Mistrz i Małgorzata

Depesza wstrząsnęła Popławskim. Taką okazję grzech byłoby pominąć. Rozsądni ludzie wiedzą, że taka okazja się nie powtarza.

Jednym słowem, nie bacząc na trudności należało odziedziczyć mieszkanie siostrzeńca na Sadowej. Tak, było to przedsięwzięcie trudne, nawet bardzo trudne, ale trudności te należało za wszelką cenę przezwyciężyć. Doświadczony wuj Maksymilian wiedział, że pierwszym krokiem do tego celu powinno być następujące posunięcie — należało zameldować się przynajmniej na pobyt czasowy w trzech pokojach zmarłego krewniaka.

Tak więc w piątek wuj Maksymilian wszedł do lokalu, w którym mieściła się administracja domu numer 302–A na ulicy Sadowej w Moskwie.

W wąskim pokoju, w którym na ścianie wisiał plakat w obrazowej formie pouczający, jak należy ratować życie tonących w rzece, przy stole siedział w całkowitym osamotnieniu nieogolony człowiek w średnim wieku, a w jego oczach czaił się strach.

— Czy mogę się widzieć z prezesem spółdzielni? — uprzejmie poinformował się ekonomista — planista uchylając kapelusza i stawiając walizeczkę na wolnym krześle.

To najzwyklejsze wydawałoby się pytanie nie wiedzieć czemu tak wytrąciło siedzącego z równowagi, że aż zmienił się na twarzy. Zezując ze strachu niewyraźnie wymamrotał, że prezesa nie ma.

— A może jest u siebie w mieszkaniu? — zapytał Popławski. — Mam do niego wyjątkowo pilną sprawę.

Siedzący znów bardzo niejasno powiedział coś, z czego wszakże można było zrozumieć, że w mieszkaniu prezesa również nie ma.

— A kiedy będzie?

Na to pytanie siedzący przy stole w ogóle nie odpowiedział, tylko z udręką popatrzył w okno.

— Aha!… — mruknął do siebie mądry Popławski i zapytał o sekretarza.

Dziwny człowiek przy stole aż zaczerwienił sio z wysiłku i znowu powiedział niewyraźnie, że sekretarza także brak… że nie wiadomo kiedy przyjdzie i że… sekretarz jest chory…

— Aha!… — mruknął znów do siebie Popławski. — Ale przecież ktoś musi być w zarządzie?

— Ja jestem — słabym głosem odparł nieogolony.

— Widzi pan — stanowczo zaczął Popławski — jestem jedynym spadkobiercą mego zmarłego siostrzeńca Berlioza, którego, jak panu wiadomo, przejechał na Patriarszych Prudach tramwaj, i prawo zobowiązuje mnie do objęcia spadku znajdującego się w naszym mieszkaniu…

— O niczym nie wiem… — smętnie przerwał Popławskiemu nieogolony.

— Bardzo przepraszam — dźwięcznym głosem powiedział Popławski — pan jest członkiem zarządu i jest pan zobowiązany…

W tym momencie do pokoju wszedł jakiś obywatel. Siedzący na jego widok zbladł.

— Członek zarządu Piatnażko? — zapytał siedzącego przybyły.

— Tak jest — ledwie dosłyszalnie odpowiedział Piatnażko.

Przybysz szepnął coś siedzącemu, kompletnie załamany Piatnażko wstał z krzesła i za chwilę Popławski został sam w pustym pokoju zarządu.

“A to komplikacja! Trzeba było trafu, że ich wszystkich od razu…” — myślał niezadowolony Popławski idąc przez asfaltowe podwórko do mieszkania numer pięćdziesiąt.

Skoro tylko ekonomista — planista zadzwonił co drzwi, otworzono mu i wszedł do mrocznego przedpokoju. Zdziwiła go nieco okoliczność, że nie wiadomo było, kto mu właściwie otworzył — w przedpokoju nie było nikogo poza siedzącym na krześle olbrzymim czarnym kotem.

Popławski odkaszlnął, poszurał nogami, a wówczas otworzyły się drzwi gabinetu i wyszedł do przedpokoju Korowiow. Wuj Maksymilian skłonił się uprzejmie acz z godnością i powiedział:

— Moje nazwisko Popławski. Jestem wujkiem…

Ale nie zdążył skończyć, kiedy Korowiow wyszarpnął z kieszeni brudną chustkę, wtulił w nią nos i zapłakał.

— …nieboszczyka Berlioza…

— A jakże, a jakże! — przerwał mu Korowiow odejmując chustkę od twarzy. — Jak tylko na pana spojrzałem, od razu domyśliłem się, że to pan! — przy tych słowach zatrząsł się od szlochu i zaczął wykrzykiwać:

— Cóż za nieszczęście, nieprawdaż? Co to się na tym świecie wyprawia!

— Tramwaj? — szeptem zapytał Popławski.

— Na amen! — krzyknął Korowiow i potoki łez popłynęły mu spod binokli. — Na amen! Widziałem na własne oczy! Może mi pan wierzyć — raz — i leci głowa! Prawa noga — chrust, i na pół! Lewa — chrust, i na pół! Oto do czego doprowadziły te tramwaje! — i nie mogąc się najwidoczniej opanować wstrząsany łkaniem Korowiow wparł nos w ścianę obok lustra.

Wujaszek Berlioza był szczerze wzruszony zachowaniem nieznajomego.,A mówią, że w naszych czasach nikt się już niczym nie przejmuje!” — pomyślał Popławski czując, że jemu samemu również zbiera się na płacz. Ale jednocześnie nieprzyjemna chmurka osnuła mu duszę i natychmiast przez głowę prześlizgnęła się jak żmijka myśl — czy też ten tak serdeczny człowiek nie zameldował się już aby w mieszkaniu nieboszczyka? Zdarzały się podobne wypadki…

— Przepraszam, czy pan był przyjacielem mego niezapomnianego Miszy? — zapytał Popławski ocierając rękawem lewe suche oko, prawym zaś obserwując zrozpaczonego Korowiowa. Ale ten tak się rozszlochał, że z jego słów nie sposób było nic zrozumieć, oprócz “chrust i na pół!” Napłakawszy się do woli Korowiow odkleił się wreszcie od ściany i powiedział: