Ĉu ŝi mortu tra-fike?

Denove ŝin tiklis la demando: kio, finfine, estas allogo? Kial ĉi tiu peniso estas tiel kortuŝa? Ĝi havas normalajn proporciojn, kaj formon tute kutiman. Ĝi ne estas aparte granda, aŭ dika, aŭ specialkolora. Sed ĝi havas … Ĉarmon.

– Vi havas belegajn femurojn! –  ŝi aŭdis sin diri, iom mire.

– Nu, kiam oni ludas futbalon … –  li modeste respondis.

Efektive, eble ne la peniso per si mem kaŭzis la impreson de ĉarmo, sed la fono, ĉe kiu ĝi pendis. La sengrasa ventro estis kvazaŭ invita, la muskolaj femuroj estetike harmoniaj, kaj la nigra bukla harzono kronis plej ŝike la elegantan viraĵon.

– Ĉu vi bonvolus karesi ĝin? –  li petis.

Ŝia mano iom moviĝis, kvankam ne percepteble. "Mi devas rezisti, mi nepre devas rezisti", ŝi ekdiris al si. Kaj frazo el ŝia trejniĝo revenis: "Neniam allasu, ke konsultanto psike manovru vin. Vi devas konservi la regadon superla interrilato."

Subite ŝi konstatis, ke ŝi staras proksime al li. Antaŭe ŝi sidis trans la skribotablo, kaj dum ŝi penis regi sian manon, ŝia korpo kvazaŭ memvole leviĝis kaj paŝis al li.

Ree ŝia mano moviĝis, sed ŝi tuj ordonis al ĝi halti. La lukto estis ege malfacila. Ĝi estis tro bela. Ŝi sentis emon ĝin karesi, ĝin kisi, teneri al ĝi.

Ŝi retropaŝis unu paŝon kaj finfine sukcesis forŝiri la rigardon disde lia mirinda trezoreto. Li estis nun tute nuda. Ŝi apenaŭ rimarkis, kelkajn minutojn antaŭe, ke li forprenas la ĉemizon. Ŝi trovis lin eĉ pli alloga. Li ne estis atleto, nek dio greka, sed lia korpo tamen estis skulptita de talenta artisto, kiu sciis harmoniigi la partojn, fajne desegni la muskolojn, sen ilin tro emfazi, kaj kovri la tuton per haŭto glata, senfalda, plaĉe sunbruna, kiu nenie elmontris eĉ etan malperfekton.

– Kial vi ne klarigas al mi vian problemon? –  ŝi demandis, retrovante iom da trankvilo.

– Se vi ne karesos ĝin, vi ne komprenos, –  li enigme rebatis.

Refoje ŝiaj sentoj kirliĝis. Unuflanke, ŝi subite emis eksplodi per rido, tiel komika la situacio ekaperis al ŝi. Sed samtempe ŝin invadis ondo de indigno. "Ĉu li prenas min por ĉiesulino?" ŝi pensis. Kaj dume ŝi fone perceptis kvazaŭ honte sian deziron kisi tiun senkomparan pendaĵon, masaĝi tiun ventron, senti ĉe la vangoj, nazo, lipoj la firmecon de tiuj futbalistaj kruroj.

Kaj jen, strange, la psika ŝtormo subite paciĝis, kiam ŝi levis la rigardon elde lia subventro vizaĝen. Ŝiaj okuloj kroĉiĝis al liaj, kaj ambaŭ samsekunde ridetis.

– Klarigu do, kial mi ne povos kompreni, –  ŝi petis amike.

Li levis la ŝultrojn.

– Ĉar vi ne kredos min.

– Pro kio?

Lia rideto estis for. Pentriĝis sur lia vizaĝo nur profunda malĝojo.

– Ĉu vi estas ligita per profesia sekreto? –  li demandis.

– Kompreneble. Tiel estas nialande por psikologoj.

Post momenta silento ŝi konsilis:

– Revestu vin, kaj ni procedu bonorde. Mi devas noti viajn nomojn, adreson, aĝon, ktp. Kaj vi trankvile rakontos al mi, kio estas via psikologia turmento.

– Ne. Mi jam provis rakonti. Al kuracistoj, al kuracistino. –  Li paŭzis. – Ne funkciis, ĉar ŝi estis malbela, –  li aldonls mistere. Li ĵetis al Ĝoja sentoplenan rigardon kaj daŭrigis: – Kun vi povus funkcii, ĉar vi estas tre plaĉa. Sed tiu kuracistino havis severan mienon. Kiam ŝi palpis mian penison, ĝi ŝrumpis, fariĝis eta-eta, sulkita kiel maljunula frunto. Ĝi timis ŝin. Vin ĝi certe ne timos. –  Lia voĉo alprenis plorepetan tonon. – Tuŝu ĝin, aŭ almenaŭ ĝin tanĝu, mi vin petegas.

– Kial vi ne simple rakontu? Eble mi estas pli komprenema ol tiuj personoj, kiujn vi antaŭe konsultis.

– Ne 'eble', sed 'certe'. Mi fakte elektis vin, ĉar oni diris al mi, ke vi estas sincera kaj honesta kun vi mem. Tial vi jam konas la respondon: se mi estus nur rakontinta, ĉu vi estus sentinta…?

– Sentinta kion?

– La deziron min palpi, manpremi mian viraĵon, ĝin enlasi en vin…

Ĝojan reinvadis la animŝtormo. Li pravis. La magnetan efikon de lia sekseco eĉ nun ŝi nur pene sukcesis superi. Ŝi alproksimiĝis al li.

– Mi petegas vin, – li reparolis, – aŭskultu, kion mi volas diri. Ne forĵetu min kiel ĉiuj aliaj. Mi ne deziras kuŝi kun vi. Mi ne deziras, ke vi ĝuigu min. Mi nur deziras montri. Oni diris al mi, ke vi havas fortan volon. Tial mi pensis: certe ŝi kapablos rezisti la deziron, kaj min helpi. Eble vi eĉ ne bezonas tuŝi min. Nur metu la manon tute proksime kaj faru karesajn gestojn ĉirkaŭ ĝi. Eble tio sufiĉos.

Sed Ĝoja sciis, ke tio postulus superhoman forton. Jam ŝlaj manoj sterniĝis sur liaj genuoj, kaj malrapide, malrapide supreniris sur la fortikaj femuroj, cele al la trezoreto.

Ŝi sentis, ke ŝi ne povos eviti ĝin atingi; ĝi ja estis tro alloga. Ke ŝia karesado longe, longe rondiris ĉirkaŭe, anstataŭ ĝin kapti tuj, tion kaŭzis, ne la forta volo ĵus priparolita, sed nur instinkta emo eksciti plej intense per aliro nerekta.

Eksciti lin ŝi sukcesis, evidente. Kaj tiam ŝi komprenis. Ŝi retropaŝis, hororplena. Eĉ dum tiu malrapida retroiro, lia ekscitiĝo kreskis, kreskis.

– Jen, – li simple diris.

Ŝi nur rigardis senvorte, kvazaŭ idiotigita.

– Kio venkos, ĉu la deziro, ĉu la timo? – li demandis kun malĝoja esprimo.