Исландские королевские саги о Восточной Европе

þar voro lög i Garða ríIcí at þar skylldo ekki uera konung bornir menn nema at konungs raði. þa s(agði) Sigurðr drotningu hverrar ættat Olafr var. ok sva fyrir hu-eria sök hann var þar kominn. at hann matti ecki i sino landi uera fyrir vfriði ok vm satum sinna v vina. bað Sigurðr hana þetta tala fyrir konungi. hun gerdi sva. ok bað konung hialpa við konungs syni þessum sva harðliga sem hann var við lcomin. kom hun sva með sinum fortolum at konungr iataði þvi sem hon beiddi. tok hann þa Olaf aa sitt ualld ok helt hann uegliga sem konungs syni byriaði at uera halldin. Dualdiz Olafr þar.ix. uetr i Garða RÍki með Valldamar konungi. hann var allra manna friðaztr. mestr ok styrkaztr. ok at iþrottum vm fram alia menn noræna þa er sögur ganga fra. (В. I. S. 86–88)

18в 53. […] Þar fell Haralldr grafelldr. sua s(egir) Glvmr. […] Þar fell flest lið Ha-ralldz. þar fell Arínbiom hersir. Þa voro liðnir fra falli Hakonar Aþalsteins f(ostra). xv. uetr at sðgn Arra prestz Þorgils sonar, en fra falli Sigurðar Hlaða j(arls). xiij. uetr. Þa var Olafr TryGva s(on). vij. uetra ok hafði hann þa.iiij. uetr uerit í utlegð aa Eist landi. en tua i Suiþioð með Hakoni gamla. Sva s(egir) Ari prestr at Hakon Si-gurðar s(on) væri.xiij. uetr j(arl) у fir fðþur leifd sinni i Þrandheimi aðr Haralldr grafelldr fell. […] (B. I. S. 95–96)

18 г 56. […] Eptir orrosto þessa flyði Ragnfroðr konungr or Noregi. En Hakon j(arl) friðaði land ok let aptr norðr fara her þann er mikla er honum hafði fylgt vm suma-rit. en hann dvalðiz suðr ilandi vm haustid ok vm uetrin. A þesesu sumri sem nu var fra s(agt) kom Olafr T(ryGva) s(on) austr i Garða Riki sem fyrr er ritat. þa var hann.ix. vetra gamall. (В. I. S. 103)

5 57. (J) þann tima er Olafr kom i Garða RÍki voro i Holmgarði margir þeir menn er spaaðo fyrir marga о uorðna luti. þeir sðgðo allir eitt af sinum vis domi. at fylgiur eíns utlendz maNz vngs at alldri se komnar i landit sva hamingiusamligar at þeir hðfðu engis mannz fylgíur seeð dyrdligri. En eigi uissu þeir huerr eða huadan hann var. ok þo sönnuðu þeir þat með morgum ordum at þat hit biarta lios er yfir honum skinn. dreifiz vm alt Garda RÍki ok viða vm austr halfu heims[ins]. En með þvi at drotningin Allogia var allra kueNa uitroz. þa skilði hun þegar aa yfir bragði Olafs sem hon leit hann fyrsta sinn at þessi suinn mundi vera þeirar haleitrar giptu sem for sparnar visaðu til. at hann mundi uinna mikla sæmð Garða RÍki. þar fyrir fekk hann hit mesta yfir læti af konungi ok drotningu. ok goða virþing af uitrum mönnum olc goð giðmum. Vox Olafr þar upp i Garða RÍki. ok varð fyrr algörr at uiti ok afli ok ollum þroslca en uetra tali. ValldamaR konungr elskadi Olaf sva sem hann uæri hans eigin sonr. ok let læra hann aa vígfími ok Riddara skap ok allz hattar iþrottir ok höfðingliga hæfuersku. hann feck ok skiotari skilning. aa allri at genii en flestir menn aðrir.

7 En einn var sa lutr at konungi mislikaði við hann. at hann uilldi alldri dyrðka heiðin skurð god. ok setti hug sinn miok j mot ollum blot skap. Jafinan for hann með konungi til hofs en alldri geek hann inn. stoð hann uti hia hofs durum meþan konungr forn færði goðonum. konungr ræddi vm opt at hann skylldi eigi sva gera. at hann fengi reiði gvðanna. ok tyndi þar fyrir bloma æsku siNar. ok þvi bið ek þik. s(egir) konungr. at þu vegsamir gvðin ok mykir þik til þeira með litillæti. þviat ella er ek hræddr vm at þa/ steypi yfir þik nðckurri ógn siNar storm samligrar ognar ok grimðar. sva mikit sem þu átt i hættu. Olafr suar(ar). Alldri hræðumz ek þau guð er þu gðfgar. þviat þau hafa ecki mal. enga syn ne heyrn. ok þau kunna enga skyn-semdar grein. En af þvi þickiumz ek helldz mega skilia huerrar natturv þav munu uera. at mer syniz iafnan þín konunglig tign fostri minn ok aa sea með bliðu ok biörtu yfir bragði. vtan þa er þu ferr i hofit ok færir fomir gvðunum. þa syniz mer þu með dðcku yfir bragði ok v hamingiu samligu. ok þaðan af ueit ek at þessi guðin er þu þionar manu eiga myrkrunum at styra. ok þvi skal ek þau alldri tigna. En ek geri þeim fyrir þat enga v sæmð. at ek vil þik eigi styggua. (В. I. S. 104–107)