Маёнтак Рыбы

хопіць патрабаваць, хопіць паглынаць тое, што цалкам вольна магчыма адчуць разам, бо дастаткова толькі суцішыць свой крок, подых, сэрцабіцьцё, на сэкунду, падысьці, легчы на свайго каханага альбо абняць каханую, мяккім дотыкам крануцца яго (яе), ахінуць сваёй цеплынёю… і вось ён (яна) ужо адгукнуўся на рухі й крананьні, і тое, як яны адгукаюцца, – трымценьне, жаданьне каханьня… і гэта адказ на ўсе іншыя пытаньні.

вось цяпер я сяджу тут, пішу, знаходжу вольны час між вар’яцтвам Любы і між сваім вар’яцтвам, часам жыцьця, творчасьці і каханьня, але дакладна разумею, што прыйдзе заўтра, і ніхто ўжо ня будзе ляжаць на маім ложку, распранутым і белым у цемры, як сьмятана, жаданым і невымоўна недасяжным, бо настане панядзелак, і кропка ўваб’ецца вельмі шчыльна ў брукаванку нашых адносінаў.

скруха

як па традыцыі, клясычна атрымалася. калі Люба раніцай зьехала, я, як апошні эгаіст, пачаў шкадаваць сябе і ўвесь мужчынскі род, шкадаваць сваю сутнасьць, сваю няшчасную пэрсону, якую ніхто ня любіць і якая нікому не патрэбная (на доўгі тэрмін)… бо атрымліваецца так, што Люба прыехала, «паматросіла і бросіла», а далей што? чорная пустэча, плынь сьвядомасьці і праклёны дням, якія былі сумесна пражытыя? нават Патрык, узмакрэлы й раскудлачаны, проста зьнік з далягляду, напэўна таксама, сабака, кінуў мяне!

таму я выпіў. спачатку выпіў у абед, каля крамы, зь сябрамі, зь якімі толькі пазнаёміўся, потым пасьля доўгіх дыскусій было вырашана (зь сябрамі), што бабы дуры і чмо, а я нераскрытая цукерка! таму мы з гэтае нагоды набылі яшчэ алькаголю, але я далей працягваў ужо ў хаце самотным, бо неяк так атрымалася, што іскра розуму закранула мяне на сэкунду, каб адмовіцца ісьці да Валькі, мясцовай самагоншчыцы, за дагонам і танцамі.

я – дома. ізноў скрушна, шкадаваньне ліецца праз край, бо маёй раненай рамантычнай душы Люба вельмі патрэбная, але цьвярозаму асэнсаваньню Люба патрэбная толькі часова. і так атрымліваецца, што я і ён – гэта Янус, які праклінае мяне празь неверагодны алькагольны заплыў, які скончыўся сёньня ўвечары праз галаўны боль і нарэзку, мазаічныя ўспаміны часоў і дзён, якія прайшлі як адзін калейдаскоп: Люба – каханьне – сэкс – гатаваньне – сваркі – перашкоды – замірэньні – сьвечкі – фільмы пад пледам – пацалункі – крананьні – асэнсаваньні – ад’езд – алькаголь – прыняцьце свайго лёсу.

чакаць яе, як па завядзёнцы, трэба будзе на працягу 5–6 тыдняў, за гэты час Гамлет на яе забудзецца цалкам, можа нават стане старым і памрэ – такі лёс трусочкаў, якія ўжо пражылі свае лепшыя гады.

красворд

як яно, пасьля таго як пашкадаваў сябе, залізаў усе раны і паранены, але задаволены і нават у гармоніі з сабою, ты ізноў чакаеш цудаў, і асабліва яе? адзінае, што замінае, гэта надзьмутая галава, якая, у прынцыпе, сёньня можа проста застацца дзесьці адпачываць.

у чым сэнс усёй гэтай гульні, калі словы перакрыжоўваюцца, літары сутыкаюцца й адна адну паядаюць у сваёй аднолькавасьці. скрыжаваньні прыводзяць да высновы, што ты ня тое каб ня здольны быў на банальнае судоку, ты нават не пацягнеш звычайны сканворд, ня кажучы ўжо пра дзіцячы красворд.

мяне заўсёды зьдзіўлялі тыя людзі, якія прыдумляюць красворды. аднойчы я ў перадачы «Поле чудзес», якую глядзеў праз тое, што цяпер магчыма назваць «пасыўны глядач», бачыў, як мужчына, які стварае красворды, прынёс у студыю чэрап, расьпісаны белымі й чорнымі квадрацікамі. я быў у шоку і ад чэрапа, і ад красворда, і ад сваіх дзіцячых захапленьняў.

я цалкам не разумею гэтыя банальныя і паўсюль аднолькавыя пытаньні: «другі цар пасьля гэптагэмнана», «краіна, якая лічыцца самай маленькай», «конь, які з "бахрамою"». і мае самыя любімыя пытаньні: «апошняя ўсходняя дзяржава», «пачуцьцё, блізкае да (на выбар): ванітаў, сьмерці, каханьня», і такім чынам ты можаш што заўгодна сабе ўяўляць, але красворд патрабуе, каб ты думаў і бачыў толькі тое, што трэба, і тое, каб супадала па колькасьці літар.

вось і я, з галавою, як красворд, вымушаны бачыць і адчуваць толькі тое пачуцьцё, якое цалкам супадае зь неабходнымі літарамі, бачыць той сьвет, якім ён ёсьць па дыяганалі і каб на чатыры літары, але я чамусьці супраць, і адначасова мой супраціў нічога не каштуе, бо раніцай абавязкова знойдзецца хтосьці, каго я пабачу ў той жа зашмальцаванай, як мае шкарпэткі, краме, дзе будзе прадавачка альбо знаёмы мінак, якія пачнуць патрабаваць ад мяне патрэбных словаў, каб тыя пасавалі белым клетачкам, якія скрыжоўваюцца зь іншымі словамі, ствараючы чорна-белы Юнівэрсум абсурднага жыцьця.

але пра што я тут, ноч на дварэ, заўтра ўжо будзе серада, але я да гэтага часу не магу прыйсьці ў свой належны стан, паклічу Карнэля. калі прыйдзе, то мы зь ім разам і паглядзім на зоркі, з вакна, вядома, бо ізноў надвор’е падказвае пэўныя паводзіны.

посуд