Читаем Мова полностью

«Ён меў дыяментавы гадзіннік, і аздоблены дыяментамі нож, і пярсцёнак, і футра сабалінае на сабе. У другой калясцы былі дзве яе нявольніцы і яе малыя дзеці, і ўзялі мы з сабою шмат добрых страў і цукровых сіропаў для піцця вады. А я загадала свайму лёкаю, каб дзеля мяне ўзяў дзве маленькія пляшачкі віна, і каб схаваў іх у калясцы, і каб мая кадыня не бачыла. Мы былі ў садзе, а каляскі стаялі ля саду. Я пасля частавання выйшла нібыта па нешта і сказала майму лёкаю: «Дай мне адну пляшачку віна». І я выпіла яе, а другая, поўная, засталася. Але ў Стамбуле існуе забарона піць і прадаваць віно, і таму частая і строгая варта ходзіць. І наткнулася варта на наш поезд, і знайшлі яны пляшку віна, і другую, выпітую (але з вінным пахам), і пыталіся, хто гэта піў? Фурман сказаў: «Не ведаю». Пыталася варта, што гэта за белагаловыя з мужчынамі? Фурман сказаў: «Гэта яны нанялі ў мяне каляскі». Варта толькі кепска пра нас падумала, мяркуючы, што той сын Фейзула – кепскі чалавек і мы, белагаловыя, людзі распусныя і дурных паводзінаў. Дык без цырымоніі пачалі яны яго, небараку, тармасіць на вачах у маці і адабралі гадзіннік, нож, сабалінае футра, а яго цапамі ўзяліся біць, і ён пад вартаю пад арышт за тую правіну пайшоў. Гэты Фейзула быў пакаёвым пахолкам у стамбульскага янычар-агі, гэта значыць, што ён клапоціцца пра турбаны янычар-агі. А мяне выратаваў Бог ласкаю сваёю»[12].

Короче, странный сверток, хитровывернутая история его обретения, и крышу у меня от него сорвало тоже как-то странно: я весь вечер с торжественной миной телезвезды расхаживал по квартире с ощущением, что участвую в кулинарном шоу на стамбульском телевидении. Под аплодисменты невидимых телезрителей я готовил люля-кебаб, куриную шаурму и чечевичную похлебку, уверенный в том, что рассказывая по-турецки все эти анекдоты и байки, я владею умами обожествляющих меня миллионов.

Больше я на телевидение с собственной программой не попадал.

Барыга

Утомленный событиями последних двух дней, я проспал весь день до вечера. Проснулся я с голодухи – в животе урчало и завывало, будто стая котов решила разобраться, кто из них главный. Я проснулся в отличном настроении с мыслью о банановых блинчиках, которые обычно жарил себе на завтрак на арахисовом масле, но какой день – такой и завтрак. Дома не было ни бананов, ни молока, ни муки – полный голяк! Так что пришлось выскребаться за продуктами, даже не перехватив обычного утреннего чайку: что за чаек без блинчиков!

Перейти на страницу:

Похожие книги