Пораабри сафеди чингизхон

Њамин хел шуд, ки мањз њамон рўз, баъди пешин, ба Чингизхон хабар доданд, ки алораѓми манъи ќатъии хон зане дар ќофила зойидааст. Падари кўдак маълум нест. Ин хабарро Арасан-хептегул овард. Хептегули рухсорасурху беќарорчашми хастагинопазиру њамеша аз њама чиз бохабар ин дафъа њам аз њама пеш дарак ёфт. «Ќарзи банда њама чизро, тавре ки њаст, пешат арз кардан, аълоњазратам, њушдори љанобашон аз ин хусус бандаро ба њамин водор мекунад», - то ки суханонашро бод набарад, барбабари њоќон асп рондаву аз фарбењї базўр нафас кашида, кўтоњакак хабар дод ў.

Чингизхон аввал сарфањм нарафт ва ба хептегул љавобе надод. Ў, ки он лањза дар хусуси лавњањои сангини орзўяш меандешид, дарзамон он алами ногањонро дарк накард; дер гоњ пеши худ иќрор намудан њам намехост, ки таъсири инчунинеро аз ин хабар интизор набуд. Чингизхон њаќирона сукут варзида, аз алам гардиши аспашро тезтар кард ва њамоно бари домони пўстини сабуки самуриаш, мисли ду боли мурѓи рамида, ба ду тараф бод хўрд. Арасан-хептегул, баробари ў асп давонда, дар њолати ногуворе монда буду чї кор карданашро намедонист: гоње, то ки њузураш ќањри хоќонро наафзояд, лаљомро мекашиду гоње баробараш асп меронд, то ки агар сухане бигўяд, шунида битавонад. Ў сабаби сукути бардавоми њокимро њељ фањмидаву дарк карда наметавонист – душвор аст магар њамагї ду калима – «Ќатлаш кунед!»-ро ба забон овардан – ва њамоно он занаку њаромиашро дар љошон ќуртакљаф карда мекуштанд. Чунин густохзанакро ба намад печонда, дамгир кардан даркор, ки дигаронро ибрат бишавад.

Баногањ хоќон, ба аќиб нигоњ накарда, чунон тунду тез гап зад, ки хептегул рўи зин нимхез шуд:

- Барои чї то зойидани он ќанчиќ касе дамии шикамашро пай набурд? Ё диданду нагуфтанд?

Арасан-хептегул бесарунўг чаро ин хел шудани воќеаро шарњ доданї буд, ки хоќон омирона гапашро бурид:

- Даматро бигир!

Баъди чанд лањза базарда пурсид:

- Бешў буданашро фањмидем, чикора будааст, ки рањбарањ мезойдааст – ошпаз аст, аловмон аст, подабон аст – кї аст?