Читаем De philosophiae consolatione полностью

Heu, quam praecipiti mersa profundoMens hebet et propria luce relictaTendit in externas ire tenebrasTerrenis quotiens flatibus auctaCrescit in immensum noxia cura!Hic quondam caelo liber apertoSuetus in aetherios ire meatusCernebat rosei lumina solis,Uisebat gelidae sidera lunaeEt quaecumque uagos stella recursusExercet uarios flexa per orbesComprensam numeris uictor habebat;Quin etiam causas unde sonoraFlamina sollicitent aequora ponti,Quis uolat stabilem spiritus orbemUel cur hesperias sidus in undasCasurum rutilo surgat ab ortu,Quid ueris placidas temperet horasUt terram roseis floribus ornet,Quis dedit ut pleno fertilis annoAutumnus grauidis influat uuisRimari solitus atque latentisNaturae uarias reddere causas:Nunc iacet effeto lumine mentisEt pressus grauibus colla catenisDecliuem que gerens pondere uultumCogitur, heu, stolidam cernere terram.

IV

Sed medicinae, inquit, tempus est quam querelae. Tum uero totis in me intenta luminibus: tune ille es, ait, qui nostro quondam lacte nutritus, nostris educatus alimentis in uirilis animi robur euaseras? Atqui talia contuleramus arma quae nisi prior abiecisses inuicta te firmitate tuerentur. Agnoscisne me? Quid taces? Pudore an stupore siluisti? Mallem pudore, sed te, ut uideo, stupor oppressit. Cumque me non modo tacitum sed elinguem prorsus mutumque uidisset, ammouit pectori meo leniter manum et: nihil, inquit, pericli est, lethargum patitur, communem illusarum mentium morbum. Sui paulisper oblitus est. Recordabitur facile, si quidem nos ante cognouerit; quod ut possit, paulisper lumina eius mortalium rerum nube caligantia tergamus. Haec dixit oculosque meos fletibus undantes contracta in rugam ueste siccauit.


V

Tunc me discussa liquerunt nocte tenebraeLuminibusque prior rediit uigor,Ut cum praecipiti glomerantur sidera CoroNimbosisque polus stetit imbribusSol latet ac nondum caelo uenientibus astrisDesuper in terram nox funditur;Hanc si Threicio Boreas emissus ab antroUerberet et clausum reseret diemEmicat et subito uibratus lumine PhoebusMirantes oculos radiis ferit

VI

Перейти на страницу:

Похожие книги

Что такое «собственность»?
Что такое «собственность»?

Книга, предлагаемая вниманию читателя, содержит важнейшие работы французского философа, основоположника теории анархизма Пьера Жозефа Прудона (1809–1865): «Что такое собственность? Или Исследование о принципе права и власти» и «Бедность как экономический принцип». В них наиболее полно воплощена идея Прудона об идеальном обществе, основанном на «синтезе общности и собственности», которое он именует обществом свободы. Ее составляющие – равенство (условий) и власть закона (но не власть чьей–либо воли). В книгу вошло также посмертно опубликованное сочинение Прудона «Порнократия, или Женщины в настоящее время» – социологический этюд о роли женщины в современном обществе, ее значении в истории развития человечества. Эти работ Прудона не издавались в нашей стране около ста лет.В качестве приложения в книгу помещены письмо К. Маркса И.Б. Швейцеру «О Прудоне» и очерк о нем известного экономиста, историка и социолога М.И. Туган–Барановского, а также выдержки из сочинений Ш.О. Сен–Бёва «Прудон, его жизнь и переписка» и С. — Р. Тайлландье «Прудон и Карл Грюн».Издание снабжено комментариями, указателем имен (в fb2 удалён в силу физической бессмысленности). Предназначено для всех, кто интересуется философией, этикой, социологией.

Пьер Жозеф Прудон

Философия / Образование и наука