Мінскі напрамак. Том І

Партызаны толькі што пачалі збірацца. Па меры таго, як яны паступова запаўнялі паляну, у сэрцы Васіля ўздымалася хваляванне.

Ён адчуваў сябе ў цэнтры ўвагі. Хоць Васіль быў у акружэнні таварышаў, яму здавалася, нібы ён сядзіць асобна i ўсе пазіраюць на яго.

Палянка гула мноствам людскіх галасоў. Вясновыя светла-зялёныя шаты бяроз, што стаялі там i тут вакол палянкі, весела вылучаліся на цёмнай суровай зеляніне цеснага строю ялін.

Пад адным з трох маладых раскідзістых дубкоў, яшчэ голых, без лісця, што выступілі амаль на сярэдзіну палянкі, стаяў абы-як збіты стол на козлах.

— Таварышы, — устаўшы за сталом, пачаў Дрозд, якога выбралі ў прэзідыум, — няма на сходзе нашых камуністаў — Шабуні, Крыўда, Сухаверхава...

Ён гаварыў незнаёмым, здушаным голасам, называў прозвішча за прозвішчам. Багата-багата каго не было на сходзе i ніколі не будзе. Называючы ix, Дрозд ніжэй i ніжэй апускаў галаву, як бы на яго лажыўся ўсё большы цяжар. Голас яго глушэў, але ў радах, дзе сядзелі партызаны, стала так ціха, што кожнае слова выразна даходзіла да ўсіх, да самых далёкіх. Яшчэ да таго, як Дрозд скончыў называць імёны, да таго, як ён сказаў: «прашу ўшанаваць памяць», людзі пачалі ўздымацца. Некалькі хвілін стаялі моўчкі, зняўшы шапкі, хмура пазіраючы перад сабой. Вецер варушыў валасы i шапацеў журботна ў лісці.

Мімаволі слухаючы гэты шэпт бяроз, Васіль, як яшчэ ніколі дасюль, адчуў, што напамінак аб тых, якія загінулі ў блакадзе, мае блізкую сувязь з яго заяваю.

Хвіліну пасля таго, як усе селі, на палянцы яшчэ панавала цішыня.

Як толькі пачаўся прыём, разабралі заяву камбрыга, які паступаў у члены партыі. Ледзь ён, стройны, маладжавы, у святочнай гімнасцёрцы, з партупеяй, са шпорамі, маленькімі, фарсістымі, якія ён па даўняй артылерыйскай звычцы насіў ва ўрачыстыя дні, вышаў да стала, каб расказаць сваю біяграфію, па радах прайшлося:

— Не трэба! Ведаем! Чаго тут гаварыць?

Але ўслед нечы моцны голас прабурчаў:

— Ведаем! Хто ведае, а хто i не!..

— Няхай раскажа!

— Ды падрабязна каб! А не — як анкету!.. Цікава!

Ермакоў правёў рукой па партупеі.

— Я лічу ваенную справу асновай свайго жыцця... Я яшчэ з ранніх год марыў стаць ваенным. Ну, у маленстве ўсе, вядома, гуляюць «у вайну». Я таксама любіў «ваяваць»...

— Ужо тады «камандаваў»?

— Быў такі грэх!.. — Ермакоў паблажліва ўсміхнуўся. — У школе я хадзіў у ваеннай, дзядзькавай гімнасцёрцы. У асаавіяхіме доўгі час быў, школьнай арганізацыяй кіраваў. У розных спаборніцтвах удэельнічаў, прызы меў... Запаветнай маёй марай тады было — стаць лётчыкам. Я прачытаў гapy кніг па авіяцыі. Даўні грэх, можна прызнацца, — фарсіў нават рознымі авіяцыйнымі слоўцамі, як «атэрысаж», «ланжэрон»... Усе таварышы былі перакананы, што з мяне выйдзе лётчык... Пасля дзевятага класа я, вядома, падаў заяву ў авіяшколу, урачыста развітаўся з усімі, перакананы, што мяне абавязкова прымуць!

— На экзаменах зрэзаўся?

— Падвяло сэрца!.. Што ж заставалася рабіць? Такія, як я, няўдачнікі, параілі пайсці ў артылерыйскае вучылішча. Яно было ў тым жа горадзе. Я спачатку i слухаць не хацеў. У тыя дні я проста ненавідзеў гарматы... Але іншага выбару не было. Вярнуцца назад я не мог, не дазваляла самалюбства. Прышлося падацца ў артвучылішча, вядома, затаіўшы надзею, — на наступны год выбраць што-небудзь больш да душы, бліжэй да авіяцыі... Неспадзявана для сябе я палюбіў артылерыю. Палюбіў не так, як іншыя любяць цешчу, а — па-сапраўднаму, усёй душой. Я рашыў, што «бога вайны» не прамяняю ні на што!..

Ён, відаць, падумаў, што разгарнуўся няўмеру, i стаў гаварыць стрымана, суха:

— Да пачатку вайны, як у анкеце напісана, я служыў у Кобрыне камандзірам батарэі. Калі адступалі, за Бабруйскам быў кантужаны выбухам бомбы... Кантужаны я трапіў у палон. — Ермакоў сказаў гэта, адчувалася, вінавата i, нібы апраўдваючыся, паспяшаўся дадаць: — Адтуль я, вядома, праз месяц уцёк з некалькімі таварышамі ў лес, дзе стварыў невялікую партызанскую групу. Тут я дванаццатага верасня спаткаўся з атрадам Тураўца i далучыўся да яго...

Ермакоў змоўк, развёў рукі з выглядам, які значыў: пра ўсё іншае вы ведаеце.

З месца ўзняўся партызан i папрасіў Ермакова расказаць больш дакладна, як ён трапіў у палон i як ён вызваліўся.

— Так, гэта трэба растлумачыць, — прамовіў Ермакоў.

Па-ваеннаму коратка, сцісла, нібы паведамляючы план аперацыі, ён сказаў:

— Пасля кантузіі я страціў прытомнасць. Што было далей, не ведаю, бо ачнуўся я ўжо ў палоне... Каля мяне былі немцы... Мяне адвезлі ў лагер пад Бабруйск за калючы дрот, дзе я i жыў некаторы час... Уцякаў я два разы. Там, у лагеры, спрабаваў уцячы. У першы раз. Але ўцёк быў няўдалы — мяне злавілі i збілі. Проста сказаць, ледзь не да смерці. Па-зверску. Уцёк я ў другі раз, калі нас, палонных, перавозілі па чыгунцы. Як поезд ішоў, выламаў падлогу ў вагоне i выкінуўся на шпалы. На хаду поезда. Баяўся, што разаб'юся ці пад калёсы траплю. Але — абышлося...

— Яшчэ ёсць пытанні?

— Усё зразумела. Галасаваць!— нецярпліва крыкнуў нехта з месца.

Але ў аднаго партызана было яшчэ пытанне.

— Няхай раскажа пра сямейнае становішча.