Майстар i Маргарыта (на белорусском языке)

"А якога д'ябла яму ад нас трэба?" - падумаў Бяздомны i насупiўся.

- А вы згодны з вашым субяседнiкам? - пацiкавiўся незнаёмы, павярнуўшыся ўправа да Бяздомнага.

- На ўсе сто! - пацвердзiў той, бо любiў гаварыць з выкрунтасамi i фiгуральна.

- Цудоўна! - усклiкнуў няпрошаны субяседнiк, чамусьцi як злодзей азiрнуўся i прыцiшаным голасам сказаў: - Даруйце мне за настырнасць, але я зразумеў, што вы, акрамя ўсяго, i ў бога не верыце? - ён зрабiў спалоханыя вочы i дадаў: Клянуся, я нiкому не скажу.

- Але, мы не верым у бога, - паблажлiва ўсмiхнуўся з перапалоху турыста Берлiёз, - пра гэта можна гаварыць зусiм адкрыта.

Чужаземец адкiнуўся да спiнкi i спытаўся, нават аж вiскнуўшы ад цiкаўнасцi:

- Вы - атэiсты?!

- Але, мы - атэiсты, - з усмешкаю адказаў Берлiёз, а Бяздомны падумаў раззлавана: "Во прычапiўся, гусак замежны!"

- Вой, якое цуда! - ускрыкнуў дзiўны чужаземец i пакруцiў галавою, гледзячы то на аднаго, то на другога лiтаратара.

- У нашай краiне атэiзм не дзiва, - з дыпламатычнай ветлiвасцю адказаў Берлiёз, - большасць нашага насельнiцтва свядома i даўно перастала верыць у казкi пра бога.

Тут чужаземец утварыў гэтакi фокус: устаў, пацiснуў здзiўленаму рэдактару руку i прамовiў наступнае:

- Дазвольце падзякаваць вам ад усяго сэрца!

- За што вы дзякуеце? - заплюскаўшы вачыма, спытаў Бяздомны.

- За вельмi важныя звесткi. Яны мне, як падарожнiку, надзвычай цiкавыя, шматзначна падняўшы палец, растлумачыў замежны дзiвак.

Важныя звесткi, вiдаць, сапраўды зрабiлi на падарожнiка моцнае ўражанне, таму што ён спалохана правёў позiркам па дамах, нiбы баяўся ў кожным доме ўбачыць атэiста.

"Не, ён не ангелец..." - падумаў Берлiёз, а Бяздомны падумаў: "Дзе гэта ён насабачыўся гаварыць па-расейску, вось што цiкава!" - i зноў насупiўся.

- Але, дазвольце спытацца ў вас, - пасля трывожнага роздуму загаварыў замежны госць, - ну, а як быць з доказамi iснавання бога, якiх, як вядома, iснуе роўна пяць?

- На жаль, - спачувальна адказаў Берлiёз, - нiводны з гэтых доказаў нiчога не варты, i чалавецтва даўно спiсала iх у архiў. Згадзiцеся, што ў разумовай сферы нiякага доказу iснавання бога быць не можа.

- Брава, - ускрыкнуў чужаземец, - брава! Вы цалкам паўтарылi думку неспакойнага старога Iмануiла на гэты конт. Але вось кур'ёз: ён ушчэнт знiшчыў усе пяць доказаў, а потым, быццам на здзек з самога сябе, стварыў уласны шосты доказ!

- Доказ Канта, - тонка ўсмiхнуўся i запярэчыў рэдактар, - таксама пераканаўчы. I недарэмна Шылер гаварыў, што кантаўскiя развагi пра гэтае пытанне могуць задаволiць толькi рабоў, а Штраўс проста смяяўся з гэтага доказу.

Берлiёз гаварыў, а сам думаў: "Але ўсё ж хто ён такi? I чаму гэтак добра гаворыць па-расейску?"

- Узяць бы гэтага Канта, ды за такiя доказы на тры гады на Салаўкi! зусiм нечакана бабахнуў Iван Мiкалаевiч.

- Iван! - збянтэжана шапнуў Берлiёз.

Але прапанова адправiць Канта на Салаўкi не толькi не збянтэжыла чужаземца, але выклiкала ў яго захапленне.

- Вось правiльна, правiльна, - i левае зялёнае яго вока, якое глядзела на Берлiёза, загарэлася, - яму толькi там i месца! Гаварыў я яму, калi мы разам снедалi: "Вы, прафесар, вядома, воля ваша, але не надта складна прыдумалi! Яно, можа, i разумна, але ж вельмi незразумела. З вас смяяцца будуць".

Берлiёз вылупiў вочы. "У час снедання.., Канту?.. Што ён вярзе?" - падумаў ён.

- Але, - працягваў чужаземец, якога не бянтэжыла Берлiёзава здзiўленне i якi звяртаўся да паэта, - адправiць яго на Салаўкi немагчыма, таму што ўжо сто гадоў з гакам знаходзiцца ў мясцiнах яшчэ болей далёкiх, чым Салаўкi, i дастаць яго адтуль нiякiм чынам, запэўнiваю вас, нельга!

- Шкада! - адазваўся задзiрака-паэт.

- I мне шкада! - пацвердзiў чужаземец, блiснуў вокам i працягваў: - Але вось якое пытанне мяне турбуе: калi няма бога, то, пытаюся, хто ж кiруе жыццём чалавечым i ўсiм наогул распарадкам на зямлi?

- Сам чалавек i кiруе, - паспяшаўся сярдзiта адказаць Бяздомны на гэтае, прызнацца, не зусiм зразумелае пытанне.