Сведений о деятельности Деусдедита не сохранилось, однако в дошедших до нас фрагментах его эпитафии, составленной во время понтификата Гонория I, он назван «добрым пастырем» и «блаженным» (Inscriptiones christianae urbis Roma, Roma, 1935, № 4160).
Сочинения Деусдедита также не сохранились; приведенное в «Patrologia Latina» (t. 80, col. 361–362) послание испанскому епископу Гордиану (Epistola ad Gordianum Hispalensem episcopum) ему не принадлежит. Деусдедит умер 8 ноября 618 года и был похоронен в соборе Святого Петра. Память Деусдедита в Католической Церкви – 8 ноября.
Источники: Liber Pontificalis, t. 1, p. 319–320.
Литература: Rossi G.B. de. Inscriptiones christianae urbis Romae. Roma, 1888, v. 2, p. 127; Bertolini O. Roma di fronte a Bisanzio e ai Longobardi. Bologna, 1941; Arnaldi G. // Enciclopedia dei Papi. Roma, 2000, v. 1, p. 582–583.
Бонифаций V (BONIFATIUS V)
23 декабря 619 г. – 25 октября 625 г
«Бонифаций, родом из Кампании, из города Неаполя, [рожденный] от отца Иоанна (Liber Pontificalis, LXXI, 1).
Прежде чем состоялось посвящение Бонифация V, в Равенне вспыхнуло восстание, которое возглавил Равеннский экзарх Элевтерий. В то время как император Ираклий I был поглощен войной с персами и не имел возможности перебросить войска в Италию, Элевтерий воспользовался моментом, провозгласив себя императором Италии. С целью придания легитимности своей власти он предпринял поход на Рим, чтобы получить благословение Папы Римского. Однако Элевтерий не учел настроений своего войска: не дойдя до Рима, он был убит собственными солдатами, а его отрубленная голова была отправлена в Константинополь (Paulus Diaconus, Historia Langobardorum, IV, 34).
Особое внимание Бонифаций V уделял Английской Церкви. Он писал принявшему крещение королю Нортумбрии Эдвину и его супруге Эдильберте, а Кентерберийскому Архиепископу Юсту прислал паллий.
По указанию Бонифация V были произведены большие работы по благоустройству и реставрации римского кладбища Св. Никодима (Liber Pontificalis, LXXI, 2). Умер Бонифаций V 25 октября 625 года и был похоронен в соборе Св. Петра.
Сочинения. Сохранились три послания Бонифация V: к Архиепископу Кентерберийскому Юсту, королю Нортумбрии Эдвину и королеве Эдильберте, супруге короля Эдвина, которые приводит Беда Достопочтенный в «Церковной истории народа англов».
Издания: Patrologia Latina, t. 80, col. 429–440; Beda Venerabilis. Historia ecclesiastica gentis Anglorum, II, 8, 10, 11.
Источники: Liber Pontificalis, t. 1, p. 321; Beda Venerabilis. Historia ecclesiastica gentis Anglorum, II, 7–10.
Литература: Hunt W. History of the English Church from its Foundation to the Norman Conquest. London, 1901, p. 49–57; Duchesne L. L''Eglise au VIe si`ecle. Paris, 1925, p. 607–611; Bertolini O. Roma di fronte a Bisanzio e ai Longobardi. Bologna, 1941, p. 300–307; Richards J. The Popes and the Papacy in the Early Middle Age: 476–752. London, 1979; Bertolini P. / Enciclopedia dei Papi. Roma, 2000, v. 1, p. 583–585.
Фрагменты текстов посланий приведены по изданию Patrologia Latina, t. 80, col. 435–438.
Фрагмент послания «Quam devote», адресованного архиепископу Кентерберийскому Юсту
Quam devote, quamque etiam vigilanter pro Christi Evangelio elaboraverit vestra fraternitas non solum epistolae a vobis directae tenor, immo indulta desuper operi vestro perfectio indicavit. Nec enim omnipotens Deus aut sui nominis sacramentum, aut vestri fructum laboris deseruit, dum ipse praedicatoribus Evangelii fideliter repromisit: «Ecce ego vobiscum sum omnibus diebus usque ad consummationem mundi». Quod specialiter iniuncto vobis ministerio, eius clementia demonstravit, aperiens corda gentium ad suscipiendum praedicationis vestrae singulare mysterium…
Susceptis namque apicibus filii nostri Adulvaldi regis, repperimus, quanta sacri eloquii eruditione eius animum ad verae conversionis et indubitatae fidei credulitatem fraternitas vestra perduxerit…
Pallium praeterea per latorem praesentium fraternitati tuae, benignitatis studiis invitati, direximus, quod videlicet tantum in sacrosanctis celebrandis mysteriis utendi licentiam imperavimus; concedentes etiam tibi ordinationes episcoporum, exigente oportunitate, Domini praeveniente misericordia, celebrare; ita ut Christi Evangelium plurimorum adnuntiatione in omnibus gentibus, quae necdum conversae sunt, dilatetur. Studeat ergo tua fraternitas hoc, quod sedis apostolicae humanitate percepit, intemerata mentis sinceritate servare, intendens cuius rei similitudine tam praecipuum indumentum humeris tuis baiulandum susceperis. Talemque te Domini inplorata clementia exhibendum stude, ut indulti muneris praemia non cum reatitudine, sed cum commodis animarum ante tribunal summi et venturi Iudicis repraesentes…