Польские сказки

A szerzył go groźny król wężów, który za czasów niepamiętnych olbrzymim cielskiem swym na skalnych grzbietach tych się wylegiwał, w słońcu się grzał oczekując, aż mu wysłańcy jego, czarni rycerze, łupy zrabowane na pożarcie przyniosą. Rycerze ci co chwila z góry na czarnych rumakach zbiegali, ogromne w całym kraju spustoszenie czynili, tratując nie tylko zbożem posiane łany, wszelki unosząc dobytek, ale nie przepuszczając i ludziom.

Niedola zapanowała taka (недоля наступила такая; zapanować – овладеть; наступить), że jej nie pisać (что её не писать = не описать). Pod kopytami trzęsła się ziemia (под копытами дрожала земля; trząść się – трястись; дрожать), a powietrze zamgliło się od gęstej piany (а воздух подёрнулся туманом от густой пены; zamglić się – затуманиться, подёрнуться туманом), bryzgającej w okrąg z ognistych (брызжущей вокруг из огненных; w okrąg – уст. вокруг), rozwartych nozdrzy piekielnych bachmatów (раскрытых ноздрей адских лошадей; bachmat – татарская лошадь /крепкая, коротконогая/). We mgle tej chronili się mieszkańcy miast i wsi (в этом тумане прятались жители городов и деревень; wieś – деревня; chronić się – укрываться, прятаться, скрываться), gdzie mogli (где могли), płacząc i narzekając (плача и сетуя), włosy sobie z głowy wydzierając (волосы себе из головы вырывая). Ale zbrojny hufiec straszliwego gada do najodleglejszych docierał kryjówek (но вооружённый отряд ужасной рептилии добирался до самых отдалённых укрытий; gad – пресмыкающееся, рептилия; docierać – доходить, добираться), palił po drodze i rabował (по пути сжигал и грабил; palić – жечь, сжигать; droga – дорога, путь; po drodze – по пути), gruz i pogorzeliska zostawiał za sobą (руину = руины и пепелища оставлял за собой; gruzy – мн. руины; pogorzelisko – пожарище, пепелище).

Niedola zapanowała taka, że jej nie pisać. Pod kopytami trzęsła się ziemia, a powietrze zamgliło się od gęstej piany, bryzgającej w okrąg z ognistych, rozwartych nozdrzy piekielnych bachmatów 4. We mgle tej chronili się mieszkańcy miast i wsi, gdzie mogli, płacząc i narzekając, włosy sobie z głowy wydzierając. Ale zbrojny hufiec straszliwego gada do najodleglejszych docierał kryjówek, palił po drodze i rabował, gruz i pogorzeliska zostawiał za sobą.