Ноч Цмока

На вуліцы была ноч, праз адчыненае на верандзе вакно неслася стракатанне цвыркуноў. Надзея сядзела задуменная ў крэсле, не спяшалася прыбіраць са століка.

— Навошта ты так? — з крыўдай у голасе спытала яна.

— Што — навошта? — быццам не зразумеў, перапытаў я, але ў той жа момант вырашыў, што прыкідвацца нельга, гэта можа пакрыўдзіць да глыбіні душы жанчыну, і прызнаўся: — Ну, я і праўда хацеў спытаць. Сёння я зрабіў адзін крок. супраць сябе ранейшага, супраць свайго цячэння. Зрабіў вось гадзіну таму другі. Хачу зрабіць і трэці.

— Хочаш паспрабаваць пажыць разам? — напружана спытала Надзея.

— Не, — рэзка адказаў я, выпрастаўся, а пасля і падняўся з крэсла, стаў насупраць Надзеі: — Хачу, каб ты была маёй жонкай. Хачу, каб нарадзіла мне дзіця. Хачу, каб ты была гаспадыняй у нашым доме. Але ў мяне ёсць адна ўмова.

— Якая? — здзіўлена насцярожылася яна, пэўна, яшчэ не ўсведамляючы ўсё пачутае.

— Я не хачу быць прымаком.

— Дурны ты. У мяне стары дом, зусім стары. У ім холадна зімой. Ён маленькі. Давай пабудуем новы.

— Ты згодна?

Я апусціўся перад Надзеяй, схаваў твар у яе голыя калені, чакаў дотыку яе рукі на сваёй галаве. Яна і праўда паклала свае далоні мне на патыліцу, пачала перабіраць пальцамі валасы. З хвіліну мы маўчалі.

— У тую навальнічную ноч… Я не думала, што ў нас нешта атрымаецца. І не брала таблетак. А быў той самы час…

— Значыць, ты зацяжарыла? — я ўзняў позірк і спалохаўся на нейкае імгненне: з вачэй Надзеі цяклі слёзы, мокрыя бліскучыя дарожкі на яе шчоках у святле настольнай лямпы рухаліся, быццам жывыя.

— Калі якія дзеці і атрымліваюцца ў такой навальнічнай жарсці, дык хіба цмокі, — усміхнулася яна скрозь слёзы, шмыгнула носам. — Даруй, — выцерла твар адной далонню. — Ніколі не думала, што буду калі-небудзь плакаць ад шчасця…