Навелы

Пана Бога не судзі,
На людзей не злуйся.

Ці лаяліся вы калі-небудзь?

— Не! О, вось гэта — не. Я ніколі, ніколі не лаюся. Часам, калі злуюся, я, канечне, кажу: «Бадай цябе!» А ўвогуле я зусім не лаюся.

Святар крыкнуў:

— Дык гэта ж і ёсць лаянка! — і важка: — Не кажыце так больш. Далей:

Усе нядзелі ты, глядзі,
Сэрцам Госпаду слугуй.

Чым вы займаецеся па нядзелях?

На гэты раз Сабо пачухаў патыліцу:

— Дык, я слугую Госпаду як магу, вашэці. Я слугую яму... дома. Я раблю па нядзелях.

Святар велікадушна спыніў яго:

— Веру, што надалей вы будзеце паслухмяны. Прамінаю іншыя запаветы, верачы, што вы не саграшылі супраць іх. Разгледзім шосты і дзевяты. Слухайце:

Дабра чужога не вазьмі,
Хціва яго не вартуй.

Ці прысвойвалі вы якім-небудзь чынам чужое дабро?

Але Тэадзюль Сабо пакрыўдзіўся:

— Ой не! Ай не! Я — сумленны чалавек, айцец. Магу прысягнуць у гэтым. Сказаць, што я ніводнага разу не ўзяў больш за работу з заможных парафіян — не, не скажу. Я не скажу, што, калі рахую, не прыпісваю некалькі сантымаў, усяго пару сантымаў, не, не скажу. Але каб украсці — барані Бог!

Святар строга сказаў:

— Абрабаваць на адзін сантым — ужо крадзеж. Не рабіце так больш.

Паклёп на людзей не ўзвядзі,
Брахуном у жыцці не будзь.

Вы хлусілі?

— Што не, дык не. Я зусім не хлус. Такі ўжо я чалавек. Канешне, сказаць, што я ніколі не блазнаваў — не скажу. Сказаць, што я нікога ніколі не абуў у лапці, калі тое мне было на карысць, — таксама не скажу. Але каб хлусіць — не, я не хлус.

Святар проста сказаў:

— Сцеражыцеся гэтага надалей.

Ён прачытаў:

Жаночай плоці не жадай,
Толькі ў шлюбе яе май.

Ці вы жадалі ці валодалі іншай жанчынай, апроч жонкі?

Сабо шчыра запярэчыў:

— Вось тут — не. Што не — дык не, пан плябан. Здраджваць жонцы? Не! Не! Ні на хвіліну, ні душой, ні целам. Праўда.

Ён крыху памаўчаў, пасля цішэй, быццам у паняверцы, сказаў:

— Калі я бываю ў горадзе, сказаць, што я ніколі не завітаю ў дом, самі ведаеце, у дом распусты, каб пасмяяцца, ну, трохі пагуляць і паласавацца нечым іншым — не, не скажу. Але я плачу, пан плябан, заўсёды плачу, а як толькі грошы даў — ад мяне і след прапаў. І свет не чуў, і людзі не бачылі.

Святар больш не распытваў і адпусціў грахі.

Тэадзюль Сабо ладзіць хоры і прычашчаецца штомесяц.

Пераклад: Сяргей Мурашка 

Вендэта

Удава Паола Саверыні жыла са сваім сынам у беднай хатцы на ўскраіне Баніфача. З горада, пабудаванага на горным выступе, які месцамі нават навісае над морам, праз праліў, зрэзаны рыфамі, віднеецца нізкі бераг Сардыніі. Унізе з другога боку скалы разрываюцца, утвараючы праход, што нагадвае велізарны калідор і атачае горад амаль цалкам. Ён служыць гораду портам; па ім, пасля доўгага абыходу паміж дзвюма абрывістымі сценамі, маленькія рыбацкія судзіны італьянцаў ці сардаў выходзяць да першых дамоў; два разы на месяц тут прыстае стары сіпаты параход, што ходзіць паміж Баніфача і Аяча.

На белаватай гары купка дамоў утварае яшчэ бялейшую плямку. Яны нагадваюць гнёзды дзікіх птушак, прылепленыя да скалы, што высіцца над гэтым жахлівым праходам, па якім і караблі ідуць з асцярогаю. Вецер няспынна хвалюе мора, не дае спакою берагу, ім жа ж і падточанаму, ледзьве прыкрытаму травою; ён урываецца ў праліў, пустошыць абодва берагі. Стужкі белага шуму ад чорных верхавінаў безлічы камянёў, што пранізваюць хвалі паўсюль, нагадваюць палатняныя лахманы, што развяваюцца і дрыжаць на паверхні вады.

Хатка ўдавы Саверыні, што лепіцца на самым урвішчы, глядзіць трыма сваімі вокнамі на гэты дзікі і самотны далягляд.

Удава жыла ў ёй са сваім сынам Антуанам і з Сэмілантай, вялізным худым сабакам з доўгай і грубай поўсцю, з пароды пастуховых сабак. Хлопец хадзіў з ім на паляванне.

Неяк, увечары, пасля гарачай спрэчкі Антуана Саверыні па-здрадніцку, ударам нажа, забіў Нікаля Равалаці. У тую ж ноч забойца ўцёк у Сардынію.

Калі старой маці прынеслі сынава цела, яна не заплакала, толькі доўга сядзела нерухома, гледзячы на яго. Пасля паклала на труп сваю маршчыністую руку і паклялася адпомсціць.

Старая не хацела нікога бачыць. Толькі сабака застаўся з ёю пры сынавым целе. Жывёліна нерухома стаяла каля ложка, падціснуўшы хвост, выцягнуўшы мызу да гаспадара, яна няспынна выла. Маці схілілася над сынавым целам, не адводзіла ад яго вачэй і тачыла буйныя маўклівыя слёзы, углядаючыся ў кожную рысачку.

Дзяцюк ляжаў на спіне, на ім была куртка з тоўстага сукна, прадзіраўленая і падраная на грудзях; здавалася, што ён спіць, толькі ўсё на ім было ў крыві: рэшткі кашулі, парванай на бінт, камізэлька, порткі, твар, рукі. Згусткі крыві чарнелі ў барадзе і валасах.

Старая загаварыла з ім. Пачуўшы голас, сабака сціх. «Не бойся, я адпомшчу за цябе, мой маленькі, мой хлопчык, маё беднае дзіцятка. Спі, спі, я адпомшчу, чуеш? Твая маці абяцае табе гэта. А яна заўжды трымае сваё слова, ты ж ведаеш».