Зачараваная хатка

- Я згодная, дарагая Чарапаха, і гатовая зараз жа выправіцца ў дарогу. Няхай я лепей памру ад нуды і стомы, чым ад хвалявання і тугі. Цяпер, калі вашыя словы адрадзілі ўва мне надзею, я адчуваю ў сабе сілу выцярпець нават яшчэ цяжэйшае падарожжа, чым тое, пра якое вы кажаце.

- Няхай жа будзе па-твойму, Бландзіна. Сядай да мяне на спіну і не бойся ні смагі, ні голаду, ні сну і ніякага ліха. Пакуль мы будзем ісці, нічога гэтага ты можаш не апасацца.

Бландзіна хуценька ўзлезла Чарапасе на спіну, і тая прамовіла:

- А цяпер - болей ні слова! Маўчы да той самай хвіліны, пакуль мы не прыйдзем і я сама першая не загавару з табой.

Раздзел 10. Падарожжа і вяртанне

Як і казала Чарапаха, падарожжа доўжылася цэлыя шэсць месяцаў. Калі мінулі першыя тры месяцы, яны выйшлі з леса і апынуліся на высушанай раўніне, па якой ішлі яшчэ шэсць тыдняў. Нарэшце на даляглядзе ўзнік велічны замак, вельмі падобны да таго, які быў у Катка-Вуркатка з Добраю Козачкай. Яшчэ месяц яны дабіраліся да шырокай дарогі, што вяла да замкавай брамы. Бландзіна згарала ад нецярпення. «Няўжо гэта і ёсць той замак, дзе я даведаюся пра лёс маіх дарагіх сяброў?» - думала яна. Але нягледзячы на вялікае жаданне, яна баялася спытаць пра гэта ў Чарапахі. Каб яна магла злезці на зямлю з Чарапахінай спіны, яна дабегла б да замка ўсяго за дзесяць хвілін, але Чарапаха ўсё йшла і йшла, і Бландзіна памятала, што ёй нельга гаварыць і злазіць са спіны. Таму, нягледзячы на пякучае жаданне, яна вырашыла чакаць. Але замест таго, каб паскорыць хаду, Чарапаха, здавалася, пачала яшчэ марудней перастаўляць ногі і йшла да замка яшчэ доўгіх пятнаццаць дзён, якія падаліся Бландзіне пятнаццаццю гадамі. Бландзіна не зводзіла з замка вачэй і ўвесь час глядзела на яго браму. Замак здаваўся пакінутым: з яго не далятала ніводнага гуку, быццам за яго мурамі зусім не было жыцця. Нарэшце, на сто васьмідзесяты дзень падарожжа Чарапаха спынілася і сказала Бландзіне:

- Ну вось, Бландзіна, цяпер ты можаш злезці з маёй спіны. Сваёю смеласцю і паслухмянасцю ты заслужыла ўзнагароду, якую я абяцала. Ідзі ж у замак праз гэтыя маленькія дзверцы, што перад табой, і ў першага, каго сустрэнеш, папрасі, каб цябе завялі да Чароўнай феі. Яна й раскажа табе пра лёс тваіх дарагіх сяброў.

Бландзіна жвава саскочыла на зямлю. Шэсць месяцаў праседзеўшы нерухома, яна баялася, што ногі ў яе будуць зусім здранцвелыя. Але яна адчула ў іх такую самую лёгкасць, як у тыя шчаслівыя часы, калі жыла ў Добрай Козачкі з Катком-Вуркатком і цэлымі гадзінамі бегала па парку, збіраючы кветкі і ганяючыся за матылькамі. Шчыра падзякаваўшы Чарапасе, яна хуценька адчыніла маленькія дзверцы і адразу апынулася перад прыгожай дзяўчынай, апранутай ва ўсё белае. Дзяўчына спытала ў Бландзіны, каго яна тут шукае.

- Мне трэба пабачыць Чароўную фею, - адказала Бландзіна. - Калі ласка, перадайце ёй, што прынцэса Бландзіна вельмі просіць яе прыняць.

- Хадзіце за мной, прынцэса, - сказала дзяўчына.

І Бландзіна з хваляваннем пайшла за ёй. Яны праходзілі па прыгожых залах і сустракалі шмат маладых дзяўчат, якія таксама былі ва ўсім белым, як і тая, якую Бландзіна сустрэла на дварэ. Дзяўчаты прыязна ўсміхаліся Бландзіне і глядзелі на яе з такім выглядам, быццам некалі ўжо бачылі. Нарэшце Бландзіна ўвайшла ў залу, кропля ў кроплю падобную да той, што была ў Добрай Козачкі ў Бэзавым лесе.

Гэты ўспамін быў Бландзіне такі балючы, што яна нават не заўважыла, як маладая дзяўчына некуды знікла. Яна сумна пачала разглядаць мэблю, якая стаяла ў зале, і заўважыла, што толькі адна рэч тут не такая, як у Добрай Козачкі ў Бэзавым лесе. Гэта была вялікая шафа, аздобленая золатам і тонкай разною косткай. Шафа была зачыненая. І тут Бландзіна адчула, як шафа вабіць яе з неадольнаю сілай, яна не магла звесці з яе вачэй. Раптам дзверы ў залу адчыніліся, і ў яе ўвайшла прыгожая, яшчэ маладая жанчына ў раскошным убранні. Яна падышла да Бландзіны і прамовіла мяккім, ласкавым голасам:

- Што ты хацела, мілае дзіцятка?

- О, пані! - закрычала Бландзіна і кінулася жанчыне ў ногі. - Мне сказалі, што вы можаце расказаць пра лёс, які напаткаў маіх мілых, чароўных сяброў Добраю Козачку і Катка-Вуркатка. Вы ж, напэўна, ведаеце, як я страціла іх праз сваё злачыннае свавольства. Я шмат праплакала, думаючы, што яны памерлі. Але Чарапаха падарыла мне надзею, сказаўшы, што аднойчы я здолею іх убачыць. І вось яна прывезла мяне сюды. Калі ласка, пані, скажыце, што яны жывыя. І загадайце, што я павінна зрабіць, каб заслужыць вялікае шчасце ўбачыць іх зноўку.

- Бландзіна, - сумна адказала Чароўная фея, - ты даведаешся, што здарылася з тваімі сябрамі. Але што б ты не ўбачыла, не адчайвайся і не страчвай надзеі.

З гэтымі словамі яна падняла бедную Бландзіну з каленяў і падвяла да шафы, якая так прывабіла яе позірк.

- Вось, мілая Бландзіна, - сказала фея, - вазьмі гэты ключык і адчыні гэтую шафу. Але будзь мужная!

І яна аддала Бландзіне залаты ключык.