Вводное слово в искусство перевода

Всё в ней (избе) было расставлено и навалено без толку. Ĉio en ĝi estis starigita kaj ĵetita senskrupule kvodlibete (brikabrake).

Мать сразу же взялась за уборку. La patrino tuje sin ŝarĝis per ordigo kaj purigo.

Целый день она переставляла, скоблила, мыла, чистила. La tutan tagon ŝi movis aĵojn de unu loko al alia, ĉion skrapis, ĉion lavis, ĉion senkotigis.

И, когда к вечеру сторож принес вязанку дров, то, удивленный переменой и невиданной чистотой, он остановился и не пошел дальше порога. Kaj kiam al vespero la gardisto alportis faskon da ligno, do mirigita per aliiĝoj kaj nevidita pureco li haltis ĉe la sojlo sen aŭdaci (ne decidiĝinte) transpaŝi ĝin.

Из чего только не выдумывали они мастерить игрушки (для ёлки). El kio-alio nur ne inventis ili majstradon de abiaj ornamaĵoj!

Навертели пышных цветов. Rondvolvis paperaĵojn en petalojn de pompaj floroj.

Уж на что хмур и нелюдим был сторож, а и тот, когда приносил дрова, подолгу останавливался у двери и дивился на их всё новые и новые затеи. Kiom ajn malserena kaj mizantropa estis la gardisto, sed eĉ li, alportante lignon, longe sin retenis ĉe la pordo kaj miris pri ĉiam pli kaj pli novaj iliaj elpensaĵoj.

А мать и Чук задержались. Kaj la foresto de la patrino kaj Ĉuk iĝis longa.

Пока искали, пока то да сё, наступили сумерки. Dum ili serĉis, dum pasis tio-alio, krepuskiĝis.

И чуть что хватала его за руку, как будто боялась, что вот-вот он опять куда-нибудь исчезнет. Kaj ĉe ajna malcerto rapide (tuje) kaptis lin je brako, kvazaŭ timante, ke li jen-jen denove ien malaperos.

С ветвями, которые расходились на концах, как звёздочки. Kun branĉoj, kies ekstremaĵoj estis dispintiĝintaj kvazaŭ steletoj (Kun branĉoj, kies finaĵoj estis kun dismetitaj fingroj, kvazaŭ steletoj).

И откуда-то издалека донесся мелодичный звон. Kaj de iu malproksimo aŭdiĝis melodia sonoro.

Пусть игрушки были не ахти какие нарядные. Estu la ornamaĵoj eĉ ne superklase luksaj.

Ночью по деревне стоял такой запах тёплого хлеба с румяной коркой и пригоревшими к донцу капустными листьями, что даже лисицы вылезли из нор, сидели на снегу, дрожали и тихонько скулили, соображая, как бы словчиться стащить у людей кусочек этого чудесного хлеба. Nokte tra la vilaĝo disflariĝis tia aromo de la varma pano kun ruĝe-bruna krusto kaj brasikaj folioj, albakiĝintaj al la suba surfaco, ke eĉ vulpoj alkuris el siaj hejmtruoj, sidis sur neĝo, tremis kaj softe lamentis, pripensante friponan artifikon por forporti de homoj almenaŭ peceton da tiu mirakla pano.

Ветер гнал по синему небу рыхлые тучи, не давал им ни на минуту перевести дух, и потому по земле неслись вперемешку то холодные тени, то горячие солнечные пятна. La vento pelis laŭ la blua ĉielo lozajn nubojn, ne lasis al ili eĉ minuton por respiri pro anhelo, kaj tial alterne glitis surtere jen malvarmaj ondoj, jen ardaj sunaj makuloj.

На мерцающей воде не было ни одной точки, за которую мог бы зацепиться глаз. Sur la akvo plena de rebriloj, estis neniu punkto, kiu povus alfiksi rigardon.

С ровным гулом катилась, сверкая фарфоровыми зелеными искрами, некрупная зыбь. Kun monotona muĝo ruliĝis, flagrante per fosforeskaj verdak rebriloj modera hulo.

Наплывало удушье, и с ним чувство полного безразличия к тому, что будет дальше. Estis alfluanta sufokiĝo kaj kun ĝi la sento de plena indiferenteco al la okazonto.

Сладкое щемящее чувство высоты, пространства и полёта пронзило мальчика. Dolĉa tenajlanta sento de alteco, spaco kaj flugo tralancis la knabon.

Вот он коснулся цветка, отодвинул мелкий морщинистый лист, и тут неприметный колючий страж опять вонзил ему в руку свои шипы. Jen li tuŝis floron, movis flanken molan sulkoplenan folion, kaj sammomente nerimarkata gardanta pikulo ree enpinglis en lian manon siajn dornojn.

Комаров никому не давал спуску: он остановился и основательно высек камень крапивой. Komarov neniun lasis senrevenĝa: li haltis kaj kapitale skurĝis la ŝtonon per la urtiko.

Хотя Комарову было столько же лет, сколько телёнку месяцев, они могли считаться ровесниками. Kvankam Komarov estis tiomjara, kiomjara estis la bovido, ili povis esti konsiderataj samaĝuloj.

В тот вечер погода стояла тихая, словно усталая после вчерашней едкой позёмки. Tiuvespere dumis milda vetero, kvazaŭ laca post antaŭtaga roda neĝoblovo.

Вот тут-то чуешь, когда многие тысячи народу-то ко мне приклонились, уже не сереньким воробушком, а сизым орлом я восчувствовал себя. Jen ĝuste tiam, ĉu vi komprenas, kiam multaj miloj da homoj alaniĝis al mi, mi jam eksentis min ne griza pasero, sed ombromoŝta aglo.