Сьцяна (аповесцi, на белорусском языке)

Пра кукурузу дбалi, але скацiну кармiлi ўсё ж сенам, хоць назапасiць яго на зiму было няпроста. Найперш не было дзе, усё паўзворвалi на пасевы, засталiся хiба што балацявiны ды хмызьнякi. Зранку Снайпер-Iван касiў сваю пайку ў кустах мiж пнёў i алешнiку, ды мiж пнёў ня шмат што накосiш, хiба на пару-другую рэзгiнаў, i ўсё. Адно што - намахаесься касой да болю ў плячах. А тут, як на лiха, скончылася курава, i Снайпер-Iван ледзьве датрываў да вечара. Як сонца пахiлiлася да лесу, плюнуў на тую нехуцавую пайку i з касой на плячы рушыў дадому. Памятаў, недзе ў кухвайцы павiнны застацца распачаты пачак ягонай "Прымы".

Шоргаючы гумавiкамi ў нiзкарослым зарасьнiку кукурузы, ён кiраваў цераз палетак наўкось i думаў, што кукуруза наўрад цi акрыяе да восенi, каб хоць было што скасiць на сiлас. Зрэшты, на гэтым падзоле ня надта расло i ў ранейшыя, дакалгасныя гады. Снайпер-Iван памятаў, як колiсь бурчэў бацька, возячы сюды гной па вясьне: колькi яго нi вазi, ураджаю ня будзе. Такая зямля. Непадалёк за кукурузным палеткам быў iхны надзел, на якiм падлетак Iван упершыню сьцiснуў у даланях высьлiзганыя ручкi плуга i правёў свой першы загон. Увогуле скупы на пахвалы бацька тады шчыра пахвалiў сына, сказаў: будзе гаспадар, ёсьць на каго пакiнуць зямлю. Аж гаспадара з Iвана ня выйшла, выйшаў снайпер, а зямля засталася нiкому не патрэбнай, зрэшты, таксама, як i яе былы гаспадар. Бацьку ўзялi раньняй вясной, а старэйшаму ў сям'i Iвану найперш стала патрэбнай не скалектывiзаваная зямля, а дровы, каб мацi магла зварыць бульбу для траiх згаладнелых братоў i сястры, якiя зранку сядзелi на астылай печы. I ён зь сякерай за дзягай iшоў у кустоўе, сек алешыны i па сьнезе цягаў iх на дрывотню, каб насеч дроваў i напалiць у хаце. Пра бацьку наогул стараўся не ўспамiнаць, аж пакуль яго не паклiкалi ў раён i не ўручылi паперку пра рэабiлiтацыю "за адсутнасьцю складу злачынства". Яшчэ праз год у райфо ён атрымаў 650 рублёў - за сьмерць бацькi, якая, як было напiсана ў паперцы, наступiла ў сорак другiм годзе "ад язвы страўнiка". За тыя грошы Снайпер-Iван купiў новую кухвайку i бутэльку "маскоўскай". На абмыўку бацькавай памяцi.

З аселiцы ён пералез цераз жардзiну ў плоце i апынуўся на сваiм агародзе. Перш чым выправiцца па баразьне далей, звыкла павёў адным вокам да хляўка - цi няма дзе курэй. Другога вока ня меў, замест выбiтага асколкам пасьля вайны ў шпiталi ўставiлi шкляное. Але шкляное Снайпер-Iван не падабаў i ўстаўляў яго хiба як куды ехаў - ў раён цi да доктара на iнвалiдзкую камiсiю, куды спраўна выклiкалi штогод. Каля дому абыходзiўся сваiм апошнiм, да якога прызвычаiўся за гады i бачыў навокал ня горш за двухвокiх. Хоць бы i цяпер - лёгка прыкмецiў жонку Стасю, якая, сагнуўшыся, стаяла ў бурачнiку. Угледзеўшы яго, выпрасталася, хвiлiну паўзiралася, пакуль ён падышоў блiжай. Мусiць, дзiвiлася, чаму ён так рана, калi ўсе iншыя мужыкi яшчэ шчыравалi на пайках.

- Што, цi скасiў?

- А нягож табе пакiнуў?

- Усё?

- А што там касiць? Ацяробкi...

Жонка змоўчала, мабыць, ня надта яму верачы. Але ён ня стаў яе пераконваць, моўчкi павесiў касу на вугал i пайшоў у сенцы, дзе на шуле вiсела новая яго кухвайка. Ён паляпаў па кiшэнях, але там было пуста, i тады ён успомнiў, што два днi таму той пачак яны дакурылi ў Воўчым лагу, як выпiвалi зь Ляплеўскiм. З нагоды... Снайпер-Iван ужо ня памятаў, зь якой нагоды была тая п'янка, бо п'янак розных зь вясны здаралася ў iх нямала. Але ён памятаў, што, проч Ляплеўскага, там быў яшчэ малодшы Цыпрукоў зяць, мiлiцыянт з раёну, а пасьля набрыў абавязковы ў такой справе Дубчык. Добра пагудзелi тады, ледзьве дабрылi да аселiцы, як ужо прыгналi з пашы кароў.

Ад няўдачы з куравам злосна стала на душы ў Снайпера-Iвана, а тут яшчэ пачала церцiся аб ягоныя гумавiкi маладая кошачка, нешта замяўкала, i Iван са злосьцi паддаў ёй у бок: хай не вярэдзiць душу чалавеку, у якога няма чаго закурыць. На падворку прыслухаўся: празь дзьве хаты адсюль чуваць быў мерны жалезны стукат - гэта цягавiты Саўчанка адбiваў на бабцы касу, рыхтаваўся да заўтрашняй касьбы. Але заўтра мелася быць нядзеля, i ўжо ён, Снайпер-Iван, заўтра касiць ня пойдзе. Хiба - з паўдня, паверне тыя ацяробкi, каб лепш падсыхалi ў кустах. Саўчанка ж, ведама, будзе шчыраваць i заўтра, як i кожнага дня, гэта такi ўжо чалавек. Што значыць, зь сям'i падкулачнiкаў. Ужо ў яго напэўна будзе што закурыць, падумаў Снайпер-Iван i саступiў зь нiзкiх прыступкаў ганку. За парканам на агародзе зноў выпрасталася ягоная дзябёлая жонка.

- Гэта чуеш, да Касатага Вусаў прыехаў, - лагаднейшым, чым раней, голасам паведамiла яна.

- Вусаў?

- Ну, Вусаў. Той самы!

- Да Касатага?

- А нягож...