Kus ze niet vaarwel

Ik vertelde haar vervolgens over haar grootvader aan de andere kant die aan het ‘prutsen’ was (een uitdrukking die hij volgens haar vaak gebruikte) en op zijn eigen manier voor Trevor probeerde in te grijpen. Haar grootvader gaf me details. Een daarvan was dat zijn koekoeksklok niet meer werd opgewonden en dat hij graag wilde dat Stacey dat zou doen. Ik vertelde haar dat het de bruine klok was met de grote, zwarte esdoornbladeren erop. Stacey zei dat ze precies wist over welke klok ik het had. Dit was belangrijke informatie om door te geven, omdat het iets persoonlijks bevestigde tussen Stacey en haar grootvader. Hij wilde ook dat ze zou weten dat ze er niet alleen voor stond en dat hij vanaf de andere kant zijn uiterste best deed. Ik bleef aan de telefoon met haar, luisterde naar haar hartverscheurende gesnik en voelde me machteloos dat ik behalve er voor haar zijn niets voor haar kon doen.

Binnen een week stelde Staceys nieuwe specialist, Dr. Foley, een nieuwe behandeling voor die in Engeland werd toegepast. Het hield in dat ze via de buik van de ongeboren baby een bypass in zijn blaas zouden aanbrengen voor de doorvoer van urine en de productie van vruchtwater, wat noodzakelijk was om hem in leven te houden tot hij geboren kon worden. De operatie zou de dag voor Thanksgiving plaatsvinden en Stacey maakte zich zorgen.

Alles ging goed, totdat de bypass brak. Dr. Foley had dat een keer eerder meegemaakt en er was geen back-up bypass. De ingreep mislukte. Toen Stacey de hoop had opgegeven dat ze haar baby ooit levend zou zien, keek Dr. Foley haar vol medeleven aan en zei: ‘Laat mij je hoop zijn.’

Die Thanksgiving had Stacey weinig om zich dankbaar voor te voelen. Ze belde me overstuur op; ze was bang dat Trevor niet eens het eind van het weekend zou halen. Zijn vruchtwaterpeil was gevaarlijk laag en als het opraakte zou hij niet meer kunnen ademen. Ik probeerde haar te troosten. ‘Het komt goed met hem. Het is misschien een rustige baby, maar hij is ook taai.’

Stacey wilde me graag geloven, maar hoe kon ze optimistisch zijn onder deze omstandigheden? Op maandag deden haar artsen nog een echo. Stacey had zich erop voorbereid dat ze te horen zou krijgen dat er geen verandering was opgetreden of misschien zelfs dat hij het niet had overleefd. Ze had zich niet voorbereid op wat er toen gebeurde. Haar arts wees opgewonden naar de toename in het vruchtwater; dat had nu een normaal peil bereikt. Hij had een keer eerder gehoord dat dat gebeurd was, maar dat had hij gelezen in een medisch handboek. Trevor was een wonder. Maar Stacey stond zichzelf nog niet toe te veel hoop te koesteren.

Ik had contact met Trevor terwijl hij in de baarmoeder zat. Ik wist hoe hij zich voelde, hoe hij eruit zou zien, wat voor karakter hij had; en als hij met pure wilskracht op deze wereld kon komen, dan zou ik daarvoor zorgen. Ik deed een hoop gewetensonderzoek bij mezelf en stelde mijn gidsen veel vragen over het leven en over de dingen die er echt toe doen. Al die tijd bleven ze me verzekeren dat de baby zou komen en dat er krachten waren van de andere kant die hem daarbij hielpen.

Op 18 februari 2001 werd mijn petekind geboren: Trevor Jon (naar Stacey's grootvader) Michael (naar Dr. Michael Foley, die Stacey's eeuwige dank heeft omdat hij haar baby heeft gered). Ik was bij Trevors geboorte. Ik wilde er perse zijn om meteen te weten of alles goed met hem was. Deze wurm woog bijna acht pond terwijl hij vier weken te vroeg geboren werd!

Ik had Stacey voor zijn geboorte verteld dat hij lichte ogen zou hebben, net als zijzelf, in plaats van donkerbruine zoals haar man en haar dochter. Hij zou het golvende haar van zijn vader hebben en de bouw van een lijnverdediger, en hij zou de rustigste en gelukkigste baby zijn die ze ooit had gezien. Hij ziet er precies zo uit en is exact zoals ik hem voor zijn geboorte had gezien. Ik kende hem al lang voor onze formele kennismaking. Trevor moest na zijn geboorte wel meteen een nieroperatie ondergaan. Stacey bleef er rustig onder omdat ik haar vier maanden daarvoor al had verteld dat dit zou gebeuren. Toen ze dat zei, wist ik dat ik de juiste keuze had gemaakt toen ik haar had verteld over de medische ingrepen die Trevor zou moeten ondergaan.