Запіскі афіцэра Чырвонай Арміі

Маёр апісаў усю гэтую акцыю ў Дзённіку Камуністычнага Партызанскага Атраду ім. Ванды Васілеўскай. Пасля мы пачалі абачліва адыходзіць з небяспечнага месца. Бо немцы маглі апамятацца і ўдзень зрабіць аблогу ў бліжэйшых лясах. А паколькі яны маюць істотную колькасную перавагу над намі, дык мы мусілі адступіць. Да таго ж, у сутычцы з немцамі каля моста мы страцілі ўсю зброю. Толькі ў маёра другі пісталет, які быў у кабуры на пасе, ацалеў. Таму мы мусілі як мага хутчэй ізноў узброіцца, каб мець магчымасць і надалей весці з немцамі барацьбу. Гэта не будзе вельмі цяжка, бо польскія камуністы маюць магчымасць з мястэчка для нас зброю прыцягнуць. Там яе шмат.

20 чэрвеня 1944 года.

У лесе.

Вызначыў я вельмі прыкрую рэч. Але, на шчасце, ніхто з атраду аб тым не ведае. Вось неяк, пасля адступлення з небяспечнага месца каля таго стратэгічнага моста, затрымаліся мы надоўга ў вельмі выгодным месцы – у лесе паблізу крыніцы. Аднойчы пайшоў я троху далей, каб мясцовасць агледзець. Меў з сабой пісталет і гранаты, бо камуністы зброю для нас з мястэчка ўжо прыцягнулі.

Дзень быў вельмі прыемны і цёплы. Адышоў я, гуляючы, даволі далёка ад нашага лагера. Захацелася мне піць. А паколькі чуў, што паблізу крынічка струмяніцца, пачаў я скрозь зараснікі алешыны да вады прадзірацца. У гэты момант нешта як зашуміць, як затрашчыць… Ну я ўцякаць. Прадраўся праз зараснікі і ўваліўся ў ваду. Таму затрымаўся там, бо далей уцякаць не было магчымасці. І ў гэты момант я зразумеў, што грукат гэты адбываецца ў маёй брызентавай торбе, якую я заўсёды з сабой ззаду на пасе насіў.

Я ўжо апавядаў аб тым, як мы зрабілі налёт на пошту ў мястэчку і як я, згодна з камуністычным правам сацыялізацыі, будзільнік у начальніка пошты ўзяў. Але я не ўмеў з чымсьці такім абыходзіцца. Накруціў яго некалі, дык ён пачаў каверзна гудзець якраз тады, калі мы хацелі стратэгічны мост знішчыць. Я тады нават не мог падумаць, што той вэрхал у мяне ў сумцы ўсчаўся. А сёння я зноў, ад няма чаго рабіць, будзільнік накруціў. А ён цяпер пачаў звінець, і з-за яго я ледзьве ў крынічцы не ўтапіўся. Добра, што я быў адзін, бо магла б з-за гэтага звону ці паніка сур’ёзная атрымацца, альбо – калі б маёр здагадаўся што да чаго – саліднае біццё пысы па маім адрасе.

Вынуў я будзільнік з сумкі і са злосці як махнуў яго аб камень, дык ён яшчэ раз дзвінькнуў і ў ваду ўпаў. Аднак жа і небяспечныя тыя буржуйскія вынаходніцтвы! Лепей нічога такога пры сабе не мець. Эх, каб зараз той начальнік пошты мне ў рукі трапіўся! Дорага б ён за такі жарт заплаціў!

Хаця будзільнік я і ліквідаваў, выглядаў, аднак, вельмі блага. Быў увесь мокры, бо па самую шыю ў ручай уваліўся. Акрамя таго, калі бег праз хмызы, падраў адзенне і скрывавіў твар. Не выпадала мне ў такім стане ў атрад вяртацца. Задумаўся я: што рабіць? А пасля здагадаўся, што гэта гісторыя можа быць для мяне нават сур’ёзнай баявой адзнакай і вялікай заслугай.

Вось наблізіўся я троху бліжэй да нашага лагера. Потым кінуў гранату ў нейкі роў. А пасля выбуху гранаты пачаў садзіць ў паветра з пісталета. Высадзіў адзін магазін, усадзіў другі і бягом у лагер. Там ужо ўсе паўскоквалі на ногі і не ведалі, што рабіць, у які бок уцякаць. Я крыкнуў ім:

– Нямецкая аблога лесам ішла, але я іх затрымаў. Забіў некалькіх з пісталету, а некалькіх гранатай разарваў!

Маёр быў вельмі ўражаны. Паціснуў мне моцна далонь і сказаў:

– Вялікі дзякуй, таварыш, за гэты геройскі ўчынак, годны афіцэра Чырвонай Арміі і актыўнага партызана Ванды Васілеўскай! Цяпер вораг нас знянацку не заспее!

Сабраліся мы паспешна і пачалі адыходзіць у накірунку, супрацьлеглым таму, адкуль я прыбег. Толькі пасля таго, як адышлі адтуль на трыццаць кіламетраў, затрымаліся на доўгі адпачынак. Тады маёр і ўставіў у Дзённік мой геройскі ўчынак.

– Колькі гітлераўцаў застрэліў з пісталету? – спытаўся ў мяне маёр.

– Пяцёх дакладна, бо бачыў, як упалі.

– Запішу сямёх, бо мог дваіх не заўважыць.

– Цалкам слушна, – кажу я.

– А колькі разарвалася гранатай?

– Думаю, што вельмі шмат, бо кінуў яе ў самую сярэдзіну натоўпу немцаў.

– З дзесятак іх там было?

– Ну хіба што з дзесятак.

Таму маёр упісаў праўдзіва: дзесяць. Карацей, доказы геройскай дзейнасці нашага атраду ўвесь час павялічваюцца. І я да гэтага істотна спрычыніўся. Вельмі гэта прыемнае самапачуццё.

2 ліпеня 1944 года.

У хмызах.

Мы штораз пакрываемся вялікай славай і адважна нішчым ворагаў Савецкага Саюза, а таксама сацыялізму. За апошнія дні разграмілі дом ксяндза ў мястэчку і два маёнткі крыважэрных польскіх паноў. Вядома, што гэта зацвярдзелыя рэакцыяністы, а таму трэба іх загадзя абясшкодзіць. А для пралетарыяту ад гэтага значная карысць, бо я ўжо тры гадзіннікі маю і пяць пярсцёнкаў, а таксама срэбную папяросніцу. Адзення і абутку мы маглі б фуру набраць, але немагчыма ўсё гэта за сабою цягаць. Наогул, усе хлопцы з нашага атраду істотна палепшылі сваё матэрыяльнае становішча ў часе нашай ідэйнай барацьбы за дабро пралетарыяту.