Breslau forever

Podeszła następna kobieta. Musiała być z innego transportu, bo mówiła z twardym, ostrym akcentem, a nie wschodnim, śpiewnym.

- Pewnieście głodni. - Podała Borowiczowi kawał surowego mięsa. - Świnia nam zdechła z braku wody. W transporcie nie było jak wyjść z nią na pole.

Uśmiechnął się.

- Pani spod Krakowa?

- Tak.

- Ja też z tych okolic. Dziękuję bardzo.

Ludzie ruszyli dalej. Kobieta powiedziała jeszcze:

- Bo wie pan, mąż był w AK i teraz uciekamy.

- Wiem. Doskonale wiem. I jeszcze raz dziękuję.

W transporcie był też pewien chłopiec, jedyny, który nie patrzył na „wyzwolicieli”. Spieprzał do najdalszego miejsca w kraju, żeby go nie zamknęli. Miał przy sobie tylko malutki pistolet Waltera i pajdę chleba. Resztę broni oddziału zakopał w Krynicy przy skoczni narciarskiej. Po pierwszych aresztowaniach zwiewał gdzie mógł najdalej. Trafił do Wrocławia. A ponieważ wtedy nie było jeszcze komputerów, to go nie wykryli. Żył sobie. Został profesorem, choć karierę zaczynał od kelnera.

Borowicz tymczasem przygotowywał mięso, tnąc je nożem na małe kawałki.

- No co się tak gapicie? - krzyknął do Miszczuka i Wasiaka. - Zbierajcie drewno na ognisko.

- A gdzie my to ognisko zapalimy? Toż tu mogą ciągle strzelać. A my im się pokażemy dymem.

- W środku wozu. Przedział silnika jest zabezpieczony stalową płytą, a burta rozdarta. Będzie cug, więc nic nie wybuchnie.

Zaczęli obłamywać gałęzie z drzew na skwerze, a Borowicz zbierał chrust. Po kilku minutach ułożyli w środku pancernej skorupy zgrabny stosik.

- No i jak to zapalimy? - spytał Wasiak. - Przecież drewno świeże i mokre.

- Oj, mnożycie trudności.

Z wielkim trudem przepchnął się przez wąski przedział silnika na stanowisko kierowcy. Ze skrytki wyjął rakietnicę. Kiedy wracał, zaklinował się w malutkich drzwiczkach na chwilę. Ale potem strzelił w sam środek stosu. Zmrużyli oczy od blasku. Malutki spadochronik racy spalił się momentalnie, ale ognisko zapłonęło. Zaczęli nabijać mięso na patyki. Wszyscy byli bardzo głodni.

- No i co? - Borowicz usiadł przy stalowej płycie, żeby go nie zadymiło. - Nie udało się?

- Niezłe - powiedział Wasiak.

Miszczuk zagryzł wargi.

- A co zrobimy dalej? - spytał.

Borowicz nie odpowiadał. Cały czas miał w głowie pytanie kobiety z wózkiem: „A kiedy będzie wolność?”. I nagle zobaczył mężczyznę, który przeskakuje mur. To było gdzieś nad morzem. Chyba w stoczni. Wolność!

- Jezus Maria! - krzyknął. - Kwiaty! Kwiaty!

- Co kwiaty? - nie zrozumiał Wasiak.

- Obrzucili nas kwiatami! A ja już mam wizję przyszłości. Trzeba je zgarnąć!

- Ty co? Zdurniał? Wszystkie czołgi obrzucają kwiatami.

- Ale nie te, w których siedzi załoga pracująca nad tą sprawą. Zginiemy!

Miszczuk miał najlepszy refleks. Widział już eksplodujących ludzi w otoczeniu kwiatów. Wyskoczył przez tylne wyjście, ciągnąc Wasiaka. Borowicz wydostał się przez właz. Gorączkowo zmiatali kwiaty z pojazdu.

- Z powrotem na skwer! - krzyczał Borowicz. - Albo spalmy!

- Spokojnie - odezwał się Wasiak, najmniej strachliwy. Nagle jednak ujrzał pod powiekami wizję człowieka, który przeskoczył mur stoczni i odpowiedział na pytanie kobiety z wózkiem. - O Matko Święta! Spalmy! Zaczęli wrzucać kwiaty do ogniska.

* * *

Staszewski całą noc studiował pamiętnik Grunewalda. Skończył nad ranem. Z lodówki wyjął sobie dwie rzodkiewki i włożył do ust. Mariola obudziła się momentalnie.

- Sławek! Nie chrup tak głośno!

- A jak mam chrupać?

- Ciszej! I w drugim pokoju! Mam jeszcze pół godziny snu.

- No to się obudź. Bardzo mi zależy, żebyś zagrała pewną rolę.

- Jaką?

- Zdejmij majtki, T-shirt i włóż nocną koszulę.

Podniosła się z łóżka. Rozespana o mało nie upadła, potykając się o kolumnę domowego kina.

- Aha. Jeśli mam włożyć koszulę, to będziemy się seksić. Ci mężczyźni to tylko o jednym: żeby zobaczyć babę w przezroczystym gieźle.

- Nie będziemy uprawiać seksu. Chcę, żebyś się w kogoś wcieliła.

Uśmiechnęła się i posłała mu pocałunek samymi ustami.

- Mam się znowu przebrać za sarenkę i będzie od tyłu, jak wtedy?

Przełknął ślinę, bo przypomniał sobie. To „wtedy” stanęło mu nagle przed oczami.

- Boże, nie chodzi naprawdę o seks. Chcę, żebyś zagrała rolę!

- Mogę ci zagrać i Marilyn Monroe. Tylko kup wentylator, żeby mi sukienkę od dołu podwiało. Przy naszej klimatyzacji ten numer raczej nie wyjdzie.

- Będę cię nazywał Helga.

Mariola odezwała się już z garderoby:

- To i tak dobrze. Bo mogła być Hildegarda alboBrunhilda.

- Nie śmiej się. Chodź.

Wróciła do sypialni, zgrabnie kręcąc kształtną pupą. Przy framudze wykonała numer, który powinien znaleźć się w każdym podręczniku dla tancerek na rurze i być traktowany jako kanon. A potem podeszła do niego i, odrzucając głowę do tyłu, podniosła dół koszuli. Dość wysoko. Tak mniej więcej do szyi.

- Bierz mnie! Jestem Helga.

Staszewski, ponieważ siedział na łóżku, miał oczy na wysokości... no i na wysokości tego, co znalazło się tylko parę centymetrów przed jego twarzą. Fryzura typu irokez, idealnie wydepilowane nogi, fantastyczne biodra. Przeniósł wzrok na fryzurę, którą Mariola miała na głowie.