Kus ze niet vaarwel

En veel van de jonge mannen die ten oorlog trokken, dragen een zware last met zich mee. Het is belangrijk dat we inzien dat veel soldaten een hoge prijs hebben betaald voor onze vrijheid en dat ze dat uit liefde voor ons hebben gedaan. Dit was een van mijn meest ongelooflijke ervaringen en ik ben dankbaar dat ik dat moment heb kunnen delen met een heel bijzondere ziel.

Er zijn veel geesten van soldaten bij dat monument in Washington D.C. De meesten zijn daar niet vanuit een schuldgevoel. Eigenlijk zijn ze daar omdat ze trots zijn dat ze voor hun land gestorven zijn en — in hun ogen — voor de veiligheid van hun families. De soldaten aan de andere kant vinden het fijn dat mensen hun eer komen bewijzen en ze genieten er vooral van als hun nog levende maatjes naar het monument komen. Er zijn soldaten bij die nauwelijks kunnen geloven dat dat monument voor hen is opgericht, zo bescheiden zijn ze. Ik heb veel geesten zien rondlopen in de omgeving van het Vietnam Monument en langs de Reflecting Pool. Ze zijn in onze nabijheid en maken nog steeds deel uit van ons leven. Ik zal mijn ontmoeting met Serge op die warme dag in mei nooit vergeten. Ik wilde dit hoofdstuk eigenlijk beperken tot mijn ervaring met Serge. Maar ik vertelde Joe dat het toch nog niet af voelde en dat ik zou afwachten om te zien welke gebeurtenis het hoofdstuk zou completeren.

Zes maanden nadat ik voor het eerst aan dit hoofdstuk had gewerkt, werd er geschiedenis geschreven toen Amerika op 11 september 2001 werd aangevallen. Negentien Arabische terroristen kaapten vier burgerluchtvaartvliegtuigen: het hele land lag overhoop. We huilden allemaal terwijl we keken hoe mensen bij Ground Zero wanhopig op zoek waren naar vermiste familieleden en vrienden. En dit waren geen gewone tranen. We vormden een gezamenlijk front en we huilden voor mensen die we nog nooit hadden ontmoet. Het collectieve verdriet en de reikwijdte van ons verlies waren overweldigend. Ik toon mijn emoties doorgaans niet erg snel. Mijn beste vriendin zegt dat ik wat gevoelens betreft op een man lijk: ik vind het niet fijn om te huilen en toon liever geen heftige emoties. Ik kan heel erg om mensen geven, maar ik hou mijn gevoelens liever voor mezelf. Ik herinner me dat ik op het randje van de bank zat, mijn ogen gekluisterd aan het scherm, en staarde naar de nasleep van de dramatische gebeurtenissen bij het World Trade Center en het Pentagon. Ik kon mentaal niet bevatten dat een groep terroristen de president en duizenden anderen had proberen te vermoorden. Toen het Amerikaanse volkslied bij het wisselen van de wacht op Buckingham Palace werd gespeeld, zwol mijn hart van trots. Dat onze vrienden in het buitenland ons gevoel van verdriet deelden, raakte me heel erg. Mensen vragen me vaak of niet iedereen diep vanbinnen iets goeds in zich heeft. Mijn antwoord daarop is ‘nee'. Ik geloof dat elk kind vanbinnen goed is en dat die goedheid alleen maar naar buiten hoeft te worden gelokt. Ik weet dat er uitzonderingen bestaan, maar ik heb het over de meerderheid. Bij volwassenen ligt dat anders. Ergens tussen onze kindertijd en volwassenheid, kunnen we ons geweten kwijtraken als we niet opletten. Osama bin Laden beangstigt me echt, want hij is gek. Ik denk dat we niet eens met zo iemand in discussie kunnen treden. Hij komt van heel ergens anders, van een plek die we nooit zullen begrijpen. Wat een prachtig verschil zou hij in deze wereld hebben gemaakt als hij al dat geld en die wilskracht in iets positiefs had gestoken. Ik wil tegen de familieleden en vrienden die door deze laffe terreurdaad geliefden hebben verloren, zeggen dat de slachtoffers niet alleen waren toen ze stierven. Hun familieleden aan de andere kant stonden klaar toen ze geroepen werden en ze namen degenen die op het punt stonden deel van hen uit te maken in bescherming. Aan die andere kant stonden hun moeders, hun vaders, hun grootouders en anderen, en zij namen hen liefdevol en snel op en samen gingen ze naar huis. In sommige gevallen was het mogelijk in te grijpen. Daarom zijn sommige mensen gered, zoals degenen die die dag te laat op hun werk kwamen omdat ze in de file stonden of een andere vertraging hadden opgelopen. Toen ik de torens zag instorten, kreeg ik een visioen. Ik zag een vrouw. Ze was gekleed in een colbertje en een rok en zat op de grond ineengedoken onder een bureau. Ze was bang en bad terwijl het gebouw om haar heen instortte. Ik werd boos dat ze zo moest sterven. En op dat moment zag ik een heel sterk en vriendelijk, goudwit licht door het plafond boven haar naar beneden komen en toen het lager kwam en over haar heen viel, nam het de vorm van een hand aan. Door dat snelle en liefdevolle gebaar verdween haar angst; ze wist dat ze niet meer alleen was.