Вандроўка з божымі кароўкамі

Каралева з ўдзячнасцю глядзела на вандроўнікаў. А Данік нават не заўважыў, што, пакуль гаварыў, ён стаў такога ж росту, як быў дома, а Ірыска і Хлебны Мякіш цяпер маленькімі чырвонымі кропачкамі свяціліся ў яго на плячы. Божыя кароўкі не забыліся схіліцца ў ветлівым паклоне перад каралевай і прыселі, узяўшыся за краёчкі спаднічак.

-- Смелы рыцар, я чакала цябе, я ведала, што ты абавязкова прыйдзеш на дапамогу! – прамовіла каралева, ступаючы насустрач Даніку.

-- Што Вы, Ваша Вялікасць, -- сумеўся Данік, -- я звычайны хлопчык, а не рыцар. Я проста люблю марыць! Дома мяне за гэта нават часта папікаюць і дражняцца летуценнікам.

-- Ну, -- усміхнулася каралева, -- у нашай Краіне Летуценнік – самы высокі тытул!

Пры гэтых словах яна глянула на свайго мужа караля Летуценніка Непапраўнага ХХ. Той сумеўся, але адразу ж выцер хусцінкай твар ад слёз.

-- Тваё з’яўленне сведчыць, што Хлебны Мякіш перадала нашы мары і надзеі, што знойдзецца летуценнік, які вызваліць прынцэсу, а, значыць, усю Краіну!

Абняўшы Даніка і пацалаваўшы хлопчыка ў макаўку, каралева дадала:

-- Даруй за тое, што ты тут пачуў і пабачыў. Мае падданыя – самыя цудоўныя ў свеце Мары. Проста яны стаміліся чакаць і пачалі губляць надзею. Нават я ўжо не ведала, на што спадзявацца. А з тваім з’яўленнем надзея нарадзілася зноў! Цяпер усё зменіцца, вось пабачыш!

Высакародныя словы каралевы, у якіх не было ні злосці, ні крыўды на сваіх падданых, зрабілі нешта чароўнае. У мар святлелі твары, пачыналі іскрыцца вочы, распраўляліся плечы і са словамі: “Даруйце, Ваша Вялікасць!” – яны схілялі галовы перад сваёй уладаркай.

Кароль Летуценнік Непапраўны ХХ заплакаў наўзрыд і ўпаў перад каралевай на калені:

-- Родная, я згубіў галаву ад гора, я думаў толькі пра сябе! Ты ж ведаеш – я без нашай Чысцюлькі жыць не магу!..

Каралева не здарма звалася Марай Сапраўднай.

Яна нахілілася да караля, пагладзіла яго па галаве і сказала ўсім прысутным:

-- Гора Яго Вялікасці павінна быць зразумела ўсім, у каго ёсць дзеці. Не будзем строга судзіць свайго караля, падтрымаем яго!

І ўсе дружна заківалі галовамі, і новыя слёзы – даравання і замілавання – навярнуліся на вочы мараў. Пасля каралева зноў з надзеяй глянула на Даніка:

-- Мой рыцар, мы чакаем тваіх цудоўных подзвігаў!

Данік зноў сумеўся ад такога звароту. Ён быў простым хлопчыкам, які нават у школу яшчэ не пайшоў. Ён любіў марыць, але дакладна ведаў, што мары можна здзейсніць толькі тады, калі пачынаеш нешта робіць. Ён у гэтым ужо не раз пераканаўся, пускаючы дома караблікі ці майструючы папяровых змеяў… Можа, гэта каралева і лічыць цудам?

Калі Данік прамовіў гэтыя думкі ўслых, то ўбачыў, як ва ўсіх мараў, не выключаючы караля і каралеву, акругліліся вочы. Пра тое, што трэба нешта рабіць для здзяйснення мараў, яны нават не думалі. Да гэтай пары жылі марамі – і ўсё у іх атрымлівалася. Імгненне панавала цішыня, а пасля кароль Летуценнік Непапраўны ХХ ўсміхнуўся, ляпнуў далоняй сабе па лбу і выгукнуў:

-- Не дадумацца да такога простага выйсця! Гэта ж трэба да Куродыма хаця б разведку паслаць!

Акрыленыя нечаканым для сябе адкрыццем, усе мары навыперадкі сталі прапаноўваць сябе ў разведчыкі. Але, падумаўшы, вырашылі адправіць падслухаць, пра што шэпчуцца Куродым з Дзюрабоем, Дробныя Мары. Яны такія драбнюткія, што незаўважанымі прабяруцца ў кожную шчылінку і абавязкова дазнаюцца пра ўсё, што трэба!

Дробныя Мары, займеўшы новую мару – праявіць адвагу і стаць вялікімі – юркнулі з замка і зніклі ў непрагляднай цемры.

Вызваленне прынцэсы

Куродым выхваляецца сваёй сілай

Злы чарадзей Куродым ляжаў на баку і ківаў нагой. Ля яго завіхаўся, расчэсваючы грабеньчыкам кудлатыя валасы чарадзея, касмічны пірат Дзюрабой. Хітрун выслужваўся перад магутным гаспадаром як мог і не грэбаваў ніякай работай.

Непадалёк ад разбойнікаў стаяла клетка. Дзе яны яе надыбалі – невядома. Але ў клетцы сядзела прынцэса Чысцюля. Задумка патрымаць прынцэсу ў торбе ў хуткім часе падалася хаўруснікам няправільнай. Ім хацелася бачыць штохвіліны, як гэта Чысцюлька будзе пакутваць і ліць слёзы.

Але прынцэса Чысцюля трымалася годна, не паказвала сваёй роспачы крыўдзіцелям і не лаялася з імі. Тады, каб раззлаваць дзяўчынку і хоць неяк зачапіць, разбойнікі прыдумалі вельмі смешны, на іх погляд, занятак. Яны сталі падкідваць чароўнае рэшата – адзінае, якога больш не было ні ў Краіне Паветраных Замкаў, ні ў суседніх з ёй далінах – і гуляць з ім, як з мячыкам. Пры гэтым Куродым выхваляўся сваёй сілай і казаў: