Waleczny

– Nie powiedziałem, że to jest nie do wykonania, ale że ja tego nie zrobię. Nie zostawię pozostałych okrętów na pastwę losu. Nie pozwolę, by szersza perspektywa usprawiedliwiła zdradę tych kobiet i mężczyzn, którzy powierzyli mi swoje życie.

– Wszyscy przysięgali także wierność Sojuszowi. – W głosie Rione pojawiło się zarówno błaganie, jak i gniew.

– Tak, przysięgali. Ja też przysięgałem.

– Wreszcie podniósł na nią wzrok. – Ale nie potrafię tak postąpić, nawet jeśli stawką będzie przegrana Sojuszu w tej wojnie. Cena byłaby dla mnie zbyt wysoka.

– Musimy zapłacić taką cenę, jakiej od nas wymagają, kapitanie Geary! – Jej wściekłość wciąż rosła. – Oddajemy życie za nasze domy i rodziny!

– Mam przekazać ich rodzinom twoje słowa? Może ująłbym to tak: „Ludu Sojuszu, poświęciłem dla dobra ogółu waszych ojców, mężów i synów”. Ilu ludzi byłoby w stanie uczynić coś takiego? Czy ktokolwiek zdecydowałby się na podobny układ, żeby wygrać?

– Codziennie dokonujemy podobnych wyborów! Wiesz o tym doskonale! Każdy cywil godzi się na podobny układ, wysyłając swoje dzieci do wojska, na wojnę! Wiedząc, że będą ryzykowały życie dla niego.

W tym punkcie też miała rację, choć nie do końca.

– Ale ufają też, że nie będziemy szafowali ich życiem – oświadczył Geary.

– Nie zapłacę życiem ludzi, którzy walczą w mojej flocie, za klucz hipernetowy. Poprowadzę ich do przestrzeni Sojuszu, nawet gdyby trzeba wejść w ogień piekielny, ale za nic nie uznam, że są jedynie środkiem do osiągnięcia jakiegoś celu. Moment, w którym uznałbym taką wymianę za usprawiedliwioną, byłby jednocześnie chwilą mojej hańby i zdradą tego, co uważałem za mój obowiązek. Wygramy wspólnie albo polegniemy razem z honorem.

Rione przyglądała mu się bacznie, a potem pokręciła z niedowierzaniem głową.

– Część mnie jest wściekła na ciebie, ale część wręcz przeciwnie, odczuwa wielką wdzięczność za to, że nie przystałeś na propozycję ucieczki. Nie jestem potworem, John.

– Nigdy nie twierdziłem, że nim jesteś – wskazał głową na ekran wyświetlacza przedstawiający ruchy wszystkich jednostek w systemie – ale wielu ludzi ginie wskutek moich decyzji, zarówno dzisiaj, jak i w przeszłości. Czasami zastanawiam się, kim mnie to czyni.

– Spójrz w oczy swoich towarzyszy broni, John – odparła cicho Rione – tych, których nie chcesz opuścić. W nich zobaczysz, kim naprawdę jesteś.

Wiktoria wróciła na fotel obserwatora. Geary zrobił kilka głębokich wdechów, sprawdzając, czy Desjani faktycznie jest zatopiona w obliczeniach. Zastanawiał się, czy zdołała odgadnąć, o czym rozmawiał z Rione.

Czuł, że musi zapomnieć o tym temacie, i to jak najszybciej, dlatego wywołał kapitan Cresidę.

– Za dwie godziny wydam jednostkom pomocniczym rozkaz opuszczenia Flotylli Ofiar, do tej pory wszystkie okręty i promy muszą być na widoku i kontynuować rozszabrowywanie syndyckich zapasów. – Cresida potwierdziła przyjęcie polecenia, ale szybkość, z jaką wykonała ten gest, pokazała wyraźnie, jak bardzo jest zdenerwowana. Trzydzieści jeden pancerników i trzynaście okrętów liniowych leciało prosto na jej zgrupowanie składające się z zaledwie dwóch liniowców i czterech pancerników, z czego trzy nadawały się do remontu. O równie pokiereszowanej eskorcie nie było nawet co wspominać. – Wykonamy powierzone zadanie, choć nie ukrywam, że przydałoby się nieco większe wsparcie.

– Dostanie je pani – obiecał Geary. – Proszę nie angażować Gniewnego i Zajadłego w pełen kontakt z pancernikami nieprzyjaciela. Proszę raczej schodzić z linii ognia, niż iść mu naprzeciw – recytował słowo w słowo formułki, jakie wykuwał dawno temu na szkoleniach, osobie, która przeżyła dziesiątki krwawych bitew. Ale Cresida kiwała głową przyjmując jego rady, jakby odkrywał przed nią kolejny fragment tajemnej wiedzy.

– Wojownik nie posiada takiej sprawności manewrowej, żeby wykonywać uniki. Będzie musiał wystawić się na ataki. Nie wiem, w jakim stanie są Orion i Dumny.

Według danych, które przeglądał Geary, systemy manewrowe na Orionie i Dumnym były już wystarczająco sprawne, dlatego pomyślał, że Cresida raczej miała na myśli, co ich dowódcy zrobią podczas konfrontacji z tak wielkimi siłami Syndykatu. Sam też nie był tego pewien.

– Rozumiem. Ale ze Zdobywcą nie powinno być żadnych problemów. – Kapitan Casia był wprawdzie starszy stopniem od Cresidy, ale Geary tak rozdzielił ich kompetencje, że Casia musiał skupić się na obronie eskadry pomocniczej, co uniemożliwiało mu mieszanie się w sprawy o wiele bardziej pojętnej kapitan.

– Mam nadzieję, że Zdobywca namiesza trochę w szeregach wroga – przyznała Cresida.

– Ja też. Spróbujemy rozbić ich szyk, zanim dotrą do waszych pozycji. Mam nadzieję, że wystarczająco osłabimy tym siłę syndyckiego ataku.

– Jeśli nawet się nie uda, bywałam w gorszych sytuacjach. Zresztą ktoś już tam czeka na mnie.

Geary zdał sobie nagle sprawę, że nie chodzi tutaj bynajmniej o rodzinę Cresidy, ale o marynarzy, z którymi się spotka, jeśli Gniewny nie przetrwa tego starcia.