Мроi Багны (СИ)

- А што, хба не? я ме рацыю, кал да яму па зубах тады. У Вльску яшчэ, помнш?

Яна хмыкнула.

- Па-мойму, якраз наадварот было.

- Лухта. Ты проста не сё бачыла. Ладна, праехал. Ты бачыш гэта?

Ён расцсну пальцы. На яго далон ляжала шкляная капсула на тонкм ланцужку. Лта злёгку нахмурылася.

- Ну бачу, што?

- Сам не ведаю, чаго я чака. Цуду нейкага, знаку. Алас вось не чака. Вырашы адразу. Хаця, напэна, ён страц значна больш, чым я.

- Мне балюча гэта чуць, - сказала Лта, голас яе задрыжа.

- Ну прабач.

Ён працягну руку да камна кну капсулу агонь. Шкляны фал лопну, запахла горкм мндалем.

- Вось так, - сказа Ян.

Лта сядзела, гледзячы агонь, яе рука ляжала руцэ брата.

- Па-мойму, ён прапанава мне выбар. Гэты, з лютняй. Нара потым размаляла з м на дзядзнцы. Я х не чу. Вырашы нават, што Нара сё прыдумала. Але не, усё так было. Проста ён так захаце. Гра на лютн каля храма, нябачны нкому, апроч Нары. Лта, ён не васабленне зла. Людз баяцца яго, таму што нчога пра яго не ведаюць. Альбо ведал, ды забылся. тыя, з Багны, зусм не тое, што пра х думаюць. Яны не шкодзяць людзям, а наадварот, спрабуюць дапамагчы. Помнш, што Нартас расказва?

- Мне тут цяжка штосьц казаць, - павольна прагаварыла Лта. - У добрыя намеры нежыц я не веру...

- Гэта не нежыць.

- Можа, так. Я нчога не ведаю н пра Ангх, н пра мройца. Магчыма, яны сапрады выконваюць волю Творцы. А магчыма, яны маюць нейкя свае задумы, нам незразумелыя. Я, шчыра кажучы, не хачу пра гэта думаць. Мне проста сцешна, што ты абра жыццё, а не смерць, Ян.

***

На вяршын замкавай гары, дзе некал звышался крапасныя муры, стаял двое. Старац юнак. Абодва высокя станстыя, апранутыя традыцыйныя адзенн - догя падперазаныя каптаны шапк з адваротам. Стары бы свы дагавусы, з суровым шыракаскулым тварам вачыма колеру волава. Яго светла-шэры каптан бы падпяразаны шырокм гафтаваным поясам. Чорнавалосы юнак, як стая побач, апрануты бы, як рамеец - пунсовы, расшыты золатам каптан з снм адваротам пояс васлькова-сняга колеру. Занадта ярка, быць можа, але гэты бор бы яму да твару. Старац юнак стаял поруч глядзел на цх, засыпаны снегам горад, як ляжа каля х ног.

- Ангх, - прамов старац, парушышы мачанне. - Твае метады засёды мяне трох бянтэжыл.

- Я, прынамс, штосьц раблю, - сказа юнак, не адрываючы позрку ад горада.

Старац пахта галавой.

- Усё яшчэ спадзяешся вызвалць свой народ? - спыта ён.

- Так, Локс. Усё яшчэ, - коратка адказа юнак.

- Аднак дар Творцы яны страцл. гонару х больш няма, засталася адна ганарлвасць.

- Яны не такя безнадзейныя, як табе здаецца, Локс, - запярэчы юнак.

Старац тольк нявесела смхнуся, але спрачацца не ста. Уздыхнушы цхенька: "Эх!..", ён паднёс да грудзей трохструнную семгальскую скрыпку, якую трыма у руках, крану струны смыком.

Над старым горадам, раскнушы зорныя крылы, лунала ноч, а людзям, якя мрна спал свах дамах, снлася музыка балотнай скрыпк - знаёмая, але амаль забытая, таму што Паночнай Правнцы яе не чул жо цэлых дванаццаць гадо. Мелодыя гучала сё мацней, ляцела далей далей, над лясам балотам, да мора, за край зямл, дзе цямноцц воды зямныя зрынаюцца бездань, а дэманы хаосу чакаюць, кал нябачны, безаблчны Вандронк зно заклча х у свет, у якм больш не будзе людзей.

- Яны не такя безнадзейныя, - патары юнак. - Год тысячны надышо, але трох часу х яшчэ ёсць. нас з табой таксама, братка. Ён стая, прыцскаючы да грудзей лютню, яго пальцы лёгенька дакранался струн, але гэтым разам лютня яго мачала.