Зачараваная хатка

Бландзіна адчыніла шафу дрыготкай рукою... І што яна магла адчуць, калі ўбачыла, што ў шафе вісяць шкуры Добрае Козачкі і Катка-Вуркатка, прыбітыя дыяментавымі цвікамі?!

Няшчасная Бландзіна роспачна крыкнула і ў непрытомнасці ўпала на рукі Чароўнае фее.

У тое ж імгненне дзверы ў залу зноў адчыніліся і на парозе ўзнік прыгожы, як сонейка, прынц. Ён кінуўся да Бландзіны і сказаў:

- Ах, маці, гэтае выпрабаванне было занадта моцнае для нашай мілай Бландзіны.

- Я таксама шкадую, сынку, і мне таксама баліць за яе сэрца. Алё ты ведаеш, што гэтае пакаранне было патрэбнае, каб ужо назаўсёды вызваліць яе з-пад улады злога чарадзея Бэзавага леса.

З гэтымі словамі, Чароўная фея дакранулася да Бландзіны сваёю палачкай, і Бландзіна адразу ачнулася. Але ўспомніўшы ўбачанае, яна зноў горка заплакала і ў роспачы закрычала:

- Дайце мне памерці, мне не хочацца болей жыць. Няма больш надзеі, і мне ніколі не ўбачыць шчасця. Мілыя мае, дарагія сябры, ваша Бландзіна хутка ўжо будзе з вамі!

- Бландзіна, дарагая, - сказала фея, моцна абняўшы дзяўчынку, - твае сябры жывыя і любяць цябе. Я і ёсць Добрая Козачка, а гэта - мой сын, Каток-Вуркаток. Некалі злы чарадзей Бэзавага лесу скарыстаўся няўважлівасцю майго сына, і яму ўдалося ператварыць нас у жывёл. У гэтым выглядзе ты з намі й пазнаёмілася. Свой нармальны выгляд мы маглі набыць толькі тады, калі б ты вызваліла Ружу, якую я ператварыла ў куст. Я ведала, што яна твой сама злы вораг, і таму пасадзіла яе як мага далей ад замка, каб ты не магла яе ўбачыць. Я ведала, якія няшчасці ты можаш на сябе наклікаць, выпусціўшы яе на волю. І неба мне сведка, мы з сынам былі гатовыя ўсё жыццё заставацца Добраю Козачкай і Катком-Вуркатком, толькі б аберагчы цябе ад страшнай пакуты, якую табе давялося перажыць. На жаль, нягледзячы на ўсе нашыя перасцярогі, Папугаю ўдалося цябе ашукаць. А ўсё астатняе ты сама ведаеш. Магу толькі дадаць, што мы таксама вельмі пакутавалі, ведаючы, што ты засталася зусім адна і так горка плачаш.

Бландзіна кінулася цалаваць ды абдымаць фею, і дзякаваць ёй і прынцу. І няспынна задавала пытанні.

- А што сталася з газэлямі, што нам прыслугоўвалі?

- Ты іх усіх бачыла, дарагая Бландзіна. Гэта тыя дзяўчаты, што прывялі цябе ў гэтую залу. Яны таксама абярнуліся зноў у людзей.

- А адкуль узялася карова, што прыносіла мне кожны дзень малако?

- Нам з сынам удалося ўгаварыць каралеву феяў паслаць табе гэтую невялікую дапамогу. І Крумкача, які падбадзёрваў цябе сваімі словамі, таксама паслалі мы.

- Дык значыць, і Чарапаху вы да мяне прыслалі?

- І Чарапаху, Бландзіна. Каралеву феяў вельмі расчулілі твае роспач і скруха, і яна вырашыла пазбавіць ляснога чарадзея ўсёй улады над табою. Але дзеля гэтага ты павінна была яшчэ раз даказаць сваю паслухмянасць, вытрымаўшы доўгае і нуднае падарожжа, і ў знак пакарання паверыць у нашу смерць, убачыўшы гэтыя шкуры. Я прасіла, маліла каралеву феяў пазбавіць цябе ад такога суровага выпрабавання, але яна была няўмольная.

Бландзіна ўсё слухала і слухала, і глядзела, і абдымала сваіх сяброў, якіх так даўно згубіла і ўжо не спадзявалася ўбачыць. Але нарэшце яна прыгадала пра бацьку. Прынц зразумеў яе думкі і нешта шапнуў сваёй маці.

- Збірайся, Бландзіна, - сказала фея. - Хутка ты ўбачыш бацьку. Я ўжо яго папярэдзіла, і ён цябе чакае.

У тую ж хвіліну Бландзіна апынулася ў калясніцы, аздобленай золатам і перламі. Побач з ёй села фея, а насупраць прынц. Прынц быў вельмі шчаслівы і не зводзіў з Бландзіны вачэй. Калясніца была запрэжаная чацверыком белых-бялюткіх лебедзяў. Яны падняліся ў паветра і паляцелі так хутка, што ўсяго праз пяць хвілін былі ўжо каля палаца караля Бенэна.

Уся каралеўская дворня стаяла на шырокім ганку і чакала Бландзіну. І як толькі ў небе ўзнікла калясніца, пачуліся такія радасныя воклічы, што лебедзі перапалохаліся і ледзь не павярнулі ў іншы бок. Але прынц, які кіраваў імі, здолеў, на шчасце, іх супакоіць, і калясніца апусцілася каля самага ўваходу ў палац.

Кароль Бенэн кінуўся да Бландзіны, і тая, саскочыўшы на зямлю, адразу апынулася ў абдымках у бацькі. Яны доўга не выпускалі адно аднаго. А ўсе вакол стаялі і плакалі, але цяпер гэта былі слёзы радасці.

Калі хваляванне ад сустрэчы крыху прайшло, кароль ласкава пацалаваў феі ў руку і падзякаваў за тое, што яна так аберагала яго дачку і так добра яе навучыла і выхавала. Потым ён абняў прынца і заўважыў, што ён вельмі і вельмі прыгожы.

Цэлы тыдзень усе святкавалі Бландзініна вяртанне. А калі тыдзень прайшоў, фея сабралася дадому. Але прынцу й Бландзіне было так сумна расставацца, што кароль дамовіўся з феяй, каб яны нікуды не ад'язджалі і заставаліся жыць у іх. Кароль ажаніўся з феяй, а Бландзіна выйшла замуж за прынца, які так і застаўся для яе на ўсё жыццё Катком-Вуркатком з Бэзавага леса.

Брунета, якая ўрэшце здолела выправіць свой характар, часта прыязджала да Бландзіны ў госці.

Яе муж, прынц Жарсткен, таксама крыху палагоднеў, убачыўшы, што Брунета зрабілася намнога дабрэйшая. І жылі яны даволі шчасліва.