Маёнтак Рыбы

яна заўсёды кажа, што мая чарга мыць брудны посуд, але атрымліваецца так, што я заўсёды мыю посуд, брудны ён ці чысты, самотным дома сяджу ці ў мяне кампанія, мыць посуд – мой занятак, мая асноўная справа, якая мусіць мне падабацца, гэта з той жа опэры, калі на цябе крыўдуюць, бо табе нясмачна есьці, але ж я, такая карункавая, гатавала.

як? як магчыма крыўдаваць і паводзіць сябе аднолькава ў такіх розных абставінах, у такіх розных акалічнасьцях?

я ненавіджу мыць посуд, гэтая нянавісьць перадалася мне з генамі майго бацькі, які таксама ненавідзеў мыць посуд, бо гэта заўсёды нудна, агідна й выклікае залішнюю патлівасьць, і ўзнагародаю бывае толькі пачуцьцё задавальненьня ад таго, што штосьці прыбраў, уладкаваў, памыў, зрабіў.

я гатовы есьці рукамі, як у некаторых народаў, плоў зь вялікага рондаля, я гатовы аблізваць талерку як чукча й казаць, што яна чыстая, мне так нашмат лягчэй. але ж, калі бачыш яе позірк, пільны позірк, ты ўжо здагадваесься, трэба ісьці мыць посуд, інакш вечар прапаў, зьнік недзе між міскаю для салаты й талеркаю супу, і табе ня будзе ні сьвечак, ні каханьня, ні любімага кіно.

у мяне зьявілася цудоўная ідэя навучыць Карнэля мыць посуд.

вадкасьць для мыцьця, пена, цёплая вада.

але што рабіць да таго часу, пакуль Карнэль, разьбіўшы не адну талерку й кубак, навучыцца мыць посуд?

чакаць, мой сябра, чакаць… кажа мне мая сумленнасьць.

сьмех

адна дзяўчына, якая жыла ў вялікім горадзе, вельмі гучна сьмяялася, па-заліхвацку так, часам пераходзячы праз усе межы й рагочучы ажно пакуль не чырванела, а суседзі самі пачыналі ўсьміхацца. такі сьмех заўсёды кранае і бярэ ў палон, але хлопцу дзяўчыны кожным разам станавілася няёмка, бо калі каханая пачынала гучна сьмяяцца, па ўсім ягоным целе пачыналі бегаць мурашы, некаторыя нават кусалі, і холад жудасны працінаў, і глядзець на яе яму было моташна. як магчыма так рагатаць, так бессаромна парушаць прастору такімі гукамі?! раздражняць слыхавыя каналы й вушныя перапонкі?! хлопец пачынаў панікаваць, і адзіным выйсьцем знаходзіў псаваць дзяўчыне настрой, бо тады яна дакладна ня будзе сьмяяцца.

так яны пражылі некалькі год, і кожным новым днём дзяўчына станавілася ўсё болей сумнай і няшчаснай, і яна думала, што гэта праз тое, што яна становіцца ўсё болей дарослай, а дарослыя людзі радуюцца нашмат меней, і ўвогуле, звычайны побыт з хлопцам зрабіў яе шэрай.

аднойчы дзяўчына сядзела ў парку, і, калі па сьцежцы прабег пэкінэс, яна ўсьміхнулася і пабачыла, што ёй у адказ усьміхнуўся ня толькі пэкінэс, але і яго гаспадар.

сволачы

ніхто мяне ня любіць, усе сволачы й байструкі, я, такая кветачка, даводжу ўсім гуманізм і сельскі цуд, а мяне хаюць і крытыкуюць, і спрабуюць ператварыць у мэгэру, але ж я, зязюлька дзённага сьвету, толькі дабра ўсім жадаю, а мяне пад крыж здраднікам, жыцьцягубцам пасылаюць, я ж сьвяты й сьвятая ў адным збанку, як дзень і ноч, як сьвет і цемра, а мяне чамусьці на гільятыну, на агульны прысуд…

я – нікому нічога нават ня зычыў, акрамя цукру, ані каліва плаціны ці, там, золата, ня кажучы пра срэбра… атрымліваецца інакш, бо я – пагроза для жыцьця, таму што дзе ні зьяўлюся, спойваю мужыкоў, дзе ні прысяду – гвалтую жанчын, але ж было б каго гвалціць.

я – рэінкарнацыя галодных часоў вайны й савецкіх часоў у дадатак. карацей, мяне сапраўды ніхто ня любіць, і я ж нікога не люблю, але спрабую жыць, як тая бож’я кароўка на лузе… ляці, ляці, паскуда, але ж калі вернесься да сваіх байструкоў, на месцы будзем усе мы, мясцовыя, хто цябе ня любіць.

гей

у нашых мясьцінах жыве дзядзька Рыгор, усе кажуць, што ён гей. гэта звычайна як бывае, кажаш каму-небудзь, трэба б трактар замовіць, перакапаць свае соткі, дык у дзядзькі Рыгора, акурат новы трактар: не, хуй вам, які дзядзька Рыгор, ён жа підар!

гэта цалкам нармальна для мясцовых – не карыстацца альбо не зьвяртацца па дапамогу да чалавека, бо ён «піліцца ў жопу». мясцовыя спакойна знойдуць сабе напаўжывога каня, якога заманаюць да белай пены, але па трактар ня пойдуць.

дзядзька Рыгор, нармальны, як сусьветны абсалют, мужык, заможны, бо шмат працуе, свой дэсэртны вінаград і яблыкі возіць на нейкі завод, прадае, дом у яго дагледжаны, нават газон падстрыгае. як пан, карацей. але вось у чым цымус – ён за сваё жыцьцё не пасьпеў жаніцца і тры гады ў яго жыў мужчына, дзядзька ўсім казаў, што гэта стрыечны брат, і першы час яму давалі веры, але аднойчы на нейкай п’янцы камбайнёраў дзядзька Рыгор нажлукціўся і неяк для сьмеху пацалаваў у вусатыя вусны дзядзьку Барыса. адгроб пізьдзюлей і быў выгнаны з усіх мужчынскіх сымпозіюмаў і «вазьліяньняў».

мне асабіста дзядзька Рыгор даспадобы, ён мне шмат у чым дапамагае, то наліўкі прыгатаваць, а калі й трактар пазычыць. і вось акурат сёньня, калі я ішоў праз наш галоўны «магазін», на лаўцы сядзелі мужыкі і гучна так спрачаліся, казалі: «я ў гэтага жапасуя нічога браць ня буду, няма чаго рабіць!» а калі мяне пабачылі, прыціхлі і пачалі глядзець у розныя бакі і курыць сваё лайно бяз фільтру, трымаючы яго ў жоўтых і брудных кіпцюрох.