Маёнтак Рыбы

я мару пра час, калі замест эвалюцыі 3D фільмаў пачне эвалюцыянаваць кніга такім чынам, што калі ты ад яе п’янееш, яе магчыма будзе ўводзіць у кроў, напрыклад праз укол, і эфэкт задавальненьня й жыцьця ў літаратурнай рэальнасьці будзе доўжыцца, ажно пакуль там не паселішся… такім чынам мяне напойвалі Сэлін, Букоўскі, Хэмінгуэй, Бэнкс, Грас. яны былі маімі спадарожнікамі, самымі блізкімі сабутэльнікамі, шчырымі суразмоўцамі, якім я давяраў свае таямніцы, і яны адказвалі мне тым жа, распавядаючы пра самае вусьцішнае, неспасьцігальнае, невымоўнае, і так мы напіваліся да адурэньня.

дылема

у жыцьці заўсёды ёсьць месца сэксуальнаму скрыўленьню, дастаткова толькі пагугліць: мастурбацыя з мухамі, мастурбацыя рыбамі, мастурбацыя кухоннымі прыладамі, бананамі й агуркамі, ссакі, кал, группавуха, buckkake…

на дадзены момант мяне вельмі цікавяць такія рэчы, і я вырашыў прайсьці праз гэта, заняцца сваёй асабістай псыхатэрапіяй, бо пісьмо мяне выратоўвала не аднойчы і, калі б я не пісаў, – хварэў бы не на адну загадкавую хрэнь у галаве.

я не хачу паказваць бруд дзеля шоку й бруду, мастацтва перапоўзненае лайном, і тым болей, што сродкамі кітча й шоку карыстаюцца толькі няўдалыя майстры. я ў сваю чаргу хачу дасьледаваць, спасьцігнуць і падаць чалавечае жаданьне смактаць абцас падчас зьбіцьця плёткаю як акт самарэалізацыі, пошуку свайго ўнутранага д’ябла, як рэч, якая павінна быць агучанаю, але не павінна выглядаць як табу, забарона. ёсьць час і сэнс вызваляцца і не ганарыцца сваімі скрыўленьнямі і не імкнуцца з гэтага зрабіць падзею, альбо «парад», альбо няголеным высоўвацца на Эўрабачаньне, але пачаць з гэтым жыць, нармальна, бяз жаху і без залішняга гонару.

пішу раман, назва яго «Ружова-пэрсікавае сочыва». раман – алюзія на так званыя сучасныя выхаваўчыя раманы: «Бляшаны барабан», «Тоўсты сшытак», «Валадар мух»… ёсьць вялікае жаданьне прааналізаваць і паглыбіцца ў сэксуальны пачатак чалавека і ягоныя скрыўленьні… раман пачынаю паводле клясычных правілаў пабудовы, дзе павінны быць прапісаныя тры пакаленьні, так бы мовіць – дыялёг розных узростаў, іх сінтэз. апавяданьне вядзецца ад першай асобы, і чытач адразу трапляе ў хату, дзе бабуля варыць ружовае варэньне… паступова ўводжу ўнука – галоўнага пэрсанажа, які зь дзяцінства праз сваю зацікаўленасьць пачынае адкрываць сьвет эротыкі, сэксу, мастурбацыі.

воцат

калі памыць галаву вадою з воцатам, не патрэбны будзе бальзам-кандыцыянэр. калі воцат дадаць у боршч, суп будзе нашмат смачнейшым. дадаць воцат у салату з капусты і яшчэ цукру – і капуста стане прыўкраснай.

воцатам мой бацька труціўся, бо хацеў скончыць сваё жыцьцё, калі маці ад яго сышла. пах стаяў гостры, канцэнтраваны. я яго знайшоў у пакоі. хуткая зрабіла тры прамываньні страўніка, пазначыла яго як небясьпечнага і даслала ліст аб спробе суіцыду на працу.

воцат дадаюць у марынад…

воцатам я ў дзяцінстве чысьціў гільзы, значакі й вайсковую каску – усе рэчы я шукаў па лясох і асабліва вывучаў праз ваенныя дзеньні месцы бітваў. мой дзядзька такім чынам адшукаў кулямёт «Максім», патрымаў яго ў канцэнтраваным воцаце і прадаў калекцыянэру за вялікія грошы.

мая вар’яцкая настаўніца па матэматыцы бутэлькамі піла яблычны воцат, бо марыла пахуднець – але толькі дурнела.

мне асабіста воцат падабаецца, калі яго выкарыстоўваюць, каб гасіць цеста.

асобы

у маім целе знаходзіцца некалькі чалавек. і тут гутарка не ідзе пра д’яблаў альбо прывідаў, духаў і іншае. я сябе сапраўды лёгка падзяляю як мінімум на два. ёсьць «Я», які сам па сабе даволі ўпарты, настойлівы й штохвіліны спрабуе штосьці адшукаць, напісаць, вынайсьці ровар альбо ад пачатку прыдумаць сьвятло. і ёсьць «Я», які зусім ня хоча нікуды імкнуцца, які мае процьму комплексаў і фобій, баіцца, каб ацэньвалі яго творчасьць, не жадае мець зносінаў ні з кім, акрамя як жанчын. і я ўспрымаю іх паасобку, і яны маюць свае імёны, характары й жыцьці і зьяўляюцца ўва мне часам як па раскладзе альбо пад настрой, але бывае так, што я падыходжу да нейкіх пагранічных абставінаў і зьяўляецца той «Я», якога я не чакаў. і здараецца так, што я доўга жыву з кімсьці зь іх асобна, прызвычваюся да яго, і раптам прачынаюся іншым, і тут патрэбна колькі часу, каб абвыкнуць, прыйсьці ў належны стан. пакуль што я не магу сказаць, кім мне больш падабаецца быць, ведаю дакладна, што жанчынам падабаецца той «Я», які няўпэўнены, рамантычны, але ёсьць у мяне Люба, якая закаханая толькі ў мяне, які жорсткі, крытычны й заўсёды спрабуе штосьці прыдумаць, напісаць. мяне абодва цікавяць, але адначсова я разумею, што хутка паўстане выбар, а можа і не.

зубы

мае зубы – плён жыцьця ў маладосьці!