Bellum Frigidum: Nationalismus Et Religio

Quaelibet religio diligenter a suis "doctrina" postulatis oeconomicis, politicis et socialibus missarum removet, solum quoddam divinum ephemerale testam relinquens. Cultus "superiorum potentiarum" paulatim ad Notionem (imaginem) Dei ducit – summum cultu dignum. In maturis religionum formis, idea Dei omnia vincit daemonia, ab ea se liberat. Per analogiam cum patre-filio necessitudinis et aliis, deus cogitatur ut dominus et simul intercessor, salvator hominis. Deus etiam cogitatur de custos consuetudinis, traditionis, moralitatis, culturalis necessitudines connexiones hominum, ac bonorum spiritualium in societate colendorum. Desiderium egoisticum propitiandi deos, eos ad auxilium vocare, coniungitur cum veneratione sua gratuita, desiderium altam formam sequi. Confortatio huius temporis coniungitur cum evolutione intra ambitum conscientiae religiosae – in summis eius gradibus – idearum ethicarum, speciminum, normarum. Religionis et ethicae deitatis habitus saepe fidem dat splendidam, laetam indolem, ad altas universales valores formandas conferens.

Religio implicata est educatio spiritualis et phaenomenon socio-historicum quod in indubitatas, rectas notas non convenit. Una ex missionibus historicis religionis, quae inauditum momentum in mundo huius temporis consequitur, fuit et est formatio conscientiae unitatis generis humani, momentum normarum universalium moralium, valores permanentes. Sed in rerum religiosarum prospectu, omnino diversi modi ac notiones etiam exprimi possunt: fanatismus, inimicitia erga homines alterius fidei, quae multa sunt exempla in praeterito et in praesenti. Experientia dierum nostrorum exempla dat inimicitiae irreconciliabilis inter diversos hominum eiusdem fidei coetus. Sed hoc non dat causam indubitanter aestimare munus socio-politicum religiosarum opinionum in genere.