Сьцяна (аповесцi, на белорусском языке)

- Нам, значыць, па начы нельга? Ага? А iм дык было лацьвей. Заўжды ноччу шчыравалi, каб сьведкаў не было. Я ж памятаю, мне iшоў пятнаццаты год. Прыехалi трох: гэты Вусаў i зь iм яшчэ два мiлiцыянты. Касаты - за панятога. Паднялi ўсiх апоўначы, толькi заснулi. Бацька якраз пастаўкi вазiў на станцыю, прыехаў азяблы, змораны, толькi чунi разуў, анучы ля грубкi разьвесiў. Уставай, ты арыштаваны. I вобыск. Усё перавярнулi, у дзежку з капустай шампалом шпыралi - контррэвалюцыю мацалi. Польскi шпiён! А я, панiмаеш, ня дужа й спалохаўся, бо ведаю ж: не шпiён, мяне яны ня возьмуць. Чаму так думаў, дурань безгаловы? Вунь жа вас, Саўчанка, усiх пабралi, табе ж таксама было няшмат гадоў...

- Дык то ж у трыццаць трэцiм, - азваўся з-за столiка Саўчанка. - На ссылку ўсiх бралi: i старых, i малых.

- А я скуль ведаў: на ссылку цi на расстрэл? Сядзеў зь дзецьмi ў запеччы, каб вобыску не мяшаць, а бацьку яны ля парога з узьнятымi рукамi пад вiнтоўкай трымалi. Бачу, гэты Вусаў выцягвае з куфэрка маю будзёнаўку з чырвонай зоркай. Скажу вам, неяк увосень бацька прывез з кiрмашу, дужа яна мне падабалася, тая будзёнаўка з маленькiмi такiмi гузiчкамi, таксама з зорачкамi. Я ж змалку да вайсковага прыхiльнасьць меў, шкада, праз калецтва не давялося нават да сяржанта выслужыцца.

- Во чаму ты гiмнасьцёрку ўпадабаў. Трэцi год з плечаў не скiдаеш, - цiха пасьмiхнуўся Саўчанка.

- А што - паважаю. Але не пра тое гаворка. Надзеў раз тую будзёнаўку ў школу, ну мальцы й наляцелi: дай ды дай памераць. Адзiн гузiк i адарвалi. Бацька ўвечары пабачыў i адабраў, кажа: сьпярша аблавушку данасi. Крыўдна было, але, думаю, ладна. Ужо хутка дваццаць трэцяга лютага, дзень Чырвонай Армii, ужо тады ён пра мяне ўспомнiць. Выпрашу. Ды во - кукiш, а ня дзень армii. Вусаў гэты маю будзёнаўку мiлiцыянту аддаў, кажа: не дамо польскаму шпiёну чырвонаармейскi ўбор кампрамэтаваць. Тая будзёнаўка мне затым два гады сьнiлася.

- Таму ты i снайперам стаў? - спытаў Ляплеўскi.

- Не, снайперам не таму. Снайперам - гэта па слабасьцi характару. У партызанку, як вока асколкам выбiла, ну трохi загаiлася, а тут блякаду немцы распачалi. Загад: усiх iнвалiдаў у строй. Якраз снайпера нашага Бiклагу забiла, вiнтоўка з прыцэлам засталася. Каму яе аддаць? Усе адмаўляюцца: то не магу, то ня ўмею. Вядома, дрэйфяць, бо тут адвагi паболей трэба, чым з простым ружжом. Дык камандзiр кажа: Iвану Ярашэвiчу, у яго адно вока спраўнае, а другога няма, то i прыплюшчваць ня трэба. Будзе бiць нямецкiх захопнiкаў. Во я i бiў, як снайпер. Двух палiцаяў шлёпнуў i аднаго захопнiка. Як цяпер памятаю: ранiчкай на ўзьлеску вылез зь люку на танку, узiраецца ў дальнi ўзьлесак зь бiнокля. А я праз сто мэтраў пад кустом ляжу. Ну, я яму й гваздануў проста пад бiнокаль, так i абвiс у люку.

- Герой! - няпэўна сказаў Ляплеўскi.

- А ты думаў! Мэдаль "За адвагу" ня кожнаму давалi.

- Ну, i камандуй. А мы за табой.

- Лады, мальцы! Тады яшчэ па калiву, i завязалi. А то... Ня знаю, якi ён цяпер, а тады ладны бугай быў.

- Ня думай, не зьмiзарнеў. Такiя не мiзарнеюць, - сказаў Саўчанка.

Яны i яшчэ выпiлi - на гэты раз моўчкi, ужо агорнутыя новым клопатам, якi абрынуў на iх гэты няўрымсьлiвы Снайпер. Пасьля Ляплеўскi ненадоўга адлучыўся да плоту i зноў вярнуўся да столiка. Iншым разам пара было ўжо i разыходзiцца, усё ж купальская ноч караценькая, ды нейкая сiла трымала iх разам, як змоўшчыкаў небясьпечнае справы, якая немаведама яшчэ чым скончыцца. I яны ўсе сядзелi за столiкам, на якiм цьмяна шарэла газэта зь дзьвюма парожнiмi шклянкамi. Саўчанка нялоўка неяк саўгануў локцем i скiнуў кудысь кавалак хлеба, якi тут жа палез шукаць у траве. I доўга ня мог знайсьцi, пакуль Дубчык не намацаў яго зводдаль на сьцежцы.

- I каб усе разам! Каб нiхто не сачкануў, - папярэджваў Снайпер-Iван.

- А чым мы яго? - прастадушна запытаўся Дубчьж.

- А хто чым. Бяры кол або камень. Нажа няма?

- Нажа няма, - сказаў Ляплеўскi бязь ценю гумару.

- Дык прынясi! Ужо ж у хаце нож ёсьць?

- Не, няма.

- Ну i хазяйства! Нават нажа ня маюць. А калi зарэзаць каго?