Вандроўка з божымі кароўкамі

Зразумеўшы гэта, Данік у думках стаў прасіць кагосьці нябачнага знайсці патрэбную дарогу да каралеўскага замка. Нібы ў адказ на яго просьбу лыжы развярнуліся і заслізгалі па аблоках, як па гарах – Ірыска і Хлебны Мякіш ледзь паспявалі за хлопчыкам. Але ліхтарык праразаў цемру, асвятляючы шлях, і кампанія рухалася куды больш упэўненна, чым можна было сабе ўявіць.

Ірыска і Хлебны Мякіш са шкадаваннем азіраліся па баках. Краіна выглядала як пасля пажару. Задымленыя напаўразбураныя замкі; вясёлкавая брукаванка нібы сажай пасыпаная. І цішыня ўсюды, дзе раней гучалі песні і смех.

Данік у развалінах замкаў пазнаваў многае з таго, што некалі будаваў у марах сам. І яго перапаўняла жаданне знайсці і пакараць гэтага брыдкага чарадзея Куродыма, якому не шкада знішчаць такую цудоўную краіну!

Так, прыспешваючы сябе рашучымі марамі, вандроўнікі даволі хутка і без асаблівых прыгод дабраліся да каралеўскага палаца. Куродым і Дзюрабой нават не здагадваліся пра іх з’яўленне:

яны крэпка спалі. Ад іх храпу ўжо некалькі дзён і начэй запар трэсліся сцены ў каралеўскім замку.

Але гэты храп, які так раздражняў усіх жыхароў Краіны, для адважных вандроўнікаў быў выратавальным.

Незадаволенасць Мараў

Апошнім часам вялікі каралеўскі замак стаў прытулкам не толькі для тых, хто застаўся без жылля з-за шкодніцтваў Дзюрабоя, але для ўсіх жыхароў Краіны.

Каралева Мара Сапраўдная была сапраўднай ва ўсім. Сапраўднай уладаркай, якая клапацілася пра спакой сваіх падданых, і сапраўднай гаспадыняй, у якой для кожнага з гасцей знаходзілася і суцяшальнае слова, і добры позірк.

Мары, разгубленыя ад таго, што рабілася апошнім часам у Краіне, хадзілі за ёй гужам, бо чакалі спачувальных слоў і адказаў на пытанне, што рабіць і як жыць далей.

Кароль Летуценнік Непапраўны ХХ блукаў па замку, як цень. Са знікненнем любімай дачушкі, прынцэсы Чысцюлі, ён страціў жыццёвыя сілы, адно толькі прыгалошваў і скардзіўся на лёс.

Каралеве не было ад яго ніякай падтрымкі. Як магла, яна да гэтай пары суцяшала і Яго Вялікасць, і сваіх падданых. Плакаць дазваляла сабе толькі ўпотай, каб ніхто яе не бачыў.

Спачатку падданыя успрымалі гэта як добры знак. Каралева трымаецца, значыць, ведае, што рабіць. Але час ішоў, Куродым сваім едкім дымам пачынаў не проста чадзіць, а труціць наваколле.

Дзюрабой пашкодзіў добрую палову замкаў Краіны – а Мара Сапраўдная направа і налева толькі словы падтрымкі раздавала.

І падданыя, а з імі заадно і Яго Вялікасць, пачалі злавацца на сваю каралеву.

-- Відаць, у нашай каралевы няма сэрца, калі яна не гаруе па дачушцы, -- шапталіся прыдворныя і перадавалі свае здагадкі ўсім жыхарам Краіны. – Ці галавы няма на плячах, калі яна нічога не прадпрымае, каб прагнаць Куродыма з Дзюрабоем!

У Краіне – а, дакладней, у каралеўскім замку, куды перабралася насельніцтва ўсёй Краіны – спела незадаволенасць каралевай Марай Сапраўднай. І было вырашана склікаць Савет Мар – вышэйшую раду Краіны. Калі яна збіралася апошні раз, ніхто не мог прыпомніць. Пакуль у Краіне ўсё было цудоўна, не было неабходнасці і ў скліканні Савета. Але пра Савет, на каторым мог выказацца кожны прысутны, помнілі ўсе. Так здарылася, што ў дзень, калі ён быў прызначаны, Данік разам з божымі кароўкамі і з’явіўся ў каралеўскім палацы.

Данік на Савеце Мараў

Данік, Ірыска і Хлебны Мякіш прайшлі ў тронную залу і засталіся незаўважнымі – усе прысутныя шумелі, нешта даводзячы адзін адному. Але найперш, відаць, каралеве, якая сядзела на троне і, заплюснуўшы вочы, моўчкі ўсіх слухала.

Здавалася, кожны быў заняты толькі сваімі скаргамі і крыўдамі, і ніхто ні на кога не зважаў.

Вандроўнікі спыніліся недалёка ад уваходу і моўчкі назіралі за тым, што адбываецца.

Былі ў зале і Высокія Мары, якія ад раздражнёнасці і злосці на абставіны здрабнелі і выглядалі мізэрнымі. Дробныя Мары скавыталі і хліпалі, што ніколі ўжо не стаць ім Вялікімі. А Безнадзейныя Мары наогул пачалі пагражаць перайсці на службу Куродыму, калі ім не дадуць разгарнуцца ва ўласнай Краіне.

Гаварылі пра свой няўдалы лёс і Няздзейсненыя Мары, і Нявыказаныя. І ўсе папікалі каралеву -- Мару Сапраўдную -- за недагляд, за тое, што дапусціла ў Краіне разбурэнне.

Данік знямеў ад здзіўлення. Ад прыгожых Мар ён не чакаў такіх паводзін. Але пакуль хлопчык слухаў моўчкі ўсё, што адбывалася. Калі ж і кароль Летуценнік Непапраўны ХХ з папрокам прамовіў:

-- І праўда, каханая, што ж ты так?! – Данік не вытрываў і выступіў наперад, да трона.

-- Эх вы! – выдыхнуў хлопчык. – Усе разам на адну каралеву! У Краіны прынцэса, а ў яе ж дачушка прапала! Што вы самі зрабілі, каб каралеве дапамагчы?

Каралева схамянулася на троне, нібы апрытомнела, і адкрыла вочы. Першы раз пры ўсіх з іх выкаціліся слёзы.

У троннай зале стала так ціха, што стала чутна, як слёзы з веек упалі на падлогу і разбіліся.