Мова

«І вось даведаліся мы аднойчы ад княгінінага кухара kxura kluXara uha>a Караля, што ў палацы есць вялікі пакой-кабінет нябожчыка-князя, а ў ім усе сцены застаўлены вялізнымі шафамі, а ў тых шафах — кнігі, кнігі, кнігі… Папера ў тых кнігах, як скура, вырабленая. Аздоблены яны і золатам, і срэбрам, і ўсімі колерамі, якія толькі есць на зямлі і на небе… Сама княгіня іх, бадай badav abdav 89[45]

Тут по странице шла полоса каких-то непонятных символов, которые отсутствуют в беларуской мове и в китайском языке. Почему-то смотреть на эти символы было приятно, а оторвать взгляд — тяжело. Более того, когда перестаешь на них смотреть, становилось грустно. Как-то странно, такого я никогда не видела! Дальше снова шел текст:

«Паслухаўшы такія апавяданні старога Караля, — вяселага дзеда з доўгімі сівымі бакенбарbardendam>>!nachOsten? мы не маглі ні спаць, ні есці, так нам захацелася пабываць у той цудоўнай бібліятэцы і самім паглядзець, паглядзець, паглядзець, ух паглядзець па-гляд— дз дзе? дзе дзеці — на дзівосныя кнігігігі. Адно нас толькі бянтэжыла і непакоіла — наяўнасць каменных вартаўнікоў. Як іх улітаваць і схіліць на свой бок? Пакрысе склалі мы поўны аператыўны план свайго паходу jahfdy!~!. Самае галоўнае — каб трапіць у палац у часе адпачынку, калі сама княгіня адпачывала на канапе і нікому з чалядзінцаў не дазволена было хадзіць праз plaz IUY^^%%Ю! Падабраўшыся да самага палаца, мы пазалазілі на высокі балкон-тэрасу, фактычна — на другі паверх. Спрыяла гэтаму тое, што ўвесь балкон быў апавіты дзікім вінаградам. З гэтай тэрасы, мы трапілі адразу ў вялізную залу, у хараство, не бачанае намі. На столі, на сценах былі вырабленыя з белага каменя кветкі, лісце, постаці людзей, і малых і дарослых, ых, іх, Yx=Xy, і мужчын і жанчын, але, бадай, зусім распранутых. Толькі на некаторых былі нібы лёгкія нажутачкі, а то і проста як бы хусціначкі???? кі-кі.a,d~!@2312. Гэта нас дужа здзівіла. Мы паспрабавалі нават растлумачыць такую акалічнасць: мабыць, горача ў іх, вось яны і параспраналіся. Уразіла нас яшчэ падлога. Чулі мы даўно, што паркет у палацы націраюць пчаліным воскам. Але ж адно слухаць, а другое бачыць: мы проста падалі на гэтай падлозе, як зімой на возеры, да таго яна была слізкая. Апрача ўсяго, мы, як у люстэрку, адлюстроўваліся тут… Але ж далей, далей! Мы прыйшлі не на княгінінай падлозе коўзацца, а кнігігігігіSIsiSS-Adidas!»

Тут текст снова прерывался, но на этот раз не полоской с символами, а странными рисунками, которые двигались, как китайский magic eye — нужно было посмотреть немного вбок, не фиксируя на нем взгляд. Я не заметила, как начала забавляться этими подвижными рисунками. Вчера вот просидела около десяти минут или даже больше — чай в кружке успел остыть. Как загипнотизированная, ха-ха! Дальше снова шел текст: