10
ii
О топониме12
О «финнах» средневековых источников см.: Zachrisson 1991. Об именах «финнов» в сагах см.: Джаксон 1982. О колдовстве тех же «финнов» см.: Holmberg 1976. Бьярмаланд и Финнмарк представлялись северным царством языческого колдовства и магии не только авторам саг. Жителей северной Норвегии считал колдунами и Адам Бременский: «Все, кто живут в Норвегии, чрезвычайно преданы христианству, за исключением тех, кто обитает за северной областью вдали у океана. Эти последние, как говорят, до сих пор настолько сведущи в колдовских искусствах и заклинаниях, что, по их утверждению, знают, что делает каждый человек во всем мире. Громко выкрикивая какие-то слова, они выманивают на берег больших морских рыб, а также привыкли делать многое из того, что в Писании рассказывается о колдунах» (Adam. Lib. IV. Cap. XXXII).13
14
Продолжение этой главы «Красивой кожи» см. в настоящем издании, в Главе 3 «Сага о Харальде Добром».§ 2.2. «Круг земной»
«Сага о Харальде Прекрасноволосом»
Рукописи, издания, переводы:
См. во Введении раздел «Круг земной».
Текст
Публикуется по изданию:
(ÍF. В. XXVI). 1941. Bis. 94-149.
XXIV. kapítuli
Rǫgnvaldr Mœrajarl var inn mesti ástvinr Haralds konungs, ok konungr virði hann mikils. Rǫgnvaldr átti Hildi, dóttur Hrólfs nefju. Synir þeira váru þeir Hrólfr ok Þórir. Rǫgnvaldr jarl átti ok frillusonu. Hét einn Hallaðr, annarr Einarr, inn þriði Hrollaugr. Þeir váru rosknir, þá er inir skírbomu brœðr peira váru bgrn. Hrólfr var víkingr mikill. Hann var svá mikill maðr vexti, at engi hestr mátti bera hann, ok gekk hann, hvargi sem hann for. Hann var kallaðr Ggngu-Hrólfr. Hann herjaði mjǫk í Austrvegu. Á einu sumri, er hann kom ór víkingu austan í Víkina, þá hjó hann þar strandhggg. Haraldr konungr var í Víkinni. Hann varð mjǫk reiðr, þá er hann spurði þetta, því at hann hafði mikit bann á lagt at ræna innan lands. Konungr lýsti því á þingi, at hann gerði Hrólf útlaga af Nóregi. […]
XXXII. kapítuli
Guthormr, sonr Haralds konungs, hafði landvgm fyrir Víkinni, ok for hann með herskipum it ýtra. En er hann lá í Elfarkvíslum, þá kom þar Sglvi klofí ok lagði til bardaga við hann. Þar fell Guthormr. Hálfdan svarti ok Hálfdan hvíti lágu í víking ok herjuðu um Austrveg. Þeir áttu orrostu mikla á Eistlandi. Þar fell Hálfdan hvíti. Eiríkr var at fóstri með Þóri hersi Hróaldssyni í Fjgrðum. Honum unni Haraldr konungr mest sona sinna ok virði hann mest. Þá er Eiríkr var tólf vetra gamall, gaf Haraldr konungr honum fimm langskip, ok for hann í hemað, fyrst í Austrveg ok þá suðr um Danmgrk ok um Frísland ok Saxland, ok dvalðisk í þeiri ferð fjóra vetr. Eptir þat for hann vestr um haf ok herjaði um Skotland ok Bretland, írlnad ok Val-land ok dvalðisk þar aðra fjóra vetr. Eptir þat for hann norðr á Finnmgrk ok allt til Bjarmalands, ok átti hann þar orrostu mikla ok hafði sigr. […]
XXXIII. kapítuli