Новая зямля (на белорусском языке)

Але вось ён пакажа носа,

Стварэнне вы доўгавалоса,

Калi ён тут пагаспадарыць

I сам ды з сокам клёцкi зварыць!

Вось будзе штука вам, дык штука!

На тое ж спроба i навука.

А сок быў свежы, такi хвацкi,

Такi салодкi, забiяцкi!

Ён быў галоўнаю вiною

Таго, што познаю парою

Сядзелi дзецi чарадою

I з дзядзькi вочак не спушчалi

I стравы важнае чакалi.

- Эх, - цмокаў дзядзька, - наямося!

Зiрнулi хлопцы на Антося,

I слiну ўсе яны глынулi,

Паветра носам зацягнулi.

- Ну, што ж вы рукi паскладалi?

Ў агонь бы трэскi падкiдалi,

А то патухне зараз! Жыва!

Глядзелi хлопцы, як на дзiва,

Як дзядзька, цеста замяшаўшы,

Качаў галушкi, мiску ўзяўшы.

А чыгунок, бы пан пузаты,

Кiпiць, пыхцiць, шумiць заўзята,

Бо не з вадою ён, а з сокам.

Iдзе тут справа ненарокам;

Дзяржыся, браце! I чуць толькi

Ўзнялося булбатачак колькi,

Дык дзядзька зараз стаў пакрышку

Ў чыгунчык клёцкi кiдаць з лыжкi;

Укiне лыжку, памяшае

Ды зноў другую набiрае.

А хлопцы нават паўставалi,

Ў чыгунчык вочы паўстаўлялi,

Глядзяць, не моргнуць яны вокам:

Эх, мусiць, смачны клёцкi з сокам!

- Ну, дзядзька, можа, i гатовы?

Не сцерпеў Костусь, мовiў слова.

- Якi ты, хлопча, нецярпячка,

Няхай цябе затопча качка!

Гаворыць дзядзька на хлапчынку.

Няхай паварацца часiнку,

Каб сокам добра пранялiся,

Тады, брат, - эх! адно дзяржыся!

I дзядзька цмокнуў выразлiва,

I хлопцы зноў ждуць церпялiва,

А дзядзька, стоячы, паволi

Памешваў клёцкi. - Ну, даволi!

Сказаў Антось, i ўсе ўздыхнулi,

Як бы гару з плячэй сапхнулi,

I блiжэй к дзядзьку падступiлiсь.

- Глядзi, мо ўжо пераварылiсь,

Алесь зазначыў палахлiва.

- Ну, - Костусь кажа, - ото дзiва!

Не бойся: дзядзька лепей знае...

Глядзi, брат, клёцка унь якая!

А брат ты мой, як булавешка,

Як скула тая, што ў Дзямешкi!

I - ха-ха-ха! - зарагаталi.

- А каб вы, падлы, не даждалi!

Гаворыць дзядзька, сам смяецца,

Аж лыжка з клёцкамi трасецца.

- Ну, языкi параспускалi!

Не дам вам клёцак i панюхаць!

I стаў на клёцку дзядзька дзьмухаць,

Пакаштаваць каб было можна,

I ў рот падносiць асцярожна.

Замерлi хлопцы, а нi зыку:

Мiнута важна i вялiка;

Глядзяць на дзядзьку i чакаюць

I дзядзьку поглядам пытаюць:

"Ну як? цi смачны? цi салодкi?"

У зубы клёцку, бы ў ляшчоткi,

Зацiснуў дзядзька i губамi

Варушыць борзда, як часамi

Трусок цi зайчык над капустай,

Каб лепш дазнацца смаку-густу.

Пацмакаў дзядзька i ўсмiхнуўся,

Зiрнуў на хлопцаў, адвярнуўся

I тут, нiчога не сказаўшы,

Як плюне дзядзька, пажаваўшы!

Трах у чыгунчык ён нагою!

I так абцёрся ён рукою,

Што губы й нос чырвоны сталi

I нават вусы затрашчалi.

А хлопцы проста збiлiсь з тропу

I ў нейкiм страсе i ў захопу

На дзядзьку-кухара глядзелi,

Як бы яны аслупянелi.

Быў смешны дзядзька той часiнай

З пустою лыжкаю, з тычынай,

Якою трэскi ён варочаў.

А тут Алесь як зарагоча!

За iм адзiн, другi паехаў.

Такiх было тут жартаў, смехаў,

Што ўсiх трасло i калацiла

I дзядзьку смехам захвацiла.

- Ну, дзядзька, як на смак, прызнайся?

- Пакудства, брат, i не пытайся!

VIII. СМЕРЦЬ ЛЯСНIЧАГА

- Мiхал! Мiхале! О, Мiхале!

Пачуўся голас як бы здаля

Каля зямлянкi ранiчкою

I часты стук у шкло рукою.

- Ўставай, Мiхале, адзявайся!

- А хто там? - Я! хутчэй збiрайся:

Памёр ляснiчы наш! - Да можа?!

Мiхал ускочыў - моцны Божа!

I хто б мог думаць, спадзявацца!

Ўжо стаў ачуньваць, папраўляцца...

Каб хто сказаў - не даў бы веры,

Ды то аб'ездчык, пан Ксавэры,

Прынёс навiну гэту, смуту!

- Няхай пан зойдзе на мiнуту!

Сказаў Мiхал, адмкнуўшы дзверы.

Цераз парог ступiў Ксавэры,

Вайшоў у хатку i спынiўся,

Бо зразу ў ёй ашаламiўся,

I дальш не ступiш нi на крок:

Не хатка - проста катушок,

Няма дзе нават павярнуцца,

Як у сабачай цеснай будцы.

- Сядайце дзе-небудзь, сядайце!..

Эх, хата наша, выбачайце...

Мiхал калодку падстаўляе.

Уздыхнуў Ксавэры i сядае.

То быў мужчына ўжо паджылы.

- Ах, мой ты Божа добры, мiлы!

Ото ж як выбраўся ён скора!

Яшчэ не дальш як пазаўчора

Са мною гутарыў, смяяўся

I аба ўсiм мяне пытаўся,

Мiхал гаворыць i ўздыхае.

- Ох, браце: смерць не разбiрае

I не глядзiць нiкому ў зубы:

Гадзюкаю, брат, з-пад падрубы

Знячэўку ўсадзiць сваё джала,

Цi многа жыў, цi жыў ты мала,

Цi ты багаты, цi ты бедны,

Цi ты зайздросны, ненаедны.

Жывём, клапоцiмся, i дбаем,

I ўсе нарэшце паўмiраем,

У нейкiм згаснем летуценнi,

Сказаў Ксавэры ў засмучэннi.

- Так, гэта так, пане Ксавэры!

Ўжо загатованы паперы

Для часу нашага сканання

Рукою божага ўзыскання.

I ходзiць смерць, як цень, за намi,

Сказала Ганна са слязамi...

- Ну, я гатоў! - то пойдзем, браце,

Паплачам хоць па сваёй страце.

Мiхась з Ксавэрам выйшлi з хаткi.

Свiтала ўжо. Дзесь каля гаткi

У гэтым досвiтку маўклiвым

Крычалi гусi праразлiва,

Нястройным хорам гергеталi,

Ды качкi з шумам праляталi,

I кнiгаў нёсся плач з лукi,

Ў глыбi лясоў цецерукi

Ўжо зачыналi свае токi,

Усход вiталi агнявокi,

Вiталi шчыра i натхненна.

Мiхал з Ксавэрам задуменна

Iшлi праз лес, iшлi маўклiва.

I толькi зрэдку сiратлiва

Па слоўку ўроняць два служакi.

- Няма ў нас пана, небаракi!

Мiхал гаворыць. - Так, няма.

Жывi ўдава цяпер сама,

Сказаў Ксавэры задуменна.

- Ну, пане, будзе цяпер змена,

I пойдуць новыя парадкi,

Мiхал выказвае дагадкi.

- А пэўна: будзе талачэча,

Не без таго ўжо, чалавеча!

Ўздыхнуў Ксавэры. - Шкода пана!

Ох, бедны: выбраўся зарана!

А жыць бы мог, такi здаровы,