Тарэадоры з Васюкоўкi (на белорусском языке)

Схiлiўшы сваю грэшную галаву, важка ступiў Ява на ганак. Зарыпеў дзвярамi. Знiк.

А я гляджу на асветленае акно хаты затаiўшы дыханне. Мiльгацяць у акне ценi, чуваць гнеўны голас дзеда Варавы - усё гэта сведчыць пра тое, што "сяброўская" сустрэча пачалася адразу з лiку адзiн-нуль не на карысць Явы.

I пры кожным гуку, пры кожным руху ценяў уздрыгваю я, нiбыта са мною праводзiць "матч" дзед Варава.

РАЗДЗЕЛ VIII

Што здарылася з Явам. "Не паеду я...". "Дзяцей б'юць толькi iмперыялiсты..."

Ранак быў сонечны i блiскучы, як новыя чаравiкi.

Не ранак, а песня звонкая пiянерская.

Але сэрца маё не спявала, не. Прачнуўшыся, я адразу ўспомнiў пра Яву.

Я падхапiўся i як ашпараны кiнуўся да яго - як жа ён там, як?

Праскочыў гарод i спынiўся каля крывой грушыны.

Ява сядзеў на прызбе i рэзаў бульбу i буракi для свiннi. Я разгубiўся. Я не пазнаў яго. Хiба гэта ён, геройскi Ява, той, хто першы сярод хлопцаў скочыў у рэчку з саменькага вяршка старой вярбы? Той, хто выпусцiў у клубе на лекцыi савяня! Хто павесiў дзедавы споднiкi на тэлевiзiйную антэну? Не, гэта не ён! О людзi! Што вы зрабiлi з маiм сябрам! I тут я ўспомнiў пра сваю чацвёрку. Чацвёрку за кантрольную. I мне зрабiлася так прыкра, нiбыта я здраднiк. О, я многае цяпер аддаў бы за тое, каб у мяне была тройка (я не кажу ўжо пра адзiнку цi двойку). Мне было б лягчэй! Як бы добра я тады адчуваў сябе перад Явам! Мiж намi не было б такой прорвы. Я падступiўся блiжэй да Явы.

- Здароў, Ява! - цiха прывiтаўся.

- Здароў! - гэтак жа цiха адказаў ён, не падымаючы галавы.

- Ды плюнь ты, Ява! Плюнь, я табе кажу! Ну, падумаеш - работа на лета. Дробязi. Вось у князя Ўладзiмiра ў дзяцiнстве, кажуць, таксама былi двойкi. Па гiсторыi... А якi яму помнiк на Ўладзiмiрскай горцы ў Кiеве паставiлi!

- Не манi. Не было ў яго двоек.

- Было, было, - ажывiўся я, радуючыся, што Ява адказаў на мой жарт. - А калi не было, дык магло быць. Падумаеш! А ў Пушкiна точна здаралася. Ён жа такое вырабляў!

Я гаварыў i ўважлiва сачыў - усмiхнецца Ява цi не. Я замаўчаў. Памаўчаў трохi, потым цiха запытаў:

- Дык як жа яно так атрымалася?

Ён толькi махнуў рукою.

- Не пытайся.

- Ды што ж?

Ён уздыхнуў.

- Яшчэ трохi - i ад мяне толькi бурбалкi на вадзе засталiся б...

- Ды ну! Раскажы!

Ён зноў уздыхнуў.