Koniec wieczności

Harlan wzruszył ramionami; przypomniały mu się oczy Twissella, patrzące na niego twardo z ekranu wizjofonu. Poczuł się niepewnie i powiedział:

— Tak, Kalkulatorze?

— Nic — odparł Twissell i być może przytłaczający go ciężar wieku spowodował, że w jego głosie zabrzmiał bezgraniczny smutek. -Myślałem, że chciałeś coś powiedzieć.

— Nie — odparł Harlan. — Nie mam nic do powiedzenia.

— Dobrze. Więc spotkam się z tobą później w sali komputacyjnej, chłopcze. Ja mam ci dużo do powiedzenia.

— Tak, Kalkulatorze — rzekł Harlan. A gdy ekran ściemniał, wpatrywał się w niego jeszcze długo.

To brzmiało niemal jak groźba. Czy Finge naprawdę łączył się z Twissellem? Co powiedział, czego Twissell nie powtórzył?

Lecz zewnętrzne zagrożenie było mu potrzebne. Bo zwalczanie słabości ducha wyglądało tak, jakby ktoś stał wśród ruchomych piasków i bił je kijem. Lecz Finge to zupełnie inna sprawa. Harlan przypomniał sobie broń, którą miał do dyspozycji, i po raz pierwszy od kilku dni poczuł, że wróciła mu cząstka wiary w siebie.

Było to tak, jakby jedne drzwi się zamknęły, a drugie otworzyły. Harlan stał się równie gorączkowo aktywny, jak przedtem był apatyczny. Zrobił wypad do 2456 Stulecia i zmusił Socjologa Voya do posłuszeństwa.

Zrobił to doskonale. Uzyskał informacje, jakich szukał.

I więcej, niż szukał. O wiele więcej.

Pewność siebie najwidoczniej popłaca. W jego ojczystym Stuleciu istniało przysłowie: „Mocno chwyć pokrzywę, a stanie się ona kijem, którym pobijesz swojego wroga”.

Mówiąc pokrótce, Noys nie miała odpowiednika w nowej Rzeczywistości. W ogóle żadnego odpowiednika. Mogła zająć pozycję w nowym społeczeństwie w najbardziej nie rzucający się w oczy i wygodny sposób albo mogła pozostać w Wieczności. Nie było powodu zabraniać Harlanowi związku z Noys poza czysto teoretycznym — że złamał prawo, a wiedział bardzo dobrze, jak obalić ten argument.

Popędził więc, by powiedzieć Noys wielką nowinę i rozkoszować się sukcesem po kilku dniach klęski.

I w tym momencie kocioł zatrzymał się.

Nie zwalniał — po prostu stanął. Gdyby ruch odbywał się w przestrzeni, gwałtowne zahamowanie zmiażdżyłoby kocioł, rozpaliło metal, zmieniło Harlana w kupkę połamanych kości i poszarpanego ciała.

Poczuł mdłości i jakiś wewnętrzny ból.

Gdy już mógł widzieć, niezgrabnie ujął temporometr i wybałuszył nań zamglone oczy. Odczytał liczbę 100 000.

To go przeraziło. Liczba była zbyt okrągła. Gorączkowo odwrócił się ku urządzeniom sterującym. Czyżby coś się zepsuło?

Przeraził go również fakt, że nie widział żadnego defektu. Nic nie blokowało dźwigni ruchu. Stała mocno na kierunku przyszłości. Nie było zwarcia. Wskazówki wszystkich aparatów znajdowały się w czarnym pasie bezpieczeństwa. Nie ustał dopływ prądu. Cienka igiełka wskazująca stałe zużycie mega-megaculombów mocy świadczyła spokojnie, że prąd jest pobierany normalnie.

Więc cóż zatrzymało kocioł?

Powoli, ostrożnie, Harlan dotknął dźwigni ruchu i zacisnął na niej palce. Przesunął ją na pozycję neutralną, a wtedy wskazówka zużycia mocy przesunęła się na zero.

Przestawił dźwignię ruchu w odwrotnym kierunku. Wskazówka zużycia mocy ruszyła znowu, a temporometr błyskał numerami mijanych Stuleci.

W przeszłość… w przeszłość 99983, 99972, 99959…

Harlan znowu przesunął dźwignię. Znowu w przyszłość. Powoli. Bardzo powoli.

A więc: 99985, 99993, 99997, 99998, 99999, 100 000…

Trzask! Ani kroku poza sto tysięcy. Energia Nova Soi szła w olbrzymich ilościach bez żadnego skutku.

Znowu pojechał wstecz, i to dalej. Popędził naprzód. Stop!

Zacisnął zęby, dyszał. Tłukł się jak więzień o kraty celi.

Kiedy zatrzymał się po kolejnych dziesięciu próbach, kocioł stał twardo na 100 000. Tylko dotąd, nic dalej.

Zmieni kotły. (Lecz w tej myśli nie było zbyt wiele nadziei).

W pustej ciszy 100 000 Stulecia Andrew Harlan wysiadł z kotła i wybrał sobie inny szyb komunikacyjny.

W minutę później, ściskając w ręku dźwignię ruchu, wpatrywał się w liczbę 100 000 i wiedział, że i tędy się nie przedostanie.

Szalał. Teraz, gdy sprawy tak nieoczekiwanie zmieniły się na jego korzyść — takie nagłe nieszczęście! Przekleństwo omyłki przy wejściu do 482 Stulecia nadal na nim ciążyło.

Wściekły, przy dusił dźwignię w dół, aż do maksimum, i utrzymał na tym poziomie. Przynajmniej na jeden sposób był teraz wolny, mógł robić, co chce. Gdy Noys była odcięta za barierą Czasu i niedostępna, cóż mogli mu jeszcze uczynić? Czegóż jeszcze mógł się bać?

Przeniósł się do 575 Stulecia i wyskoczył z kotła z nie znanym mu dotąd uczuciem bezwzględnego lekceważenia otoczenia. Poszedł do biblioteki sekcyjnej, nie odzywając się do nikogo, nie patrząc. Wziął, co mu było potrzebne, nie zważając, czy jest obserwowany. Cóż mogło go to obchodzić?

Wrócił do kotła i pojechał wstecz. Dokładnie wiedział, co zrobi. Przedtem spojrzał na wielki zegar odmierzający standardowy fizjoczas, liczący dnie i dzielący je na trzy robocze zmiany fizjodoby. Finge będzie znajdował się teraz w swym prywatnym mieszkaniu, a więc jeszcze lepiej.