Авантуры Вырвіча, Лёдніка і Чорнай Меланхоліі

Бутрым стаяў з лятарняй у руцэ перад прыадчыненымі дзвярыма. У цьмяным святле агеньчыка бачылася зграбная постаць у мужчынскім касцюме, белыя валасы, бяздонныя вочы...

— Пусціш?

Чорны Доктар няспешна адсунуўся ўбок. Меланхолія зайшла, незалежна страсянуўшы белымі адрослымі валасамі, якія і не падумала хоць расчасаць. Правая рука неяк нязграбна пацягнулася адкінуць пасмы... Даланя заматаная анучай, цяжка разгледзець, але нейкая... змененая.

— Што з рукой?

— Памятаеш, ты раіў мне сысці з майго цэха? Сышла... Але давялося расплаціцца.

Гаспадар дома памаўчаў.

— Пагляджу, што можна зрабіць.

Зноў маўчанне. Шуміць яблыневая лістота, рыпяць цвыркуны, калоцяцца сэрцы.

— Але я ніколі не забуду Саламею.

— Я ніколі і не папрашу цябе на яе забыцца.

Пранціш, намагаючыся рухацца бязгучна, зачыніў дзверы свайго пакоя і ўлёгся на ложак. Пастараўся не прыслухоўвацца да крокаў дваіх у калідоры. Ёсць моманты, калі нават выпадковым сведкам быць ганебна.

Здаецца, у гэтым доме не стане сумна. Каб яшчэ дах не знесла ад такой кампаніі.

Вільня спала, не ведаючы, што яе чакае. Але ўсё адно трэба было жыць, як жылі будучыя яблыкі ў абляцелых кветках, кнігі ў спісаных, скрэмзаных аркушах рукапісаў, як жыве Беларусь у скамечаных, выпакутаваных лёсах сваіх дзяцей.

2020 г.