Vortaro de Esperanto 1910

Arbo el la familio de 1'anakardiacoj

(Pistacia vera).

Pistilo

(Bot.). Virina seksa organo de la floroj.

Pistolo.

Malgranda pafarmilo, kiun oni portas ĉe la zono, kun forte fleksita kapo.

Piŝto.

Solida cilindro, kiu moviĝas en malplena cilindro de pumpilo au vapor- maŝino.

Pizo

(Bot.). Vegetaĵo el la familio de la fabacoj

(Pisum).

Plaeo.

Vasta, libera loko en urbo, ĉirkaŭita de konstruaĵoj:

Parizo posedas multe da belaj placoj.

Plaĉi.

Kaŭzi agrablan senton, emocion:

persono. ago, spektaklo, kiu plaĉas.

Plado.

Malprofunda, vasta vazo, sur kiu oni metas kaj disportas manĝaĵojn.

Pladeto.

Telereto, sur kiu oni metas glason, tason. Komparu:

Pleto.

Plafono.

Horizontala aŭ kurba supraĵo kontraŭ la planko de ĉambro.

Plagiato.

Malpropra arta aŭ literatura verko, prezentita de iu kvazaŭ propra.

Plano. - 1.

Desegnaĵo de konstruaĵo aŭ de loko, montranta la situacion kaj reciprokajn rilatojn de ĝiaj partoj:

plano deteatro, plano de urbo.

- 2.

Antaŭe detale pripensita maniero efektivigi entreprenon:

plano de propagandor

Komparu:

Intenco, projekto.

Plando.

Malsupra, surtera parto de la piedo, de la ŝuo.

Planedo

(Astr.). Astro, rondiranta ĉirkaŭ la suno.

Planimetrio.

Parto de la geometrio pri la figuroj sur la ebeno.

Planko.

Malsupra parto de la ĉambro, sur kiu oni paŝas kaj kiu apartigas unu etaĝon de alia.

Planti.

Meti vegetaĵon en la teron, por ke ĝi kresku, fiksinte sian radikojn.

Plantejo.

Loko, kie oni plantas.

Plantago

(Bot.). Multjara herbo el la samnoma familio

(Plantago).

Plastiko.

Arto reprodukti el molaj substancoj (argilo, vakso) aŭ el malmolaj (marmoro) la naturajn formojn de objektoj aŭ personoj.

Plastika.

Kiu koncernas la plastikon; reliefe reproduktanta.

Plastro.

Medikamento, ŝmirita sur tolo, kiun oni almetas al la kuracata membro.

Plata.

Kies dikeco estas malgranda kompare kun la larĝeco kaj longpco:

plataŝtono, plata poŝhorloĝo.

Plato.

Objekto kies dikeco estas malgranda, kompare kun la larĝeco kaj longeco:

plato de tombo.

Komparu:

Ebena, glata.

Platano

(Bot.). Arbo el la samnoma familio

(Platanus).

Plateno

(Ĥem.). Pt. Ĥemia elemento, nerustanta metalo de grizete-blanka koloro, uzata por vazoj kaj dratoj en ĥemiaj laborejoj; saloj de l' plateno estas uzataj en la fotografado.

Plaŭdo.

Sono, kiun faras la akvo, batata per la mano, remilo.

Plaŭdi.

Eligi plaŭdon.

Plebejo.

Homo de malalta klaso.

Pledi.

Paroli en juĝejo, por defendi sin aŭ sian klienton.

Plej.

Partikulo, kiu metite antaŭ la adjektivo aŭ adverbo, formas la superlativon:

plej bona, plej rapide.

Malplej.

En plej malalta grado:

malplej longa, malplej bone.

Plekti.

Kunigi fadenojn, ŝnurojn, multfoje krucigante ilin unu kun alia:

plekti harojn, plekti pajlon.

Plektaĵo.

Objekto, farita el plektitaj fadenoj, ŝnuroj:

pajloplektaĵo

(por purigi la ŝuojn). Komparu:

Spini, teksi, triki.

Plena.

-

1.

Enhavanta la tutan kvanton, kiun ĝi entute povas enhavi:

glaso, plena de akvo.

- 2.

Havanta ĉiujn partojn, detalojn, necesajn por la tuto:

plena vortaro.

- 3.

Havanta tre multe:

plena de eraroj.

Pleneco.

Eco de tio, kio estas plena.

Plenigi.

Fari ion plena:

plenigi glason.

Plenaĝa.

Havanta la aĝon, en kiu oni posedas ĉiujn personajn rajtojn.

Plenblovi.

Fari plena per blovo; doni al io plenan volumenon per blovo:

plenblovi vezikon; plenblovita velo.

Plenumi.

Fari tion, kion oni devis fari, kio estis necesa:

plenumi oficon, plenumi deziron.

Komparu:

Kompleta, tuta.

Plendi.

Esprimi per vortoj sian doloron, malkontentecon:

La malsanuloplendas pri kapdoloro. Infano plendas al la patrino kontraŭ kamarado.

Plendo.

Vortoj de tiu, kiu plendas.

Plendanto.

Homo, kiu plendas.

Pleonasmo.

Vorto aŭ esprimo, samsenca kun la ĵus dirita, kaj tial superflua.

Pleto.

Plata vazo, sur kiu oni portas telerojn, glasojn. Komparu:

Plado.

Pleŭronekto

(Zool.). Fiŝo el la vico de la ostfiŝoj, kun rondforma, plata korpo

(Pleuronectes).

Plezuro.

Tio, kion oni volonte vidas, aŭskultas, partoprenas: Granda urbo liveras multajn plezurojn, kiujn ne ĝuas la vilaĝanoj.

Pli.

Partikulo, kiu metite antaŭ adjektivo aŭ adverbo formas la komparativon:

pli certa, pli kare.

Malpli.

En pli malalta grado:

malpli fortika, malpli kare.