LA SORCISTO DE OZ

‘Quo esas to?’ demandis Dorothy.

‘Homo qua acendas per balono dum cirko-dio por atraktar turbo de homi ed igar ke li pagez por vidar la cirko,’ il explikis.

‘Ho,’ el dicis; ‘me komprenas.’

‘Nu, uldie me acendis per balono e la kordi tordesis, por ke me ne povis retrodecendar. Ol iris adsupre tra la nubi, tante fore ke aero-fluo frapis ol e forportis ol de multa e multa milii. Dum dio e nokto me voyajis tra la aero, e ye la duesma matino me vekis e trovis, ke la balono flotacas super lando stranj e belega.

‘Ol gradope decensis, e me tote ne nocesis. Ma me trovis me inter stranja populo qua, vidante me venar ek la nubi, supozis ke me esas granda Sorcisto. Me komprenende lasis li opinionar tale, pro ke li timez me, e promisez facar irgo quon me deziras.

‘Nur por amuzar me, ed okupar la bona homi, me imperis ke li konstruktez ca Urbo, e mea palaco; e li facis omno volunte e bone. Lore me pensis, pro ke la lando esis tre verd e belega, ke me nomizez ol la Smeralda Urbo, e por plu bone fitigar la nomo, me pozis verd orel-binokli an l’omna homi, por ke omno vidata esez verda.’

‘Ma ka omno ne esas verda?’ demandis Dorothy.

‘Ne plu kam en irg altra urbo,’ respondis Oz; ‘ma per portar verd orel-binokli, nu, evidente omno semblas verda a vi. La Smeralda Urbo konstruktesis multa yari ante nun, nam me esis yunulo kande la balono adhike portis me, e me nun esas tre olda homo. Ma mea populo nun esas portanta verd orel-binokli ye lia okuli tante longatempe, ke la maxim multo de li opinionas, ke ol advere esas Smeralda Urbo, ed ol es certe belega loko, abundas de juveli e precoza metali, ed omna bonajo bezonata por felicigar on. Me esis bona al populo, e li prizas me; ma depos la konstrukto di ca Palaco, me inkluzas me e ne vidas irgu de li.

‘Un de mea maxim granda timi esis la Sorcerini, nam quankam me havas tote nula povi magial, me balde saveskis, ke la Sorcerini povas facar marvelaji. Esis quar en ca lando, e li regnis la populi habitanta en la Nordo e Sudo ed Esto e Westo. Fortunoze, la Sorcerini del Nordo e Sudo esas benigna, me savis ke li ne nocos me; ma la Sorcerini del Esto e Westo esis terorinde maligna, e se li ne supozus ke me esas plu povoza kam eli ipsa, eli certe destruktus me. Mem tale, me vivis per mortiganta pavoro pri eli dum multa yari; do vi povas imaginar, ke me tre joyis saveskinte ke tua domo falabis adsur la Maligna Sorcerino del Esto. Kande vi venis a me, me volis promisar irgo se vi nur mortigus l’altra Sorcerino; ma nun vi ya fuzabis el, e me shamas dicar, ke me ne povas satisfacar mea promisi.’

‘Me opinionas, ke tu esas tre mala viro,’ dicis Dorothy.

‘Ho no, mea karo; me esas advere tre bona viro; ma me konfesas, ke me esas tre mala Sorcisto.’

‘Ka tu ne povas donar cerebro a me?’ demandis la Terorigilo.

‘Tu ne bezonas ol. Tu saveskas ulo omnadie. Infanto havas cerebro, ma ol ne savas multo. Experienco esas l’unika kozo qua donas savo, e quante longe tu esas sur la tero, tante plusa experienco tu certe ganas.’

‘Lo esas forsan vera,’ dicis la Terorigilo, ‘ma me esos tre desfelica sen ke tu donos cerebro a me.’

La falsa Sorcisto sorgeme regardis lu.

‘Nu,’ il dicis sospirante, ‘me ne esas bona magiisto, quale me dicis; ma se tu venos a me morge matine, me burizos tua kapo per cerebro. Tamen me ne povas docar tu quale uzar ol; ton tu ipse mustos trovar.’

‘Ho, danko—danko!’ kriis la Terorigilo. ‘Me trovos quale uzar ol, ne pavorez!’

‘Ma ka pri mea kurajo?’ anxie demandis la Leono.

‘Me esas certa, ke tu ja havas multa kurajo,’ respondis Oz. ‘Tu bezonas nur su-fido. Esas nula vivanto afrontante danjero qua ne pavoras. Vera kurajo esas mem pavorante afrontar danjero, e ta sorto de kurajo tu sate posedas.’

‘Forsan yes, ma me pavoras irgekaze,’ dicis la Leono. ‘Me ya esos tre desfelica sen ke tu donos a me la kurajo-sorto qua igas on obliviar ke lu pavoras.’

‘Bone; me donos a tu ta kurajo-sorto morge,’ replikis Oz.

‘Ka pri mea kordio?’ demandis la Stana Hakisto.

‘Nu, pri to,’ respondis Oz, ‘me opinionas ke tu eroras dezirar kordio. Ol igas desfelica preske omna homi. Se tu nur savus to, tu esas fortunoza ne havar kordio.’

‘To esas opiniono,’ dicis la Stana Hakisto. ‘Pri me, me tolerus omna desfeliceso sen murmuro, se tu donus kordio a me.’

‘Bone,’ humile replikis Oz. ‘Venez a me morge e tu havos kordio. Me pleas Sorcisto dum tante multa yari, ke me darfas durar plear ta rolo poke longe.’

‘E nun,’ dicis Dorothy, ‘quale me retroiros a Kansas?’

‘Ni mustas meditar pri to,’ respondis la vireto. ‘Permisez me havar du-tri dii por meditar pri ta afero, e me esforcos trovar moyeno por portar tu trans la deserto. Dume vi omna traktesos kom mea gasti, e dum ke vi lojas en la Palaco, mea homi servos vi ed obedios via maxim mikra deziro. Esas nur un kozo quon me demandas reciproke por mea helpo—tala quale ol esas. Vi mustas konservar mea sekreto e ne dicez ad irgu ke me esas sharlatano.’