Поэмы

-- Гэй ты, сонцу рауня, не на тое пазвау На вяселле цябе сваей княжны!.. Ты шалены, стары! хто цябе дзе хавау? Ты, знаць, вырадак цемры сярмяжнай.

Ты адважыуся мне на сляпы перакор Вызваняцi сусветныя трэлi; Платы маю шмат я для такiх непакор, Хто сябе процi мне стаць асмелiу,

Я па-князеуску усiм i плачу, i люблю! Ты не хочаш дукатау -- не трэба!.. Узяцi старца i гуслi жыуцом у зямлю' Знае хай, хто тут пан: я -- цi неба!

XI

Падхапiлi, узялi гусляра-старыка. Гуслi разам яго самагуды: Па-над бераг круты, дзе шумела рака, Павялi, паняслi на загубу.

Месца выбралi здатнае, вырылi дол, Дол тры сажнi шырокi, глыбокi; Закапалi, убiлi асiнавы кол, Далi насып тры сажнi высокi.

Не часалi дамоукi яму сталяры, Не заплакалi блiжнiя вочы; Змоуклi гуслi i ен з той пары -- да пары; Сум i сцiша залеглi, як ночай.

Толькi князеускi хорам гудзеу, не маучау: Шалы, музыка у тахт рагаталi; Не адну вiна бочку князь кончыу, пачау: Шлюб-вяселле усе княжны гулялi.

XII

Пацяклi, паплылi за гадамi гады... На гусляравым наспе жвiровым Палыны узышлi, вырас дуб малады, Зашумеу непанятлiвым словам.

Лет за сотню звеу час, цi i болей мо лет, Зацвiлi пераказы у народзе; Кажуць людзi: у год раз ночкай з гуслямi дзед 3 кургана, як снег, белы выходзе.

Гуслi строiць свае, струны звонка звiняць. Жменяй водзiць па iх абамлелай, I усе нешта пяе, што жывым не паняць, I на месяц глядзiць, як сам, белы.

Кажуць, каб хто калi зразумеу голас той, Не зазнау бы нiколi ужо гора... Можна тут веру даць, толькi слухаць душой... Курганы шмат чаго нам гавораць.

1910