Миннетдар ол!

– Бир заманларда биз башымызгъа кельгенлерден къуртулмакъ ичюн мында кельдик. Эльшан агъанънен йигирми яшында олгъанда эвлендим, пек бахтлы эдик, тек бир дердимиз бар эди, Аллах бизге эвлят насип этмей эди. Геджелерим, куньдюзлерим дуаларда кечти ве, ниает, бир кунь муджизе юзь берди, Аллах дуаларымызны къабул этип, бизге нидже йыллар бекленильген балачыкъны багъышлады. Огълумызнынъ адыны Йылмаз къойдыкъ. О бизим къуванчымыз ве таянчымыз олды. Сенинъ яшынъда олгъанда дженкке кетти, амма омюр къыскъа экен, андан къайтмады. Тек: «Огълунъыз джесюр, акъикъий ватанпервер эди», – деп мектюп ёлладылар. Бундан сонъ рахметли Эльшаннен экимиз къалдыкъ. Башкъа ерге кочип тынч аятны къыдырып башладыкъ ве мында, Чилегир коюне кельдик. О вакъыт бу тарла ве дагълар бош эди ве кой энди-энди адамларнен толып башлагъан эди. Мында эсасен лезгилер яшай эди, оларнен тез арада достлаштыкъ. Энъ эвеля, бу халкъ бири-бирини къорчалагъан, кимге ярдым керек олса, куньдюз-гедже демейип, бутюн кой топлашып ярдым этер эди. Бойле этип, биз мында он еди йыл яшадыкъ. Ерли адамлар сыгъыр, къой бакъып, бостанда себзе, багъчаларда мейва етиштирип кечинелер. Бир кере эрте баарьде апансыздан къар бораны башланды, о вакъыт сачылгъан берекетнинъ ярысы ве чечек ачкъан бутюн мейва тереклери къар тюбюнде ёкъ олды. Агъыр вакъыт эди. Койде теляш, къоркъунч, о йылнынъ къышыны зар-зорнен кечирдик… Келеджек сене башымызгъа даа бир беля, бу сефер къургъакълыкъ сыфатында тюшти. Эвель кулерюзьлю ве мерхаметли инсанлар санки ёкъ олдылар. Адым-адым кельген, чимчеп тургъан белялар адамларны бахтсыз ве керчектен де аджыныкълы алгъа кетирди. Аллахнынъ бу сынавлары кимни къырды, кимни даа кучьлю этти, ким даянамайып, койден къачып кетти, ким баш язысыны козь корер деп, сабырнен эйи куньлерни бекледи. Амма акъикъат шу ки, башкъа кельген белялар инсанларны, оларнынъ мунасебетлерини денъиштире биле. Йип индже еринден узюлип башлай, деп айталар да. Бизим такъдиримизде де бойле зайыф ерлер тапылды…