Остромирово Евангелие 1056-1057 года

1И придошя на онъ полъ моря въ страну гадариньску. 2и излэзъшоу эмоу из корабля абиэ сърэте и от гробъ чловэкъ нечистоймь доухъмь. зиже жилище имэаше въ гробэхъ и ни желэзьнъмь ужьмь эго ни къто же не можааше съвязати. 4занэ мъногы краты путы и ужи желэзьны съвязаноу сущоу прэтрьзааху ся от нэго ужа желэзьна и пута съкроушааху ся. и ни къто же не можааше эго оумучити. 5и въину дьнь и нощь въ гробэхъ и въ горахъ бэ въпия и тлъкы ся камениэмь. 6оузрэвъ же iсоуса из далече тече и поклони ся эмоу. 7и възопивъ гласъмь велиэмь глагола: чьто мънэ и тебэ iсоусе сыне бога вышьняаго; заклинаю тя богъмь не мучи мене. 8глаголааше бо эмоу: изиди доуше нечистыи от чловэка. 9и въпрашааше и: како ти эсть имя; и глагола легеонъ мънэ эсть имя яко мънози эсмъ. 10и моляаше и мъного да не посълеть ихъ кромэ страны. 11бэ же тоу стадо свино пасомо велит при горэ. 12и молишя и вьси бэси глаголюще: посъли ны въ свиния да въ ня вънидемъ. 1зи абиэ повелэ имъ iсоусь. и ишьдъше доуси нечистии вънидошя въ свиния. и оустрьми ся стадо по брэгоу въ море. бэ же ихъ яко дъвэ тысящи. и оутапааху въ мори. 14и пасущеи свиния бэжашя и възвэстишя въ градэ и на селэхъ. и придошя видэтой чьто эсть бывшеэ. 15и придошя къ iсоусови и видэшя бэсьновавъшааго ся сэдяща облъчена и съмысляща имэвъшааго легеонъ. и оубояшя ся. 16и повэдэшя имъ видэвъшеи како бысть бэсьноуоумоу и о свинияхъ. 17и начашя молити и отити от прэдэлъ ихъ. 18и въходящоу эмоу въ ладиицу моляаше и бэсьновавыи ся да бы съ нимь былъ. 19iсоусь же не дасть эмоу. нъ глагола эмоу: иди въ домъ твои къ твоимъ и възвэсти имъ элико ти господь сътвори и помилова тя. 20и иде и начятой проповэдати въ декаполи элико сътвори эмоу iсоусь. и вьси дивляаху ся.21и прээхавъшоу iсоусови въ корабли пакы на онъ полъ събьра ся народъ мъногъ о нэмь и бэ при мори. 22и се приде эдинъ от архисунагогъ именемь иаиръ. и видэвъ и паде на ногоу эго. 2зи моляаше и мъного глаголя яко дъщи моя на коньчинэ эсть. да пришьдъ възложиши на ню руцэ да съпасена будеть и оживеть. 24и иде съ нимь. и по нэмь идэаше народъ мъногъ и оугнэтааху и. 25и жена нэкая сущи въ точении кръве лэтэ дъвэ на десяте 26и мъного пострадавъши от мъногъ врачевъ и иждивъши своэ вьсе и ни эдиноя же пользя обрэтойши нъ паче въ горе въпадъши 27слышавъши о iсоусэ пришьдъши въ народэ съзади прикосну ся ризэ эго. 28глаголааше бо яко аще прикосну ся понэ ризэ эго съпасена буду. 29и абиэ исякну источьникъ кръве эя. и разоумэ тэлъмь яко исцэлэ от раны. з0и абиэ iсоусь ощоущь въ себэ силу ишьдъшу от нэго обращь ся въ народэ глаголааше: къто прикосну ся ризахъ моихъ; з1и глаголааху эмоу оученици эго: видиши народъ оугнэтающь тя и глаголэши: къто ся прикосну мънэ; з2и оглядааше ся видэти сътворьшую се. ззжена же оубоявъши ся и трепещущи вэдущи эже бысть эи приде и припаде къ нэмоу и рече эмоу вьсю истину. з4онъ же рече эи: дрьзаи дъщи вэра твоя съпасе тя. иди съ миръмь и буди цэла от раны твоэя. з5и эще глаголющоу эмоу придошя от архисинагога глаголюще яко дъщи твоя оумьрэтой. чьто движеши оучителя; з6iсоусь же абиэ слышавъ слово глаголэмоэ глагола архисинагогови: не бои ся тойкъмо вэроуи. з7и не остави ити по себэ ни эдиного же тойкъмо петра и иакова и иоана брата иаковля. з8и приде въ домъ архисинагоговъ и видэ млъву и плачущя ся и кричящя мъного. з9и въшьдъ глагола имъ: чьто млъвите и плачете ся; отроковица нэсть оумрьла нъ съпить. 40и ругааху ся эмоу. онъ же изгънавъ вься поятой отьца отроковиця и матерь и иже бэшя съ нимь. и въниде идеже бэ отрочя лежя. 41и эмъ за руку отроковицу глагола эи: талита коуми эже эсть съказаэмо дэвице тебэ глаголю въстани. 42и абиэ въста дэвица и хождааше. бэ бо лэтома двэма на десяте. и оужаснушя ся оужасъмь велиэмь. 4зи запрэти имъ мъного да ни къто же не оувэсть сего. и рече дати эи эсти.

Глава 6