После введения булла продолжает[875]
: «Hujus pestis initia talia perferuntur. Nam dum novitius in ea quisdam recipitur, et perditorum primitus scholas intrat, apparet ei species quaedam ranae quam bufonem consuevere aliqui nominare; hanc quidam a posterioribus ac quidam in ore damnabiliter osculantes, linguam bestiae intra ora sua recipiunt, et salivam. Haec apparet interdum indebita quantitate (qualitate?), et quandoque in modum anseris vel anatis, plerumque furni etiam quantitatem (qualitatem) assumit: demum novitio procedenti occurrit miri palloris homo, adeo extenuatus et macer quod consumptis carnibus sola cutis relicta videtur ossibus superducta; hunc novitius osculatur, et sentit frigidum sicut glaciem, et post osculum catholicae memoria fidei de ipsius corde totaliter evanescit. Ad convivium postmodum discum bentibus et surgentibus completo ipso convivio, per quandam statuam, quae in scholis hujusmodi esse solet, descendit retrorsum ad modum canis mediocris gattus niger, retorta cauda, quem a posterioribus primo novitius, post magister, deinde singuli per ordinem osculantur, qui tamen digni sunt et perfecti: imperfecti vero, qui se dignos non reputant, pacem accipiunt a magistro et tunc singulis per loca sua positis, dictisque quibusdam car-minibus, ac versus gattum capitibus inclinatis: Parce nobis, dicit magister, et proxime euique hoc praecipit, respondente tertio ac dicente: scimus magister; quartus ait: et nos obedire debemus; et his ita peractis extinguuntur candelae et proceditur ad foetidissimum opus luxuriae et infra ubi horrenda libidinum genera ab his patrari solita. Completo vero tam nefandissimo scelere et candelis iterum reaccensis, singulisque in suo or-dine constitutis, de obscuro scholarum angulo, quo non carent perditissimi hominum, quidam homo procedit a renibus sursum fulgena et sole clarior, sicut dicunt, deorsum hispidus gattus cujus fulgor illuminat totum illum locum; tunc magister excerpens aliquid de veste novitii, fulgido illi dicit: magister, hoc mihi datum tibo do; illo fulgido respondente: Bene mihi servisti pluries, et melius servies, tuae committo custodiae, quod dedisti; et his dictis protinus evanescit. Corpus etiam Domini singulis annis in Pascha de manu recipiunt sacerdotis, et illud ad domus suas in ore portantes in latrinam projiciunt, in contumeliam redemptoris. Ad haec infelicissimi omnium miserorum gubernantem coelestia, pollutis labiis blasphemantes asserunt delirando coelorum Dominum violenter contra justitiam et dolose Luciferum in inferos detrusisse. In hunc etiam credunt miseri, et ipsum affirmant coelestium conditorem et adhuc ad suam gloriam praecipitato Domino rediturum, per quem cum eodem et non ante ipsum se sperant aeternam beatitudinem habituros. Omnis Deo placito non agenda fatentur et potius agenda quae odit».[876]***Это обвинение, трактуемое вымыслом и нелепостью слишком благожелательными к сектантам историками, в большей своей части оказывается подтвержденным еще существующими памятниками Средневековья. Между знаменитыми скульптурами гностической церкви Монморийона, которая долгое время служила языческим храмом, по словам Миллена[877]
, «имеются изваяния женщины, кормящей своими грудями двух жаб, а также присевшего на корточки мужчины, который кладет свою руку на ее ягодицы для того, чтобы не ошибиться в своем намерении; другая присевшая на корточки фигура показывает вещи, которые повсюду должно скрывать; наконец, фигура, держащая в своих руках двух больших змей, которые, после того, как обвились между ее ляжек, спешат сосать ее висящие груди»[878].В церкви Святого Креста в Бордо[879]
есть фигура почти тождественная изваяниям церкви Монморийона и кормящая своими грудями змей и жаб. Эти два скульптурных памятника на двух самых старых церквях Франции и выражения вышеприведенной буллы взаимно друг друга разъясняют. Архитекторы Средневековья, посвященные во все мистерии наиболее развращенного гностицизма, любили умножать его символы снаружи и внутри своих церквей, символы, истинный смысл которых понимался только адептами, оставаясь скрытым для глаз профанов. Постыдные фигуры, подобные скульптурным изображениям церквей Монморийона и Бордо, обнаруживаются на церквях тамплиеров в Эгере в Чехии, в Шёнграбене в Австрии, в Форнуови (Fornuovi) около Пармы и в иных местах, но именно пес (canis aut gattus niger) присутствует на барельефах гностической церкви Эрфурта[880].