Да мiс Люсi прыходзiць каханне

Слухаючы ўсхваляваную гаворку Марыа, мiс Люсi прыйшла да рашэння. Неяк да канца адпачынку яна даведаецца ў Марыа адрас мацi, напiша ёй пiсьмо i перашле грошы для таго, каб Марыа змог закончыць каледж. Мацi, безумоўна, прыме iх, нават калi яе сын акажацца занадта гордым, каб саступiць угаворам.

- Гэта i ёсць тая пiрамiда? - Думкi мiс Люсi перабiў расчараваны голас Элен. - Ну, яна не iдзе нi ў якое параўнанне з эгiпецкiмi пiрамiдамi!

Што ж датычыцца мiс Люсi, дык яе ўразiлi пiрамiды Сонца i Месяца. I калi яна ўглядалася ў iх суровую старажытную велiч, адчувала тое самае дзiўнае пачуццё ўзнёсласцi, якое ахапiла яе той ранiцай, калi яна ўкленчыла i перажагналася ў царкве ў Таска.

- Я не збiраюся лезцi ўгору па гэтых прыступках, якiя вось-вось рассыплюцца, - капрызна забурчэла Элен. - Я занадта старая, ды i вельмi горача.

I Вера, якой нiколi не было вельмi горача, таксама аказалася задужа старой. Яна стала ля падножжа пiрамiды з накiнутым на плечы палiто, з адвечнай цыгарэтай у падобнай на лапку руцэ.

- А ты, Люсi, давай - ты ў нас маладая i энергiчная.

Люсi пайшла ўверх па прыступках.

З дапамогай Марыа яна дабралася да самага верху пiрамiды Сонца i нават не задыхалася, узышоўшы на вяршыню, - настолькi моцнай была мiстычная ўзнёсласць, што апанавала яе.

Яны сядзелi толькi ўдваiх, блiзка адно ад аднаго, на вяршынi iнтэлiгентная жанчына за пяцьдзесят, якая закончыла Брынморскi каледж, i гэты амаль што непiсьменны юнак з саманавай хацiны ў глыбiнi Герэрас. Яна глядзела на квадратную планiроўку ўнiзе: старажытнае селiшча з храмам Кетцалькоатл Пярнатых Змей, якiя пазiраюць на Шлях нябожчыкаў, што вядзе ад храма да пiрамiды Месяца.

Марыа пачаў апавядаць ёй пра ахвярныя рытуалы ў час свята Токсталь, якiя штогод праводзiлiся ў тыя старажытныя часы.

Ён гаварыў, а мiс Люсi, заплюшчыўшы вочы, уяўляла сабе сцэну: прыцiхлы натоўп, якi сабраўся на вялiкай плошчы ўнiзе, жрацы, кожны на сваiм адпаведным месцы на прыступках пiрамiды, юнак у бялюткiм адзеннi - зразумела, Марыа.

I таму што ў гэтай мроi ахвярай павiнен быць Марыа, ахвярай марнасцi жыцця i прыгажосцi, мiс Люсi зрабiлася яго па-чалавечы вельмi шкада, i iнстынктыўна яе рука - рука, з якой яна так i не змагла зняць пярсцёнка з танным сапфiрам, пацягнулася ў бок Марыа, i адразу ж яе ахапiлi гарачыя карычневыя пальцы.

Мiс Люсi амаль не заўважыла, як яе абнялi рукi Марыа, а галава з цёмнымi валасамi лягла ёй на грудзi. I толькi калi яна адчула пах, якi нагадваў падагрэты карычневы цукар - пах яго скуры, i пах кветкавай мазi, якой ён памадзiў валасы, раптам прачнулася ўсё фiладэльфiйскае, што было ў мiс Люсi. Яна хуценька ўскочыла на ногi, атрасаючы ў нябыт стагоддзi i вяртаючыся да гэтага рэальнага жыцця, у якiм дзве яе прыяцелькi чакаюць iх ля падножжа пiрамiды, - а да нiзу трэба прайсцi яшчэ столькi прыступак.

Збiраючыся ехаць у гатэль, мiс Люсi вырашыла, што яны з Верай сядуць на задняе сядзенне, таму спераду села Элен i пачала спрачацца з надзьмутым Марыа.

Калi пад'ехалi да пансiёна, мiс Люсi сказала як адрэзала:

- Марыа, заўтра нядзеля. Табе лепш адпачыць.

Той запярэчыў. Калi Люсi паўтарыла: "Не, заўтра, не, Марыа", - юнак скорчыў мiну незадаволенага дзiцяцi. Потым выраз яго твару змянiўся, i чорныя вочы з выклiкам зазiрнулi ў вочы мiс Люсi.

Iдучы ў свой пакой, мiс Люсi адчула, як калоцiцца яе сэрца. Iнтымнасць позiрку Марыа раскрыла тое, пра што яна дагэтуль нават не асмельвалася думаць. Цяпер яна дастаткова ў гэтым упэўнiлася.

Атрымлiвалася, што па нейкай прычыне, якую мiс Люсi не разумела i якую яе нявытанчаны розум не мог нiколi ўявiць, - Марыа жадаў яе.

Ён жадаў яе фiзiчна.

Вечарам, перад тым як легчы спаць, мiс Люсi зрабiла тое, чаго нiколi не рабiла ў жыццi. Пастаяла некалькi хвiлiн у сваёй простай баваўнянай начной кашулi перад высокiм венецыянскiм люстэркам, якое вiсела ў яе шыкоўным нумары, ацэньваючы сябе як жанчыну.

Яна не ўбачыла нiчога новага альбо незвычайнага, што адпавядала б незвычайным пераменам, якiя адбывалiся ў душы. Яе твар не быў прыгожы. Нi ў юнацтве, нi цяпер, калi ён належаў жанчыне, якая неадваротна рабiлася пажылой. Валасы мiс Люсi былi амаль сiвыя, але яшчэ не зусiм белыя, мяккiя i густыя яны даволi прыгожа ўзвышалiся над iлбом. Вакол вачэй, ясных i па-свойму прывабных - маршчыны i ценi, уласцiвыя яе ўзросту. Пругкiя грудзi выразна вылучалiся пад кашуляй, але ў фiгуры не было нiчога незвычайнага. Карацей кажучы, нi ў яе твары, нi ў постацi не было нiчога знешне прывабнага. I тым не менш яе жадалi. Яна ведала гэта. Невядома чаму прыгожы мексiканскi юнак знаходзiў яе спакушальнай. Мiс Люсi была ўпэўнена ў гэтым.