Дамавiкамерон (на белорусском языке)

Рукi, забраныя ў скураныя пальчаткi, падштурхнулi яе да лiфтавае кабiны. Жанчына ад перапалоху раптам звяла. Ногi зрабiлiся не свае. Свет паплыў. Свядомасць выпарылася з цела i запырхала, замiтусiлася легкакрылым матыльком.

Дамавiк падхапiў непрытомнае цела пад пахi i зацягнуў у лiфт. На шаснаццатым паверсе ён паклаў жанчыну на гумовы ходнiк. Яна так i не ачуняла, пакуль Дамавiк ваяваў новенькай адмычкай з французскiм замком. Ён мог бы, вядома, дастаць сапраўдныя ключы з валiзкi ў самлелай гаспадынi, але браць чужое без дазволу Дамавiк не любiў. Нашто, зрэшты, праўдзiвы ключ, калi маеш унiверсальную адмычку, зробленую ўласнаручна? Раней яму даводзiлася насiць цэлую манiсту рознакалiберных ключоў, але пасля стварэння суперадмычкi патрэба ў манiсце адпала, як той хвост у паланёнай яшчаркi. Iнструмент устаўляўся ў замочную адтулiну i сам прымаў патрэбную форму i адсоўваў засаўкi. Дамавiк па праву ганарыўся сваiм вынаходнiцтвам, калi ўцягваў у кватэру непрытомную гаспадыню. Пакуль тая не вярнулася да памяцi, ён зрабiў экскурсiю па памяшканнях. Нiчога асаблiвага Дамавiк не адзначыў, адно спынiўся каля палiчкi з кнiгамi. Побач з камбiнатарычным дэ Садам там выструнiўся пункцiрны Батай, за iм раскiрэчаная тамiна "Кiтайскага эрасу", да якой тулiўся мiлы Бунiн са сваiмi "Цёмнымi алеямi", асобнiк Мiлеравага "Тропiка Рака" выглядаў нечапаным, як i ангельскiя папулярныя энцыклапедыi ў польскiх перакладах, фундаментальны "Дэкамерон" дэманстраваў перавагу перад "Гептамеронам". З палiцы Дамавiк узяў родную, зразумелую, блiзкую кнiгу "Легенды i паданнi" з серыi "Народная Творчасць", з яе i прачытаў у сто адзiнаццаты раз: "Жыў-быў у адной хаце вуж-Дамавiк. Гаспадар нiколi не крыўдзiў яго. Гаспадыня, падаiўшы карову, не прамiнала пачаставаць яго цёплым малаком. Ну а дзецi прымалi вужа-Дамавiка ў супольныя гульнi..." "Трэба i мне перахапiць нечага".

Дамавiк уважлiва азнаёмiўся са змесцiвам трохпавярховай лядоўнi.

Праз колькi хвiлiн на панiве сквiрчэла яечня з тоўстымi лустамi бекону i важкiмi скрылькамi памiдораў. Пакiнуўшы яечню даспяваць на маленькiм агнi, Дамавiк вярнуўся ў залю да гаспадынi, якая ляжала на арабскай канапе. Свядомасць так i не прыйшла да яе. Таму нязванаму госцю давялося прынесцi кубак вады i, набраўшы поўныя шчокi, пырснуць на белы тварык, як зазвычай пырскаюць на прывялыя кветкi. Жанчына расплюшчыла вочы i ўадначассе залямантавала:

- Ратуйце!

Дамавiку давялося накласцi сваю шурпатую далонь на разяўлены рот, каб непатрэбны лямант сцiх.

- Лепей устань, апаласнi твар i прыходзь на кухню вячэраць.

Прастата i натуральнасць у паводзiнах нязванага госця астудзiлi напал непрыняцця ў ачарсцвелым сэрцы самотнай жанчыны. Яна выканала ўсе слушныя парады i сама запрапанавала ў гонар знаёмства адкаркаваць бутэльку вiна.

Пасля пярэпалаху, супакаення i вячэры жанчына не пярэчыла Дамавiковаму жаданню разабраць канапу i легчы разам пад адной коўдрай.

Першая блiзкасць не прынесла жанчыне чаканай асалоды, бо нерэгулярнае вядзенне палавога жыцця крыху прыгасiла прыродныя iнстынкты. А вось Дамавiк нацешыўся ўволю, пасля чаго сышоў прымаць душ. Вярнуўся ён зусiм хутка i спрытна шуснуў пад коўдру з вярблюджае поўсцi.

- Яшчэ? - здзiвiлася сонная жанчына, але ўзняла i рассунула свае доўгiя ногi з напедыкюранымi пазногцiкамi.

Дамавiк распачаў новы сеанс захапляльнага папiхвання з такiм iмпэтам, нiбыта i не займаўся гэтым штурханнем толькi што. Другое ўзаемапранiкненне скончылася для абаiх яркiм фiналам са стогнамi, ускрыкамi i дыфузiяй жыццедаравальных сокаў. Пасля чаго Дамавiк рэзка ўстаў з канапы i накiраваўся ў лазнiцу, адкуль не болей як праз хвiлiну вярнуўся.

- Iзноў? - прастагнала жанчына, у якой неставала сiлаў нават проста ахiнуцца коўдраю.

- Так! Апошнi раз, - зашаптаў Дамавiк i перакулiў гарачае цела са спiны на жывот.

Калi трэцяе злiццё пачало наблiжацца да кульмiнацыйнае кропкi i супрацьлеглыя iстоты былi ўжо гатовыя злучыцца ў адно непадзельнае цэлае, жанчына раптам усхвалявана закрычала:

- Чакай, чакай! Спынiся, iнакш ты зараз памрэш!

- Не памром! - аднекуль здалёк даляцела да распаленай гаспадынi.

- Памрэш, - прахрыпела тая.

- Не памром! - азвалася траiстае рэха.

Жанчына ўслухалася ў сваё ахопленае страсцю цела. Яна раптам уцямiла, што дзве рукi i адзiн чэлес не здатныя на тую колькасць пяшчоты, якая вадаспадамi лiецца на яе. Жанчына ачнулася: у празолкавым паўзмроку над ёй навiслi ажно тры Дамавiковыя галавы.

- Ратуйце! - яна тузанулася, спрабуючы вырвацца з ланцугоў пяшчоты, але не здолела i сцiшылася.

- Нашто ты вырывалася? Супакойся! - загаварыла барадатая галава. - Нам жа так добра, - яе падтрымала Дамавiкова галава, якую ўпрыгожвалi не кудлы, а зграбны чубок i вусы. - Не часта здараецца, каб нехта чуў, бачыў, а тым больш меў Дамавiка ў трох ягоных аблiччах: Бацькi, Сына i Дамавога Духа, запэўнiла трэцяя паголеная i пастрыжаная пад нуль галава.

Жанчына скарылася з лёсам, i яе асалодам не было канца-краю аж да ранiцы.

А ранiцаю Дамавiк у выглядзе аднаго расхрыстанага мужчыны пакiнуў шаснаццацiпавярховы будынак.

1994