Мінскі напрамак. Том І

Яе павялі ў камендатуру. Ідучы між двух немцаў, чуючы ззаду важкія крокі чубатага, Ніна стала абдумваць сваё становішча, i ёй здалося, што свет сціснуўся навокал. Яна адчула сябе раптам вельмі адзінокай.

Ніна, аднак, не гублялася. Думкі былі хуткія, чоткія i ясныя. Усе яны былі скіраваны на адно: што трэба зрабіць, каб выратавацца.

Перш за ўсё трэба быць спакойнай, каб ашукаць ix пільнасць. Яна будзе крыўдзіцца i нават пагражаць ад свайго знаёмага афіцэра... Хто ён, гэты ўяўны знаёмы?.. Яна ліхаманкава рыхтавалася ў думках да блізкай размовы.

У памяшканні паліцыі акурат некага дапытвалі. На стале разваліста паўляжаў нямецкі ефрэйтар. На падлозе, падгарнуўшы пад галаву голыя рукі, стагнаў збіты, акрываўлены чалавек. Ефрэйтар махнуў, каб вынеслі чалавека, абыякава выслухаў паведамленне бязбровага.

— Куды ішла?— запытаўся ён у перакладчыка, чытаючы між тым пропуск.

Ніна сама па-нямецку адказала, што ішла ў сяло, каб выменяць харчоў на свае рэчы. Ефрэйтар, пачуўшы адказ на нямецкай мове, уважліва паглядзеў на яе.

— Там партызанскі раён.

— Партызаны?! — сумелася яна. — Я не ведала...

Ніна падзякавала ефрэйтара, што яе ў час спынілі, бо яна б магла, не дай божа, папасці ў «партызанскія кіпцюры».

— Дзе вы навучыліся гаварыць па-нямецку?

— У мяне быў добры настаўнік! — Ніна пакрыўджана сказала, што з ёй гаварылі, як з партызанкай, што яна паскардзіцца свайму Карлу, штурмфюрэру. Яна выдумляла вельмі легка i ўдала, так што гітлеравец, напэўна, паверыў, бо стаў гаварыць з ёй мякчэй.

Ён не зусім упэўнена загадаў абшукаць яе.

У Ніны не знайшлі нічога.

Непакой яшчэ не праходзіў, але цяпер святлей заяснела надзея. Можа, — о, каб гэта сталася! — удасца вырвацца.

Неспадзеўкі здарылася тое, чаго яна ніяк не чакала i што прымусіла яе адразу затрывожыцца. У пакой увайшоў Грэчка. Ён быў у паліцэйскай форме, са знакам на рукаве.

Увайшоўшы, Грэчка казырнуў немцу i сказаў, што прывёў нейкага Варанчука.

— Добра, вядзі сюды. Я зараз кончу з гэтай... — ён кіўнуў рукою ў бок Ніны. Перакладчык пераказаў яго словы па-руску.

Грэчка мімаволі зірнуў туды, куды паказваў ефрэйтар. У першы міг, пабачыўшы Ніну, ён разгублена заміргаў дробнымі, глыбока схаванымі вачыма. Грэчка, аднак, хутка паправіўся, перастаў міргаць, але адвёў позірк убок.

Ніна насцярожана чакала далейшага: выдасць ці не выдасць ён яе.

Можа, тое, што яна чула пра Грэчку, няпраўда, бо чуткі часта ашукваюць. Можа, ён застаўся сваім?

— А-а!.. вы знаёмыя, Хрэчка? — прамовіў раптам ефрэйтар.

Грэчка хутка зірнуў на немца і, убачыўшы яго ўважлівыя вочы, нерашуча кіўнуў галавою.

— Дзе ж вы пазнаёміліся?

Ён маўчаў.

— Ну?

—У... лесе,— неахвотна i нібы няўпэўнена прамовіў ён.

— О, у лесе! У партызанах?!

Грэчка кіўнуў.

— Даўно гэта было?..

— Нядаўна...

— Калі?

— Апошні раз мы бачыліся з ёю, калі я... перайшоў сюды, пан ефрэйтар...

— Падлюга! —толькі i знайшла што сказаць Ніна.

Яна з пагардай i нянавісцю акінула агідную постаць. Хіба знойдзеш вартыя словы, каб выказаць гэтаму нягодніку ўсё, што адчуваеш.

А ў галаве ўзнікла i апавіла холадам усю яе: «Прапала». Нібы праз туман аднекуль данёсся задаволены голас чубатага: «А-а! Папалася?»

Ефрэйтар ссунуўся са стала, падышоў паволі, перавальваючыся з боку на бок.

— Партызан?

— Так, — сказала Ніна, бачачы, што хавацца няма чаго, i смела, адкрыта паглядзела на яго.

— Адкуль ідзеш?

Яна маўчала. Ефрэйтар паўтарыў пытанне, раздзельна вымаўляючы кожнае слова. Яна i на гэты раз не адказала нічога. Ніна бачыла, як твар гітлераўца хутка наліваўся крывёю.

Ефрэйтар раптам размахнуўся.

Перад яе вачыма ўспыхнулі вогненныя вострыя іскры, што пранізалі безліччу пякучых джал. Ніна, глуха войкнуўшы, павалілася на падлогу.

Калі, ачнуўшыся, яна паднялася на дрыжачых руках i села, падлога перад вачыма хісталася, хілілася на бок, станавілася потырч, як сцяна. На падлозе было цяжка ўтрымацца. Ніна чаплялася пальцамі за шчыліны...

Яна пачула пытанне, якое потым паўтаралі гітлераўцы, што дапытвалі тысячу разоў:

— Скажаш?

Яна, як i раней, маўчала. У роце было поўна крыві.

Ефрэйтар хадзіў вакол яе.

— Хто пасылаў?

— Якое даручэнне?

— З кім сустрэлася?

2...

Ён дапытаў Грэчку, i той расказаў пра Ніну ўсё, што ведаў.

Збітую да паўсмерці, яе на калёсах павезлі ў другую камендатуру. Колы стукацелі ў цвёрдых, нібы каменных, каляінах, падскоквалі, хісталіся. Ад кожнага штуршка пякуча ныла цела, i Ніна сціскала зубы, каб не застагнаць. На драбінцы поруч горбіўся чубаты, зларадна час-ад-часу касавурыўся. Не, ён не пачуе ад яе пакутнага стогну, не парадуецца слязам. Ён будзе бачыць, як i раней, заўсёды ў вачах яе толькі пагарду i нянавісць.

«Нічога. Гэта без прывычкі, — супакойвала яна сябе, намагаючыся прыглушыць пякучы боль, што тузаў, ірваў усё цела.— Хутка сцішыцца». Ёй успомнілася, што нехта з партызан гаварыў, нібы чалавек больш за ўсё пакутуе спачатку, а пасля цела прывыкае да болю, бо нервы тупеюць. I яна, напэўна, таксама прывыкне.

Але чаму так гарыць усё цела? Як падумала, што баліць, дык боль адразу нібы ажыў. Не трэба думаць пра гэта. Лепш пастарацца думаць аб чым-небудзь іншым, тады лягчэй будзе трываць.