Мінскі напрамак. Том І

Усе дні жыла ў Аляксеі трывога аб Ніне. За чуткамі пра бамбёжкі роднага горада прышла жахлівая вестка, што ў Мінску гітлераўцы. Управілася ці не ўправілася яна выехаць? Ці, можа, давялося ісці, адной, цяжарнай?

А можа, яна дзе-небудзь ляжыць нежывая на дарозе, можа, яе назаўсёды заплюшчаныя вочы i нямыя вусны засцілае дарожны пыл?..

Нічога невядома...

Tоe, што здавалася раней непарушным, усталяваным назаўсёды, цяпер паліў, руйнаваў, захопліваў вораг. Упершыню Аляксей пабачыў, што шчасце, якое ён спазнаў з маленства i якое прымаў, як належнае, наважваюцца адабраць, растаптаць, што над усім навісла смяротная пагроза, пра якую раней ён не раз чуў i нават гаварыў сам i якая неяк уяўлялася далёкай i нерэальнай.

Яму было цяжка i горка. Ён ад прыроды быў нецярплівы, быў прызвычаены сваёй настойлівасцю браць тое, чаго жадаў. Тут жа ўсё ішло насуперак яго жаданню, i ён нічога не мог зрабіць. Кожны дзень чакаў ён, што адступленне скончыцца, a даводзілася ўсё адыходзіць i адыходзіць.

Пад Рагачовам у ix палку заставалася не больш трэці байцоў i каля дзесятка танкаў. Тут далі ім некалькі машын з другога палка, i Аляксей упершыню пайшоў на захад. Як ён ажыў, устрапянуўся! Яны адбілі ў той дзень чатыры вёскі, а яму здавалася, што наступіў пералом, што цяпер пачне ісці ўсё па-новаму. Тыя чатыры вёскі помніліся яму ўсю вайну.

На нейкім бульбяным полі ў мокры восенскі надвячорак яго танк падбілі, а самога Аляксея ранілі ў грудзі. Ca шпіталя яго накіравалі на курсы афіцэраў у ціхі, запалонены садамі гарадок. Калі пачалося варожае наступленне, Аляксея i некаторых іншых курсантаў да тэрміну выпусцілі. У тое гарачае лета давялося яму з баямі, трацячы людзей i машыны, адыходзіць з узводам у данскія стэпы.

На беразе Дона шлях яго зноў перарваўся.

Пазней ён бачыў сіверную, віхурную зіму пад Сталінградам у новай танкавай брыгадзе, якая яшчэ не была ў баях. З ёй, ведучы «трыццацьчацвёрку» праз мяцеліцы, Аляксей акружаў гітлераўцаў пад Сталінградам, a потым ішоў па заснежаных данскіх стэпах на захад.

Ён, было, па цэлых сутках праседжваў у сцюдзёным бранявым каўпаку. Здароўе было не моцнае, ён вельмі стамляўся,— відаць, хвароба, якую ён перанёс у інстытуце некалькі год назад, ды рана ўсё ж давалі знак, але Аляксей браў вынослівасцю.

Ранняй вясною давялося яму вярнуцца ў тыя месцы, адкуль пачыналася летась адступленне.

На Курскай дузе на Аляксееву роту навалілася больш за трыццаць варожых танкаў. Ён цэлы дзень вёў няроўны бой i, хоць было вельмі цяжка, не прапусціў ix танкі.

Пад вечар машыну Аляксея спалілі, а яго самога ранілі, i, каб не выратаваў пяхотны сержант Праворны, то тут бы i скончылася, напэўна, яго жыццё.

У шпіталі выявілі, што ён хварэў на туберкулёз, улічылі яго раны i рашылі на паўгода паслаць у тыл адпачыць, паправіцца, але ён папрасіўся ў дзеючую армію.

— Які цяпер можа быць адпачынак, ды яшчэ афіцэру. Пішыце ўжо — годзен...

Вярнуўся Аляксей пад Віцебск, дзе з самай восені быў у тых непрыкметных баях, якія вёў яго батальён...

4...

Абсталявалі зямлянкі. У кожнай былі нары з жэрдак, накрытыя зялёнай травою, засланыя шорсткімі плашч-палаткамі.

Расцерабілі, падрыхтавалі палянку для танкавага парку.

На роўнай, прысыпанай жоўтым пяском лінейцы, што цягнулася ўсцяж зямлянак, ранкам i ўвечары, як да вайны, адбываліся пераклічкі i праверкі. Камбат прымаў даклады дзяжурных па батальёну, рабіў наганяй за кепска прыбраныя нары ці абы-як кінуты камбінезон, старшына аб'яўляў, хто ідзе назаўтра ў нарад. Нарадаў было многа, асабліва сержантам. Сонцаў з Быстровым хадзілі ў нарады амаль праз дзень.

Сонцаў прымаў назначэнні ў нарад не толькі без нараканняў, a нават з ахвотай. Любіў сержант ездзіць па ваду ў вёску, калоць дровы, з задавальненнем мыў кацёл.

— Трэба папрасіць, каб цябе на кухню на пастаянна назначылі, — кпіў Быстроў над таварышам, — памочнікам повара ці катламыем: вельмі ж ты тут на месцы. Не тое што ў «трыццацьчацвёрцы»...

Вольныя ад нарадаў танкісты — большасць з ix афіцэры — цэлымі днямі займаліся «пеша па-танкаваму» i страявой падрыхтоўкай. На полі, ускрай лесу, на вясёла-зялёных палянках у розных месцах амаль да цямна чулася:

— Раз, два! Цвярдзей!

— Напра-а-ва!.. Нале-е-ва!

Сонцаву ў першы ж дзень страявая апрыкрала. Ён займаўся ёю так, нібы выконваў нудны абавязак, прыдуманы невядома для якой патрэбы. Быстроў не вешаў галавы, пасмейваўся сабе, сыпаў каламбурамі і, здавалася, быў зусім задаволены сваім лёсам.

— Ты што блішчыш, як медны грош? — сказаў аднойчы з непрыхільнасцю Сонцаў.

— Таму, што Сонцаў не свеціць, — i раптам загаварыў сур'ёзна, па-змоўніцку: — Свята сёння ў мяне.

— Якое?

— Першая ў гэтым тыдні... пятніца!

I, кпліва пасміхаючыся, ляпнуў таварыша па плячы.

Каму прышлася да спадобы страявая, дык гэта лейтэнанту Гогабярыдзе. Лейтэнант кіраваў страявымі заняткамі ў роце. Ён быў добрым, можна сказаць, прыроджаным страевіком.