Хрыстос прызямліўся ў Гародні

Дудар і Вястун паціснулі плячыма. Мечнік Турай плюнуў.

— Самазванцы, — грэбліва сказаў Кляонік. — А брыда гэта, хлопцы.

— Ну вось, гэтую брыду зараз пацярэбяць, — трохі нібыта ніякава сказаў бурмістр.

— Пацярэбяць, — сказаў хлебнік. — Там, браткі, такія жалезныя ракі водзяцца! Клюшні — ого-го!

Кляонік грэбліва зморшчыўся.

— Такія ракі паўсюль ёсць. Ды толькі самая што ні на ёсць свіння можа гэтаму радавацца ды гэтым выхваляцца. Не той кат, хто б'е, а той, хто, б'ючы, куражыцца.

— Пакажуць ім, пакажуць, — бубніў хлебнік.

І раптам рыбнік зарагатаў. Убачыў, што натоўп ужо зусім рэдкі і што напад на рынак удалося адбіць.

— Што? От вам і бунт. Гэта вам не пры каралі Аляксандру, што вас, беларусцаў, любіў, Гародню і Вільню любіў. Каралю нашаму імя Жыкгімонт!

— А ты не беларусец? — спытаў Марка.

— А ты правер, — на той самай мове, што і Турай, сказаў хлебнік. — Паглядзі рысі пад хвост.

— То хто тады?

— А хто прыйдзе ў горад, чыя сіла — таго і я, той і я.

З замкавай брамы вырваўся ганец. Падляцеў да натоўпу, свечкаю ўзняў каня. Жалезная пальчатка ўзвілася ўгору.

— Радцы-гаспадары… У замак ідзіце… Суд будзе… Усе лаўныя і царкоўныя і замкавыя, што да суда, хай ідуць.

Кінулі сваю залатую гурму некалькі чалавек у рызах. Паскакаў да брамы войт. Пачалі збірацца і ратманы.

Двое радцаў пайшлі апошнія. Толькі тут стала відаць, што п'яныя, як сучка ў бочцы з півам. Адзін нават пасярэдзіне плошчы стаў на чацвярэнькі. З-за адчыненага акенца аднаго з дамоў зазвінеў раптам дзіцячы галасок:

— Матуля, яны што? Ма, яны не ўмеюць? Мамця, яны нядаўна з карачак усталі?

І адказаў стомлены жаночы голас:

— Для хлеба, як, скажам, твая сучка, чаго не зробіць, сынок. Яны — з карачак усталі. Свіння — на каня ўссела.

Натоўп зарагатаў. Ганец наліўся барваю, пачаў гарачыць каня, пусціў яго на людзей. Але тыя ўсё яшчэ смяяліся. І тады ганец злосна кінуў:

— Не чулі, думаеце, як вы прышэсце Хрыстова клікалі? У нас паўсюль вушы, мякінныя вы галовы. Так вось, ні села ні пала, Хрыста захацелі. Ды вам больш патрэбныя карчма, нагайка ды турмы для зладзеяў. А «Хрыста» вашага зараз — порсь!

Правёў рабром далоні па глотцы. Зноў узняў каня, павярнуў, пусціў наўскапыт.

І дарэмна. Таму што пасля ягоных слоў над людскім скопішчам павіснула прыгаломшаная цішыня. Цяжка, відаць, варочаліся думкі за зблытанымі валасамі, што звісалі на лбы. Але затое гэтыя думкі былі падобныя.

— Хлопцы, — раптам падаў нехта голас, — гэта ж ён чаго такога сказаў?

Вястун абвёў вачыма Ростань. Сям-там моўчкі стаялі купкі рамеснікаў. Багатыя збольшага разышліся: няма чаго было тут рабіць.

У каваля асекся голас, калі ён ціха сказаў:

— Хрыста?

— Па ката паехаў ганец, — змрочна сказаў Гіаў Турай.

Навісла маўчанне.

— Слухайце, — сказаў раптам Зянон, — а мо і сапраўды Хрыста? Можа, гэта яны Хрыста ўзялі?

Вус разглядаў залатыя далоні, нібы ўпершыню іх бачыў.

— Дарма з палатніны смяяліся, — сказаў ён. — Апосталы, халера на іх, так і хадзілі.

— І сапраўды, радно, — уздыхнула нейкая бабуля. — Грубае. Я ўжо ведаю. Колькі той палатніны рукі мае ўткалі. Грубая. Апостальская.

Кляонік і Марка іранічна глядзелі на ўвесь гэты роздум.

— Гэта значыць, і мы такія самыя апосталы, — сказаў Марка.

— Не вярзі, — абарваў яго стары Турай.

Людзі думалі. Людзі марудзілі разыходзіцца, хаця заставалася іх на плошчы Ростань зусім мала.

Маўчалі.

РАЗДЗЕЛ VІІ КЛЮЧЫ ПЕКЛА І СМЕРЦІ

І жывы, і быў мёртвы, і се, жывы ўва векі вякоў, аман; і маю ключы пекла і смерці.

Апакаліпсіс, гл.1, ст.18

Lasciate ogni speranza*.

* Вы, што ўвайшлі, пакінце спадзяванні.

Дантэ

Праз гадзіну пасля таго, як ганец паскакаў па ката, ліцадзеяў вывелі з часовай маленькай цэлі ў ніжнім паверсе заходняга нефа і павялі вузкім, як падземны ход, калідорам. Дзікія сцены і нізкае, рукой дастаць, скляпенне ціснулі на душу. Па баках трапляліся каморы ваякаў. У іх блішчалі на сценках шчыты і мячы. У гарачым вільготным паветры ледзь трапяталі языкі свечак, пахла потам, скуранымі рамянямі, іржою, алеем для зброі. Варта моўчкі ішла вакол, а наперадзе, з паходняй, ішоў Пархвер, згінаючы галаву. Толькі тут можна было зразумець, адкуль такія пісягі куродыму на скляпеннях.

У другім нефе каморы трапляліся радзей: відаць, кожныя дзверы вялі ў некалькі пакояў. Там, дзе гэтыя дзверы былі адчынены, можна было ўбачыць, што жытла тут багацейшыя: віселі на мурах кілімы, срэбныя люстэркі, на маленькім наборным століку за аднымі дзвярыма Юрась заўважыў вялікія, вельмі багатыя шахматы.

Увайшлі і ў тронную залу, скупа асветленую двума камінамі, дзесяткам смаласкопаў і верхнім святлом праз вузкія вокны. Сцены тут былі беленыя, разарваныя сямтам гранітнымі неатынкаванымі зверху брыламі. Зроблена гэта было для прыгажосці: роўная белая паверхня, а на ёй, плямамі няроўнай формы, шэрыя, крывавыя, зеленаватыя бакі камяніскаў. Тут і там гэтая прыгажосць была завешана старымі кілімамі і нетутэйшымі габеленамі. На іх вісела зброя.

— Схапіць бы, — шапянуў Роскаш.