Мроi Багны (СИ)

Хвлну ён мачыць, быццам усведамляючы сэнс пачутага. Затым, падхапшыся з-за стала, ён кдаецца да Берэнс. Ад яго былой стрыманасц не засталося знаку. Цяпер усе яго пачуцц як на далон. Ягоныя рысы скажае такая лютасць, што Берэнс спалохана адступае. Яна яшчэ нкол не бачыла яго такм.

- Берэнс, ты хоць сама сябе чуеш?! - шыпць ён.

- Сэт...

Ён хапае яе за запясц сцскае так, што яна скрыквае ад болю.

- Тваё шчасце, што кабнет не праслухваецца, - зласлва гыркае ён. - накш бы цягнул цябе адгэтуль у кайданках.

- Сэт, пусц!.. - гаворыць яна дрыготкм голасам. У вачах яе блшчаць слёзы - ц то ад болю, ц то ад крыды - Я сё зразумела. Пусц!

Выбегшы калдор, яна сутыкаецца з Алехам ледзь не збвае яго з ног. На падлогу ляцяць скураныя тэчк паперы.

- Алех, ты... ты што, падслухва?! Шпён за нам?

Яна глядзць на яго зверху нз. Алех, укленчышы на барвовым клме, якм засланы калдор, збрае з падлог парассыпаныя дакументы.

- Сястрычка, май лтасць,- гаворыць ён спакойна. - Дзяржава на мяжы вайны, у сталцы крамольнк. Берэнс, ты можаш уявць, якм я зараз стане? Другя сутк жо не сплю, як там шпянаж.

***

Закрычыць груганнё над долам,

Ад журботы згарчэе мёд,

Не сагрэюць нас кветк-полымя,

Не растопяць у сэрцы лёд...

Пакойчык на гарышчы пад самым дахам. Падлога засцелена вачыным шкурам. Адзнае круглае акенца глядзць на раку, за якой цямнее абледзянелы гай. Святла яны не запальваюць. х скамечаная вопратка раскдана па падлозе. У галавах ляжыць нядбайна кнутая вайсковая внтока.

- Берэнс, - кажа ён напаголасу.

Яна ляжыць на мяккх шкурах, закнушы рук за патылцу, на яе аблччы блукае смешка.

- Берэнс...

Ён гарнецца да яе, хоча абняць. Берэнс рэзка адштурхвае яго, а потым, прызняшыся, саджваецца на м конна. Учапляецца яму валасы, упваецца вусны. Пачынае рытмчна разгойдвацца, сцскаючы сцёгны. Ён енчыць. Берэнс чуе сваё ласнае перарывстае дыханне. Потым яны знямозе валяцца на вочыя шкуры. Берэнс не адпускае яго. Прыцскае да сабе, перакнушы сцягно цераз ягоны торс. Яны ляжаць так, як звер з дзвюма спнам. У х над галовам грукоча сарваны ветрам лст даху. Быццам нейкая пякельная хмера пляскае свнцовым крылам.

- Ян. Сямшка, - павольна прамаляе Берэнс.

Яна адсоваецца, прызнмаецца на локц. Ён глядзць на яе з захапленнем адданасцю - як пёс на свайго гаспадара. Здаецца, ён сапрады кахае яе. Яе стражнк. Маладая, моцная жывёлнка. Нажаль, занадта абмежаваная, каб гаварыць аб нейкх сур'ёзных адноснах. Хаця, час ад часу яна напраду адчувае да яго жарсць. Працягнушы руку да внток, якя ляжыць побач на падлозе, Берэнс асцярожна праводзць кончыкам пальца па халодным ствале.

- Ты забва кал-небудзь, Ян Сямшка? - пытаецца яна.

- Даводзлася, - адказвае ён не вельм пэнена.

- А ты мог бы забць дзеля мяне, Ян? - прамаляе яна вельм цха.

- Ну, гэта гледзячы каго, - кажа ён з кароткм смяшком.

Яны абодва ведаюць, аб км размова. Падчас кожнай х таемнай сустрэчы Берэнс расказвае пра свайго мужа. Гэта пачвара, Ян. Грубая жывёлна. Ён падобны да мядзведзя. Не, хутчэй да вепрука. Ну сапрады, свння! Я здрыгваю ад агды кожны раз, кал ён дакранаецца да мяне. ведаеш, яму падабаецца прычыняць боль. Па-мойму, ён атрымлвае ад гэтага асалоду. , нягледзячы на сваё звераватае аблчча, ён вельм пасрэдны як мужчына. Кажуць, нбыта ён дзелць ложак з Агустай. Гэта здаецца мне вельм сумненым, Ян. Альбо... альбо наша Агуста нейкая жо зусм непераборлвая. Слухаючы яе, ён кожны раз смяецца да паду. Не пускае выпадку пакпць з грознага Мк. той жа час ён ведае глыбн душы, што гэта не проста жартачк. Рана ц позна Берэнс папросць яго. Пазба мяне ад гэтага чалавека, Ян!..

Але не трэба спяшацца, кажа сабе Берэнс. Ён мяне, канечне, кахае, але сё ж не настольк, каб лезц дзеля мяне логава звера. Трэба прапанаваць яму штосьц, ад чаго ён не зможа адмовцца. Грошы. Маёнтак у прадмесц. Пасаду Намеснка, у рэшце рэшт. Ведаю, яго захапляе Мка. Гэты байструк, нкчэмнасць, што дарвася да пасады прэфекта. Ён хоча быць, як Мка. Ён ужо спць з ягонай жонкай. кал яму прапануюць заняць месца Мк, хба здолее ён сказаць "не"?

Яны ляжаць, абняшыся, на падлозе. Звонку над абледзянелым лугавнам гуляе свер. Ян спць - Берэнс чуе яго ронае дыханне. Усе вы засынаеце, - думае яна паблажлва. - ты таксама, мой стражнк. Кольк ж у цябе яшчэ дзцячага, нанага. Я бы не надта здзвлася, кал б выявлася, што я - першая жанчына твам жыцц... Хм, а ён сапрады верыць, быццам я кахаю яго. Веда бы ён, што каханне гэтае халадней, чым лёд над прорвам.

Закалоты