Kus ze niet vaarwel

Ik dacht vaak aan haar en vroeg me af hoe het ging met haar kleine roodharige meisje, de baby die ik geprobeerd had een luier om te doen, wat uiteindelijk was gelukt, maar wel achterstevoren. De peuter die van mij alleen maar Happy Meals van McDonald's kreeg omdat ik niet wist wat je een klein kind te eten moest geven. Ik had geen enkele ervaring met kinderen, maar ik deed mijn best omdat ik Domini met haar baby'tje wilde helpen. Ik wilde Marissa leren kennen en dat Marissa mij zou leren kennen. Er gingen zes jaar voorbij en in 2000 besloot ik weer contact met haar op te nemen. Ik was haar uit het oog verloren en zocht haar naam op internet. Uiteindelijk vond ik haar via Dominic, van wie ze inmiddels was gescheiden. Dat ik zo'n haast had haar te vinden, was geen toeval. Mijn gidsen stuurden me niet zomaar naar haar toe. Ik vertelde Domini dat ik stage liep bij het kantoor van de plaatselijke openbare aanklager en ze antwoordde dat ze daar in de buurt werkte. De maanden daarna hingen Domini en ik urenlang met elkaar aan de telefoon; het was alsof er geen zes jaar voorbij waren gegaan.

Ze was opnieuw getrouwd en had in maart een tweede dochtertje gekregen. Ik bood aan wat eten langs te brengen (ze woonde ongeveer een uur bij ons vandaan). Ik wilde haar nieuwe baby zien en dus laadden Joe en ik onze kinderen in de auto voor een avondje met Domini en haar nieuwe gezin.

Ik had Marissa sinds haar derde niet meer gezien. Ze was nog steeds hetzelfde pientere meisje dat ik destijds had meegenomen naar McDonald's. De avond leek veel te snel voorbij te gaan. We bogen ons over plakboeken vol foto's van vroeger en praatten uren achtereen, en toen was het tijd om te gaan. De week daarna was Doms telefoon afgesloten. Ik hoorde vier lange maanden niets van haar.

Domini kreeg in de zomer van 2000 te horen dat ze kanker had. Ze belde me om me dat te vertellen. Kort daarop bezweek ze aan de ziekte. En te weten dat we jaren daarvoor samen naar een film hadden gekeken die ons een glimp van onze toekomst had gegeven. We huilden samen en we lachten samen en later, toen het daar tijd voor was, namen we afscheid van elkaar. Ik denk dat Domini toen ze die film zag al wist dat haar tijd op aarde kort zou zijn. Ze had zo vaak gezegd dat ze wist dat ze niet oud zou worden. En ze had gelijk gehad.

Tot onze volgende ontmoeting

Ik hou niet van afscheid nemen omdat het zo definitief is. Ik zeg liever: ‘Tot onze volgende ontmoeting.’ Domini heeft een paar maanden tegen de kanker gestreden. Ik maakte gebruik van de tijd die ik nog met haar had en zorgde dat elk moment ertoe deed. Stacey, die tijdens Domini's ziekte een goede vriendin van me werd, hielp me een aantal van Domini's laatste wensen te vervullen. Verwerking is belangrijk voor de mensen die doodgaan, maar ook voor degenen die achterblijven. Laat je niet emotioneel verlammen door de verdrietige omstandigheden. Als je het geluk hebt dat je deze waardevolle tijd nog samen krijgt, beschouw dat dan als een zegening. Vraag de persoon van wie je houdt wat hij of zij nog zou willen doen of zien in de tijd die hem nog rest. Ik weet dat veel mensen daar alles voor over zouden hebben.

Domini had altijd een leuk flatje gewild, maar schoonmaken en inrichten waren niet haar sterkste kanten. Stacey en ik maakten tijdens haar afwezigheid haar hele flat schoon. We zetten en hingen allerlei nieuwe, vrolijke, fleurige spulletjes neer. We brandden kaarsjes en wierook tot we niets meer roken. En wat vond Domini haar flat prachtig! Ze genoot van de bloemengeur en was helemaal verrukt van alle tierlantijntjes die ze overal vond. Domini wilde ook heel graag kreeft eten. Ze had niet altijd de mogelijkheid gehad te genieten van de eenvoudige dingen in het leven. Nu benutte ze haar tijd om precies dat te doen. Een kreeft was makkelijk te regelen. We namen haar mee uit eten en praatten over de tijd dat we zestien waren.

Als je jong bent, kun je je niet echt voorstellen dat je ooit dood zal gaan. Je denkt niet aan wat je als laatste maaltijd zou willen eten of wat je zou zeggen tegen degenen die je op het punt staat achter te laten. Als je jong bent, heb je alle tijd van de wereld en sta je onbevreesd in het leven. Ook besef je vaak niet dat de keuzes die je als tiener maakt de rest van je leven kunnen beïnvloeden.