Мінскі напрамак. Том І

— Глядзіце, не пушчайце ix эноў сюды!—калі сталі развітвацца, трымаючы Васіля за руку, сказала незнаемая жанчына.

Васіль пакляўся:

— Не пусцім, маці, больш! Будзьце спакойны...

2...

Вярнуўшыся дамоў, Васіль рашыў зайсці ў шпіталь.

За таго паўмесяца, што мінуў з часу блакады, ён ні разу не бачыў Валі, але часта думаў пра яе. Напэўна, ніколі не была яна такой прывабнай i любай яму, як у гэтыя трывожныя дні. Шашура, пасміхваючыся, расказаў Васілю, што «сястра» прыходзіла ў яго акоп, непакоілася.

«Закахалася, брат, дзяўчына. Факт! Капітуліравала зусім!»— засмяяўся грубаваты падрыўнік. Васіль за гэты смяшок ледзь не выцяў таварыша. Ён думаў пра Валю з пяшчотай.

Крыўдная спрэчка, якая тады ix раздзяліла i аддаліла, даўно забылася. Васіль быў лагодны, не памятлівы на зло чалавекам, а пасля таго, што ён перажыў у гэтыя дні, тая хмурынка здавалася проста дробяззю. Пра нялюбага Ермакова Васіль думаў цяпер з пагардай пераможцы.

Шпіталь ужо зусім асталяваўся. Цяпер у ім было спакойна, пуставата, бо амаль усіх раненых адправілі на самалётах у Маскву. На той бок у тыл паляцелі i дзеці, падабраныя ў часе блакады. Каля аднаго будана Вася спаткаў Марыю Андрэеўну, перад якой звычайна адчуваў нейкую збянтэжанасць, бо яму здавалася, што гэтая строгая жанчына ведае пра ўсё.

— Вам да каго?

— Мне трэба бачыць... Залескую,— адказаў Вася.— Па адной важнай справе. Яна цяпер вольная?

— Вольная, але яе тут няма.

— А дзе ж яна?

— Яе ў штаб паклікалі...

— У штаб брыгады?

— Брыгады.

Вася адразу накіраваўся к сцежцы, што вяла к штабу. Ён стараўся стрымліваць сябе, бо ногі самі сабой паскаралі хаду. «У штаб брыгады?.. Для чаго яна спатрэбілася раптам штабу,— думаў ён, адчуваючы непакой. Васіль знарок супакоіў сябе: — Для чаго? Ці мала для чаго маглі яе выклікаць?» У яго быу сёння даверлівы, лагодны настрой.

Неспадзеўкі за паваротам сцежкі Васіль убачыў на палянцы ўбаку такую знаёмую постаць Валі.

Яна была не адна.

Васілёвы ногі адразу нібы прыраслі да зямлі: з Валяй стаяў камандзір брыгады! Па-вайсковаму стройны, у галіфэ, з партупеяй, Ермакоў штосьці гаварыў Валі, беручы яе за руку.

Яна не вырвала руку, не вырвала! Вася заўважыў гэта, і ў горле яго раптам стала суха i горка.

Ен стаяў, разгублены, не маючы сілы крануцца з месца, нічога нібы не цямячы. Як бы праз сон заўважыў наводдаль на сцежцы ардзінарца камбрыга, які трымаў за павады коней...

Праз нейкі час Валя, быццам адчуваючы, што за імі сочаць, азірнулася.

I хлопец нібы апрытомнеў, знарок хутчэй адвярнуўся. Адвярнуўся i, спяшаючыся, падаўся назад.

Прайшоўшы нямала, ён схамянуўся, што ідзе зноў у шпіталь, i павярнуў у пануры гушчар. Прадзіраючыся цераз арэшнік i розную лясную драбнату, ён адчуў — зразумеў горкае: «Яна любіць не мяне! Не мяне!» Але амаль адразу ж яму згадаўся расказ Шашуры пра тое, як яна прыходзіла ў акоп, непакоілася пра яго. «Капітуліравала, брат, зусім!»

«Чаго яна прыходзіла тады? З якой прычыны?.. А можа... — неспадзеўкі прышло яму ў галаву, — а можа, яна любіць i мяне i... яго?»

Гэтая думка яго пакрыўдзіла, у блакітных, як неба, вачах хлопца бліснула маланка. Што ж, няхай яна любіць Ермакова свайго, калі ён так падабаецца. Няхай!.. А пра яго, пра Васіля, няхай забудзе! Забудзе! Назаўсёды!

Ён сюды больш не прыдзе!

Дзяўчына, убачыўшы як Вася адвярнуўся i хутка рынуўся назад, спахмурнела, але не падала нават выгляду, што шкадуе пра гэта. Падумаеш, які! Слова сказаць не захацеў, пабег, — даганяйце яго! Шчасце якое!

Валянціна ганарліва адвярнулася ад сцежкі.

— Ты што гэта хмарнай такой стала? — заўважыў Ермакоў. Ён азірнуўся, але на сцежцы ўжо нікога не было.

— Чаго гэта я хмарная? Якая была, такая i ёсць!.. A калі вам гэта не падабаецца, то я не вінавата.

Яна пачала чамусьці злавацца.

— Што вы хочаце ад мяне?.. I наогул, чаго вы да мяне ездзіце, не разумею?

— Чаго, Валюша? Амаль нічога. Проста хочацца цябе бачыць... Цягне да цябе, няўжо гэта так дзіўна?

— Дзіўна.

— Што ў гэтым дзіўнага, Валюша?

— Што? Вы не ведаеце?.. А тое хоць бы, што вы не пара. Вы чалавек жанаты, — што я вам? Пагуляеце, пагуляеце, — пазабаўляецеся, як з лялькай, а далей што?

Што далей, Ермакоў не мог сказаць, не быў гатовы да такога пытання.

— Ты для мяне не лялька, Валюша...

— Не кажыце!.. Бачыла я, чым такія рэчы канчаюцца... Толькі б я не была б такой рахманай, як другія,— сказала рашуча i гнеўна дзяўчына. — Я калі б да каго пайшла б, то ўжо ён ад мяне не адкруціўся б. Я не дала б, каб мяне кінулі!

— Ты што — палохаеш?— Ермакоў паспрабаваў абняць яе, але Валя адвяла яго рукі.

Ен пачынаў таксама злаваць. Што яна гне з сябе, гэтая дзяўчына ганарлівая?

— Цябе нейкая муха сёння ўкусіла, мусіць! Ты штосьці не ў настроі... Відаць, другім разам трэба прыехаць.

— Нашто? I так заўважылі, што вы ездзіце да мяне. Гаворка розная пайшла... Пабераглі б сябе!..

Гэта ўжо зашмат! Ермакоў выпраміўся, папраўляючы пояс, кінуў на яе шалёны позірк.

— Ну, мне настаўнікі пакуль не патрэбны!

Ён гукнуў ардзінарца i, незадаволена развітаўшыся, падаўся насустрач яму.