Вандроўка з божымі кароўкамі

Куродыма цешыў занятак Дзюрабоя. Яму падабалася назіраць, як, пазбаўленыя жытла, туляліся па Краіне ў пошуках прытулку мары. Але чарадзей бесперапынна паўтараў, што па- сапраўднаму знішчыць Краіну яны змогуць толькі тады, калі на зямлі занудзяцца ад дрэннага надвор’я, згубяць надзею на сонечныя дзянькі і перастануць марыць людзі.

І не так многа часу мінула, як людзі сапраўды пачалі маркоціцца, скардзіцца на благое надвор’е і сумаваць, зачыніўшыся ў кватэрах. Хто ведае, што было б, каб перастаў марыць пра святло і Данік.

У Краіне Паветраных Замкаў

Спатканне з залатым шарам

Зямля знікла за завесай туманоў адразу ж, як толькі божыя кароўкі разам з Данікам падняліся крыху вышэй дрэў. І адразу згубілася адчуванне вышыні: увесь час здавалася, што вандроўнікі таўкуцца на месцы, не ў стане выбіцца са шчыльных, як брудная шэрая вата, тумановых звіткаў. Нават спрактыкаваныя ў палётах на неба Ірыска і Хлебны Мякіш разгубіліся: упэўненнасці, што яны трымаюць правільны курс, у іх не было.

Што ўжо казаць пра Даніка? Раней яму даводзілася лятаць да мора на самалёце разам з бацькамі. Але ж гэта – зусім іншая спарва! Там ён толькі любаваўся праз ілюмінатар на віды з вышыні і ніякага іншага клопату не меў.

Цяпер жа хлопчык не ў адпачынак з мамай і татам сабраўся, а на выратаванне прынцэсы ляцеў! Ён павінен быў нешта рабіць, каб дапамагчы божым кароўкам, але што – не меў уяўлення. Ён стаў нязвыкла маленькім – куды меньшым, чым на зямлі. Пад рукамі не было нічога, каб нешта змайстраваць. Больш таго: і рукі былі занятыя! Данік аберуч трымаўся за божую кароўку, каб яго не здзьмухнула ветрам і напружана думаў, шукаючы выйсця. Раптам хлопчык ускрыкнуў:

-- Эх, каб тут быў хоць адзін з тых шароў, што я адпусціў у неба!

-- Дык гэта ты выпускаў шары? – з удзячнасцю ў голасе перапытала Хлебны Мякіш. – Шчыра кажучы, каб не яны, не ведаю, ці вярнулася б я дамоў. Яны ўверх падымаліся, а я за іх палётам сачыла і ўніз, на Зямлю, кіравала…

-- Ой! – раптам гукнулі ў адзін голас і божыя кароўкі, і Данік. Яны аб нешта стукнуліся і гэта нешта аказалася вялікім залатым шарыкам!

-- Гэта ж мой паветраны шар! – узрадваўся Данік. – Яго я незадоўга да сустрэчы з вамі выпусціў у неба!

Хлопчык злаўчыўся і, адной рукай трымаючыся за Ірыску, другой ухапіўся за нітачку, якой шарык быў завязаны. І шар пацягнуў усіх за сабой наверх, па дарозе, з якой шарыкі не збіваюцца ніколі – у Краіну Паветраных Замкаў.

-- Дык гэта ты выпускаў шары апошнімі днямі?

– паўтарыла пытанне Хлебны Мякіш.

Прыстроіўшыся да залатога шара, вандроўнікі цяпер проста адпачывалі, даверыўшыся яго палёту, і маглі размаўляць.

-- Я! – пацвердзіў Данік.

-- А ў цябе што, дома склад паветраных шароў?

– пацікавілася Ірыска.

Данік рассмяяўся.

-- Мне мама з татам кожны дзень шары дадому прыносяць! У іх работа такая – яны з паветраных шароў упрыгожванні робяць. Што хочаш зрабіць могуць: і гірлянды, і дамы, і дрэвы… Усе святы ў нашым горадзе іх работамі аздабляюцца. А я люблю шары з геліем – такія, як вось гэты, залаты.

Гелій лягчэйшы за паветра газ, таму шары, напоўненыя ім, лётаюць. Іх я і адпускаў штодзень у неба!

-- Малайчына, Данік! – забыўшыся, што трэба трымацца за нітачку, божыя кароўкі запляскалі ў ладкі. Адно толькі імгненне – і сябровак не стала бачна, бо шар падымаўся наверх, а яны, пакуль апомніліся і расправілі крылцы, некалькі імгненняў падалі ўніз.

Данік пачаў гукаць божых каровак. На шчасце, Ірыска і Хлебны Мякіш лётаць умелі і, кіруючы на голас, хутка адшукалі хлопчыка. Але далей ужо ляцелі моўчкі – здарэнне было перасцярогай паводзіць сябе абачліва.

Дарога да каралеўскага замка

Хутка туман змяніўся на цемру. Гэта значыла, што вандроўнікі дасягнулі Краіны Паветраных Замкаў.

-- Усё, Данік, шар трэба адпускаць, да каралеўскага замка будзем прабірацца самі, -- зашапталі божыя кароўкі хлопчыку.

-- Як жа я хадзіць па аблоках буду? – захваляваўся Данік. – Я ж уніз звалюся!

Божыя кароўкі адмоўна закруцілі галовамі.

-- Ты на сябе глянь, Данік! Дзякуючы хлебу нябеснаму ты цяпер бязважкі, як самі мары. Але каб ты смялей пачуваўся, трымай! -- і сяброўкі дасталі з адной са сваіх торбачак плеценыя з лазы лыжы, падобныя на снегаступы.

А яшчэ Хлебны Мякіш дала кожнаму па празрыстаму плашчу-дажджавіку з капюшонам – каб прыкрыцца ад ліпкай цемры, якая напярэдадні перапэцала да непазнавальнасці яе крылцы.

Апрануўшы плашчык і абуўшы лыжы, Данік адпусціў шар, як і прасілі божыя кароўкі. Залаты шар адразу праглынула цемра. А хлопчык і божыя кароўкі стаялі на месцы, трымаючыся адзін за аднаго, каб не згубіцца.

-- Ісці па такой цемры проста немагчыма! Быў бы тут ліхтарык! – летуценна прамовіў Данік… і зноў сябры ахнулі. На галаве хлопчыка засвяціўся ліхтарык – якраз такі, які яны з татам бралі, калі хадзілі ў паходы. Яны спецыяльным абручыкам мацуюцца на галаве, каб рукі былі вольныя.

Падобна, што тут, у Краіне Паветраных Замкаў, варта было нечага моцна пажадаць – і жаданні здзяйсняліся!